Nog maar net passeerde de singel “Cherry Picker” van dit Frans / Zwitserse gezelschap en nu krijg ik de eer om het derde album na “!!Nada!!” (2015) en “The White Days” (2014) onder een kritische spot te belichten. Nu ja, wie mijn review van de nieuwe singel las, weet dat ik een fan ben, of toch zo ongeveer en daar zal dit nieuwe album niks aan af doen.

Al wil ik wel beginnen met een puntje van kritiek, een speelduur die niet eens de 32 minuten haalt, is een beetje weinig wel, toch voor zo’n rond glitterding dat een album heet. We krijgen er 9 nummers voor, waarvan het eerste “Lines” fungeert als een intro om ons terug te katapulteren in het minimalisme van de kille golven van de jaren 80, waar de bassen bromden en pruttelden, de synths een ijl en kil windje bliezen door onze haren en de gitaartjes de passie uit ons vel schraapten.

Ja, die dagen toen existentialisme onderdook bij weemoed en de crisis het minimalisme aanscherpte met een scheut rebellie en een doodgraver look. Those were the days en die beleef ik weer helemaal met “Lines & Parallels” en dat al vanaf het tweede nummer, het unheimliche en daar zal het Duitse taaltje wel voor iets tussen zitten, “Leuchtturm”, dat wordt gevolgd door het eenvoudige maar aanstekelijke “Audran” dat aanzet tot een apocalyptisch danspasje. Lekker deuntje dit, gedragen door een doeltreffend ritmedoosje.

“Defeat” is een Franstalig claustrofobisch mistgordijn, met een oude Cure baslijn, en een “Pornography” sfeertje. Over het tussendoortje “Parallels” kunnen we kort zijn, 36 seconden namelijk. “Hatch End” laat zich leiden door experiment en herwonnen kracht, terwijl het poppy aandoende “Sway” als instap nummertje voor de nieuwe worp mag beschouwd, een soortement singel. Leuk, maar niet het beste nummer van het album naar mijn geheel bescheiden mening.

Geef me dan maar het wispelturige basje en nerveuze ritme van “Extinguisher” of het kil mijmerende sluitstuk “Weeping Willow” dat wel heel erg aan The Cure ten tijde van “Disintegration” doet denken. Dat onderkoelde en toch aandoenlijke sfeertje, ik krijg er geen genoeg van. Uit bij Wool-E-Discs en gelimiteerd op slechts 300 exemplaren. Ook voor de vinyl freaks, het Wave Tension label verwent, eveneens met een strikte limiet, uw nikkelbak. Aanrader of had u iets anders in gedachten?

<a data-cke-saved-href="https://www.facebook.com/facticefactory/" href="https://www.facebook.com/facticefactory/" onclick="window.open(this.href, " ',="" 'resizable="no,status=no,location=no,toolbar=no,menubar=no,fullscreen=no,scrollbars=no,dependent=no');" return="" false;'="">Factice Factory (facebook)

Kurt Ingels
15/11/2017