Tweede album binnen het half jaar van dit nieuwe Franse eenmansproject uit Nancy, Frans-Lotharingen. De Dark Entries bespreking van het debuutalbum “Le Champ Des Morts” vind je hier. Alban Blaising heet de man achter Feu Follet. Deze Fransman is naast muzikant ook natuurfotograaf en hij smeedt zijn liefde voor dieren, wouden, mysterie, filmscores, new wave en atmosferische genres als shoegaze en dream pop samen tot een coherent en tevens genre-overstijgend album: “La Forêt Oubliée” (11 tracks, 31 minuten).

Het nieuwe album wordt vergezeld van een 20-pagina’s tellend stripverhaal, dat er bij ons promo-exemplaar spijtig genoeg niet bijstak. Wel werden een paar tekeningen uit het stripverhaal gebruikt voor het artwork van de cd. Op de cover zien we een jongetje tussen twee hertachtige bosgeesten. Op het binnenpaneel zit het jongetje te wenen op een berg schedels. Het verhaal gaat dus over een jongetje dat in een oud bos een mysterieuze grafsteen ontdekt en deze ontdekking zet een aantal geheimzinnige en griezelige gebeurtenissen in gang zoals verdwijnende dieren, jagers die niet meer kunnen jagen en rugzaktoeristen die spectrale stemmen horen en spookachtige lichten zien. Het jongetje zelf verdwijnt ook van de zichtbare wereld (en wordt vergeefs gezocht) en ontmoet ergens in een andere dimensie een soort skeletachtige figuur die meer en meer bezit van hem schijnt te nemen…

Nu, gans dit (strip)verhaal heb je eigenlijk helemaal niet nodig om gewoon van de muziek te genieten en die is dus een vlotte en zeer aangename mix van synthwave en coldwave met ook duidelijke invloeden van shoegaze en post-rock. We merken invloeden van New Order en Kraftwerk over M83 tot Mogwai en Slowdive. Ook een band als Trisomie 21 is vaak niet zo ver weg.

Het album opent erg sterk met de sfeervolle opener en titelsong “La Forêt Oubliée”, ergens tussen synthwave en coldwave. Na een intrigerend instrumentaal begin, duikt na de helft van de song voor het eerst het vocoder zangstemmetje op, dat ons gedurende het ganse album (buiten de twee instrumentale stukjes “Interlude I” en “II”) zal vergezellen en dat dus het verhaal vertelt, in het Frans maar vaak nogal lastig te verstaan door de effecten op de stem. “La Stèle” is een nog sterkere song die het beste van cold wave, synthwave en post-rock in zich lijkt te verenigen. De ingrediënten zijn een overmaat aan synths, het onweerstaanbare vocoder zangstemmetje en knap gitaarwerk dat we spontaan associëren met shoegaze en post-rock.

“Les Chasseurs” staat vervolgens voor een knap up-tempo soort synthesizerrock (met vocoderstemmetje jawel), dat naar het einde toe even jachtig wordt als de titel laat vermoeden. Ook “L’Enfant” hoort tot mijn favoriete tracks met een mooi evenwicht tussen synthwave keyboards, shoegaze/postrock gitaarwerk en de kenmerkende vocoderzang.

Het voorlaatste stuk “La Battue” klinkt erg energiek en up-tempo en is zo een beetje de apotheose van het album (en waarschijnlijk ook van het verhaal). Wat dan nog rest is het slotstuk “L’Enfouissement” met zijn drumcomputersound die me nogal hard aan Anne Clark doet denken. “L’Enfouissement”, maar ook “Le Photographe” en “Les Marcheurs” eerder op het album, zijn knappe gitaar/synth ‘bijna’-instrumentals - de nummers zijn namelijk bijna volledig instrumentaal op een kort vocoder stukje na.

Ik vind dit album een tikkeltje sterker dan zijn voorganger, dus we geven een half puntje meer. Mooi plaatje voor de fans van sfeervolle, cinematografische en melodieuze synthwave, cold wave en shoegaze met knappe synthesizer- en gitaarmelodieën. In elk geval slaagt Feu Follet er weer heel vlot in om invloeden uit typische new (of cold) wave te verzoenen met die uit de indie sector.

Facebook

Bandcamp

Henk Vereecken
17/11/2020