End, voorheen The End, uit Oslo acht, zonder echter een noemenswaardige langspeler op het actief, de tijd rijp voor een compilatie.

Nightmare Visions bundelt maar liefst (27!!) tracks (goed voor bijna 72 minuten) en plukt hiervoor gretig uit eerder uitgebrachte splits, 7"'s en cassettereleases die oorspronkelijk lid "ohq", later aangevuld met Frau Blücher en Toe Cutter, de wereld instuurden sinds oprichting eind jaren 90.

Het favoriete onderwerp van End is overduidelijk moord, en dan nog liefst het soort moord waar een ranzig, pervers kantje aan kleeft. Songtitels als 'Guilty Pervert', 'Perverse Pleasures', 'Corpse Fucker' en 'Graveyard Addict' zijn slechts een paar voorbeelden van het mentaal zieke feestje vol horror en gore, alwaar End met plezier uw gastheer zal zijn.

Muzikaal krijgen we een bonte mengeling van ritmische industrial aangevuld met uitstapjes naar breakbeat, (digital) hardcore, noise en illbient voorgeschoteld. Dit alles flink doorspekt met samples van krijsende en jammerende vrouwen en andere typische horror/gore geluidsfragmenten, niet bijster origineel als u het ons vraagt.

End namedropt Skinny Puppy, Pouppée Fabrikk en Godflesh als voornaamste invloeden, maar klinkt volgens ons bij momenten eerder als een Dissecting Table op speed, als dat een duwtje in de rug kan zijn van wat je muzikaal mag verwachten. De vele tracks op Nightmare Visions zijn trouwens ook een 'nachtmerrie' voor puristen, want een etiketje er op plakken is geen makkelijke opgave: de tracks gaan van extreme noisy tot ritmisch, over industrial naar knip- en plak soundcollages.

Kids (of volwassenen die weigeren op te groeien, zo u wil) die hun ouders willen shockeren met bloederige thema’s en opgefokte ritmes hebben in Nightmare Visions een uitgebreide tool om vader- of moederlief meermaals de kast op te jagen. Meerwaardezoekers zullen dit alles vlug afschilderen als behoorlijk puberaal, al geven we toe dat we bij momenten toch ook schaamteloos alle remmen los gooiden bij beluistering van bepaalde nummers, de boog kan immers niet altijd gespannen staan.

Op het einde van ‘Thirst For Blood’ moeten we een wel zeer lang uitgerekte (50 seconden!) pieptoon ondergaan, die in een kleine ruimte, mits beweging van het hoofd zelf bewerkt kan worden, echt waar, probeer het zelf maar eens. Een fijne surplus, al zal het sommigen eerder tot complete waanzin aanzetten. U weze gewaarschuwd!

‘Speed Kills’ klinkt het op het einde van de plaat, en behalve snelheid weten we ook dat overdaad schaadt. End had dus gerust de schaar mogen zetten in het materiaal voor deze compilatie, want het is allemaal een beetje van het goede te veel.

Deze perverse Noren lijken bijwijlen op de missing link tussen Ultraviolence en Atrax Morgue, maar de nachtmerriebeelden die End opdist weten nooit in dezelfde mate te beklijven als bij de voornoemde twee artiesten.

Het was een hele opgave om deze compilatie uit te zitten, want los van een handvol echt wel goede ideeën, versta ons niet verkeerd, is de veelheid aan spreekwoordelijke nachtmerries hier een enorme dooddoener. Een goede nachtrust is immers belangrijk, vraag dat maar aan je huisarts.

Dimi Brands
22/09/2016