De Amsterdamse Stephanie Smit heeft heel wat creatieve eieren te leggen. Zo leerden we haar kennen via Lucifer’s Dream, haar leuke project (Meiden Van) Kots en is ze ook nog in de weer als actrice. Alsof ze met dit alles nog niet de handen vol zou hebben, presenteert ze ons vandaag haar eerste EP onder de naam Giek_1, haar eigenste solo-project.

Stephanie vond onderdak bij het Amerikaanse 9G Records, en in de persoon van stadsgenoot Robert Smit (zonder h) alias Pitchphase een klankbord voor de richting die ze uit wou met Giek_1.

Een plaatje over URL’s, ASL’s, Tinder, hackers en andere onderwerpen die de digitale snelweg te bieden heeft.

Meer dan 50 jaar geleden zongen The Beach Boys over “surfer girls” en “surfin’ safari’s”; tegenwoordig denken we bij het begrip surfen bijna enkel nog maar aan cyberspace. In die mate zelfs dat bij het boeken van een vakantie voor sommigen het mooie landschap ondergeschikt is aan een goede wifi-verbinding.

We dreigen verloren te lopen op deze digitale snelweg, en hoewel we op alle mogelijke manieren met elkaar verbonden zijn, zijn we nog nooit zo ver verwijderd geweest van elkaar.

Stephanie wil niet met het moraliserende vingertje zwaaien, want ook zij voelt zich als een vis in het water bij de onuitputtelijke mogelijkheden van het internet, maar onderhuids zijn dit de bedenkingen die onvermijdelijk de keerzijde van de medaille tonen.

We vergeleken Lucifer’s Dream eerder al met The Knife. Logischerwijs zouden we bij deze EP dan ook een soortement Fever Ray (het soloproject van Knife zangeres Karin Dreijer) kunnen verwachten.

Gelukkig is de Amsterdamse minder voorspelbaar dan dat, want hoewel de invloed van The Knife en Fever Ray wederom niet te ontkennen valt, kunnen we Stephanie bestempelen als een artieste die meer in haar mars heeft dan wat flauw kopieerwerk.

Een trage, zware bastoon neemt ons tijdens de vroege uurtjes mee naar de ‘Afterparty’. Als een ware diva zingt Stephanie de enkele sterren die nog niet plaatsgemaakt hebben voor de ochtendzon feilloos van de hemel. Een binnenkomer van jewelste als je het ons vraagt.

‘URL’, de vooruitgeschoven single die ze als teaser voor deze EP twee weken geleden de wereld inzond, doet met zijn stuiterende beats (meer nog dan ‘Afterparty’) denken aan het witch house genre. Aangevuld met heerlijk onderkoeld klinkende electro klanken en haar stem die nog steeds even lokkend klinkt als deze van een zeemeermin, en ze op het gebied van toonvastheid sinds de eerste EP van Lucifer’s Dream alleen maar gegroeid is.

Onlangs waren we niet erg te spreken over Silver Eye, het laatste album van Goldfrapp. Voor een nummer als ‘URL’ zou zij ongetwijfeld een moord begaan.

Op de single krijg je als extraatjes nog een radio versie van het nummer (en we gunnen ‘URL’ van ganser harte de nodige airplay!), als fijn extraatje krijg je er nog de Fear The Priest Remix van ‘URL’ bovenop, een versie die klaargestoomd is voor de clubs.

‘Fck Tndr’ is het nummer met het hoogste Knife-gehalte, niet alleen muzikaal maar ook door de zang in de eerste strofe lijkt dit nummer zo te zijn weggeslopen uit een van de platen van het Zweedse duo.

Alsof Stephanie er een loopje mee wil nemen schakelt ze al snel over op een andere manier van zingen. Hoewel verre van slecht, blijft dit nummer minder snel hangen dan de rest. We gunnen het nog wat groeitijd.

Hometown Amsterdam en Nederland in het algemeen is nog steeds, tot spijt van wie het benijdt, dé place to be voor platte gabberbeats. ‘Hypernation’ begint nog atmosferisch, maar het ritme neemt een steeds gejaagdere vorm aan om uiteindelijk alle remmen los te gooien in een finale vol beukende hardcorebeats. Niet bepaald ons kopje thee, maar ach, een glimlach wist ze hiermee wel op onze tronie te toveren.

Muziekliefhebbers die immer op zoek zijn naar eigenzinnigheid laten best hun licht schijnen over deze veelzijdige artieste.

Giek_1

Dimi Brands
28/07/2017