Wauw, dit is echt wel een revelatie! Een waanzinnig cool én onderkoeld soort experimentele minimal, die heel erg retro en analoog klinkt (geen idee echter of het dat ook daadwerkelijk is) en vooral heel erg freaky. Het meest doet Fear Of A Tarantula me denken aan het Nederlandse Ensemble Pittoresque, maar nog weirder. Het huppelende retrosynthesizertje doet me bij momenten zelfs wat denken aan dingen als “Popcorn” (in de Hot Butter versie). De songs stuiteren ook constant een andere onvoorspelbare richting uit en klinken wel een beetje als een neurotische Kraftwerk, Tangerine Dream of Hot Butter op speed. Inspiratie wordt volgens mij deels gepuurd uit het ambient genre, maar voor echte ambient is dit veel te speed up en te beatgericht.

Fear Of A Tarantula is een creatie van de jonge Bilzenaar Ramon Schoonbrood (°1989) die pas in 2008 zou begonnen zijn met muziek te experimenteren. Iets wat wij bijna niet kunnen geloven en als het waar is, is de man echt een geniaal natuurtalent. “Dancer In The Dark” is zijn eerste album en bevat 6 tracks (38 minuten speelduur) die naadloos in mekaar overvloeien als ware het één grote compositie. De vele tempowijzigingen en het inventieve keyboardspel houden het steeds boeiend.

“Dancer In The Dark” is volledig opgebouwd uit synthlagen, elektronische effecten, stemsamples (heel soms vocals) en een strakke drumcomputer beat. Het album opent met “Enigma”, een instrumental met wat onverstaanbare stemsamples, gesampeld gelach en de quote – het enige wat we verstaan - ‘that’s fucking crazy’. “Daydreamer” begint met een gesamplede fluisterstem die op coole wijze de quote ‘fear - of - a - tarantula’ neerzet, daarna horen we een zangeres (een beetje in Die Form stijl) in combinatie met een soort creepy halve fluisterzang van een man en verderop duiken nog samples op uit een of andere film. In “Broken Footsteps” zitten samples van een meisjesstem en van cellospel en het soort evil zang (ja, hier wordt min of meer echt gezongen!) dat we spontaan associëren met het industrial genre en ook wel een beetje met Jim Thirlwell (Foetus). “Surreal Vampire” drijft dan weer op een dronende piano/keyboard-sound met prominente drumcomputerbeat, gestoorde stemsamples en psychotisch gelach. Nog meer dronende piano/keyboard-sound en een overmaat aan filmsamples (‘innocent people always die!’) in “Girl”, dat begint met ambient keyboardgepingel, waarna al snel de drumcomputerbeat invalt. Afsluiter “Dancer In The Dark” vind ik het strafste nummer. Hier komen de huppelend neurotische synthesizercapriolen het best tot hun recht en het einde is een ware apotheose! Dit is gewoon een geweldig album en aangezien dit pas zijn debuut is, zijn we al razend benieuwd naar het vervolg! 5 van de 6 tracks staan op zijn myspace: wie houdt van creepy en freaky electronica moet dit zeker eens beluisteren.

http://www.myspace.com/fearofatarantula

Henk Vereecken
11/10/2009