Deze psychedelische band uit Milaan stelt met "Magnifier" zijn vierde album voor en het tweede op het lichtelijk fantastische Duitse krautrock en psychedelicalabel Sulatron Records. Giöbia halen hun naam van een oeroud prechristelijk ritueel feest dat nog altijd wordt gevierd in Noord-Italië en waarbij een grote strooien pop die een heks voorstelt, verbrand wordt als zoenoffer voor de natuurkrachten.

Giöbia hebben goed geluisterd naar sixties Pink Floyd en naar seventies Gong en Hawkwind. Jawel, dit Milanese kwartet - 3 heren en een dame, de toetseniste - speelt dus regelrechte spacerock! Evenzeer zit het in de lijn van hedendaagse bands als Gnod, Monkey 3, Colour Haze, Sun Dial, Electric Moon, Aqua Nebula Oscillator, My Sleeping Karma etcetera. Zelf noemen ze het acid rock, een term uit de sixties voor de hardere psychedelic rock variant, waaruit later de hard rock zou ontstaan.

'We know now that in the early years of the twenthieth century this world was being watched closely by intelligences'. Kan je een spacerock album treffender openen dan met deze quote? De eerste track "This World Was Being Watched Closely" is een uitermate trippy en zweverige track met loads of synths en orgelklanken over de psychedelische gitaarescapades. Geen zang maar gesproken tekst over de spacey tunes.

Zeven tracks staan er zo op dit album (46 minuten speelduur). Magnum opus is het instrumentale "Sun Spectre" dat ons een vol kwartier laat wegdromen (of moeten we zeggen: trippen?). In de rest van de tracks wordt wel gezongen, maar de zang is redelijk hard naar achter gemixt - weliswaar nog net verstaanbaar - wat een speciaal spacey ruimtelijk effect creëert. De tweede track, "The Pond", is met stip mijn favoriet en heeft een erg mysterieuze, trippy tekst over het leven in een vijver, eindigend met de kreet 'It's my pond leave us alone': het is mijn vijver blijf eraf!

Het album "Magnifier" is heavier en een stuk duisterder dan het vorige werk, vertelt ons de promosheet. Zelf kan ik daar niet over oordelen want ik heb de vorige albums (nog) niet gehoord. Maar ik wil het best geloven want de muziek en vooral ook lyrics als die van "Devil's Howl" en die van het cryptische "The Stain" (in combinatie met de quote 'every time you scream too loud' en 'I'm always cleaning it / Did I miss one tile' houd ik het hier op een bloedvlek die verwijderd wordt na mishandeling of huiselijk geweld) zijn duister genoeg en dat geldt ook voor "Lentamente La Luce Svanirà" - het enige nummer in het Italiaans gezongen - wat zoveel wil zeggen als: 'langzaam zal het licht vervagen'. Telkens hebben we hier te maken met krachtige, stevige, melodieuze en supersterke spacerockcomposities, waarvan het zweverige karakter nog geïntensifieerd wordt door het gebruik van oosterse snaarinstrumenten als oud, bouzouki en santoor. En een van de synthesizers is een moog, wat het geheel nog meer die trippy sixties sound geeft waar ik helemaal weg van ben.

"Devil's Howl" is het stevigste nummer op het album, hier gaat het al meer in de richting van de meest psychedelische stonerrock, denk aan Glowsun of Sungrazer of zo. Bij veel spacerockbands heb je heel erg lang uitgesponnen trippy nummers die een improvisatoire indruk maken. Dat heb je minder bij Giöbia, het een kwartier durende "Sun Spectre" uitgezonderd dan. Dit zijn echte songs en nog heel sterke ook met knappe melodielijnen en intrigerende lyrics!

Na de laatste tonen van afsluiter en titelsong "The Magnifier" twijfel ik geen seconde en druk snel weer op de play toets om dit wonderlijke album nog eens van voren af aan te horen en nog eens en nog eens en dat al een paar dagen lang en dit magistrale album bevalt me zo goed dat ik me dringend de vorige releases van Giöbia ga aanschaffen! Eentje voor de hogere regionen van het jaarlijstje!

http://www.giobia.com

https://www.facebook.com/giobiaband/?fref=ts

https://giobiagiobia.bandcamp.com

Henk Vereecken
09/11/2015