|
|||||||||||||
End, voorheen The End, uit Oslo acht, zonder echter een noemenswaardige langspeler op het actief, de tijd rijp voor een compilatie. Nightmare Visions bundelt maar liefst (27!!) tracks (goed voor bijna 72 minuten) en plukt hiervoor gretig uit eerder uitgebrachte splits, 7"'s en cassettereleases die oorspronkelijk lid "ohq", later aangevuld met Frau Blücher en Toe Cutter, de wereld instuurden sinds oprichting eind jaren 90. Het favoriete onderwerp van End is overduidelijk moord, en dan nog liefst het soort moord waar een ranzig, pervers kantje aan kleeft. Songtitels als 'Guilty Pervert', 'Perverse Pleasures', 'Corpse Fucker' en 'Graveyard Addict' zijn slechts een paar voorbeelden van het mentaal zieke feestje vol horror en gore, alwaar End met plezier uw gastheer zal zijn. Muzikaal krijgen we een bonte mengeling van ritmische industrial aangevuld met uitstapjes naar breakbeat, (digital) hardcore, noise en illbient voorgeschoteld. Dit alles flink doorspekt met samples van krijsende en jammerende vrouwen en andere typische horror/gore geluidsfragmenten, niet bijster origineel als u het ons vraagt. End namedropt Skinny Puppy, Pouppée Fabrikk en Godflesh als voornaamste invloeden, maar klinkt volgens ons bij momenten eerder als een Dissecting Table op speed, als dat een duwtje in de rug kan zijn van wat je muzikaal mag verwachten. De vele tracks op Nightmare Visions zijn trouwens ook een 'nachtmerrie' voor puristen, want een etiketje er op plakken is geen makkelijke opgave: de tracks gaan van extreme noisy tot ritmisch, over industrial naar knip- en plak soundcollages. Kids (of volwassenen die weigeren op te groeien, zo u wil) die hun ouders willen shockeren met bloederige thema’s en opgefokte ritmes hebben in Nightmare Visions een uitgebreide tool om vader- of moederlief meermaals de kast op te jagen. Meerwaardezoekers zullen dit alles vlug afschilderen als behoorlijk puberaal, al geven we toe dat we bij momenten toch ook schaamteloos alle remmen los gooiden bij beluistering van bepaalde nummers, de boog kan immers niet altijd gespannen staan. Op het einde van ‘Thirst For Blood’ moeten we een wel zeer lang uitgerekte (50 seconden!) pieptoon ondergaan, die in een kleine ruimte, mits beweging van het hoofd zelf bewerkt kan worden, echt waar, probeer het zelf maar eens. Een fijne surplus, al zal het sommigen eerder tot complete waanzin aanzetten. U weze gewaarschuwd! ‘Speed Kills’ klinkt het op het einde van de plaat, en behalve snelheid weten we ook dat overdaad schaadt. End had dus gerust de schaar mogen zetten in het materiaal voor deze compilatie, want het is allemaal een beetje van het goede te veel. Deze perverse Noren lijken bijwijlen op de missing link tussen Ultraviolence en Atrax Morgue, maar de nachtmerriebeelden die End opdist weten nooit in dezelfde mate te beklijven als bij de voornoemde twee artiesten. Het was een hele opgave om deze compilatie uit te zitten, want los van een handvol echt wel goede ideeën, versta ons niet verkeerd, is de veelheid aan spreekwoordelijke nachtmerries hier een enorme dooddoener. Een goede nachtrust is immers belangrijk, vraag dat maar aan je huisarts.
Dimi Brands |
Epic RecordingsVolgende besprekingen
Laurent Perrier - Plateforme #2
The Mission - Another Fall From Grace
EXTIZE - Redneck Industrial
Lydia Lunch & Marc Hurtado - My Lover The Killer
Bleib Modern - Vale Of Tears
Enzo Kreft - Dark Matter
Love In Cage - Mirage Post-Horizon
Hiroshi Hasegawa/Positive Adjustments - Cryptic Void
Darkwell - Moloch
Marillion - F E A R (Fuck Everyone And Run)
Wie de nieuwe single van Morgan King hoort zal, misschien niet meteen horen dat hij ooit één van de meest succesvolle houseproducers ter wereld was. Zijn wortels had hij evenwel in de new wave, en na zich in de jaren 90 een tijdje teruggetrokken te hebben uit de muziekwereld, is hij meer experimentele elektronische muziek beginnen ...
Theatre of Hate maakte begin jaren 80 furore met maatschappijkritische post-punk, destijds werd ook wel eens de term 'positive punk' gebruikt, maar die is wat in onbruik geraakt. Hoe dan ook, de groep bestaat nog steeds en Kirk Brandon en de zijnen treden - zeker sinds de uitgave van 'Kinshi' in 2016 - weer regelmatig op. Verleden ...
Theodor Bastard heeft de lange weg van zwaarmoedige darkwave naar sjamanistische wereldmuziek afgelegd, en in elk stadium van hun oeuvre konden ze mooie resultaten voorleggen. In 2015 gaf de groep rond Yana Veva en Fedor Svolotch een reeks kamerconcerten onder de noemer 'Unusual Concerts Tour'. Het heeft blijkbaar veel voeten in de ...
Het verhaal van hoe een eenmansband zich weet te integreren in de hedendaagse wereld van de postpunk. En daarbij vooral weet samen te werken met goeie vrienden. Antipole kwam voor het eerst in ons vizier door het album Northern Flux dat werd uitgebracht via het Franse Unknown Pleasures-label. Een album dat donkerheid met lichtheid wist ...
Yep, het W-festival is thans nog maar een maand van ons verwijderd. Van 15 tot 19 augustus is het zo ver: het feestje voor liefhebbers van zwarte en eightiesmuziek gaat van start in Amougies. We geven nog een allerlaatste keer twee vrijkaarten voor het festival weg. Daarvoor moet u wel een prijsvraag oplossen. Over één van de ...
Autumn Tears stond in hun prille beginjaren - ze bestaan sinds 1995 - garant voor zuiver misantropische neoklassieke duisternis. Alles evolueert evenwel, en gaandeweg sloop er heel wat schoonheid in de neoklassieke composities van de Amerikanen. Met als hoogtepunt het prachtige 'The Hallowing' uit 2007. Het was bedoeld als de laatste ...
Theatre of Hate heeft met 'Westworld' muziekgeschiedenis geschreven. Ze maakten postpunk met grauwe, rauwe nummers die niet bepaald overvloeiden van optimisme. De groep leefde een kort maar krachtig bestaan tot de groep overging in Spear of Destiny in 1982. Vandaag is het evenwel Theatre of Hate dat terug van zich laat horen. In 2016 ...
The Cure bestaat 40 jaar, en dat werd verleden zaterdag met veel poeha gevierd in Londen. Fans van over de hele wereld hebben zich verzameld in Hyde Park om optredens te zien Editors, Goldfrapp, Interpol en nog wat andere namen, maar toch vooral om het twee uur durende concert mee te maken van het feestvarken zelf.
Robert Smith had aangekondigd ...
Het meest exclusieve concert waarover u op onze pagina’s lezen kunt, zal hoogstwaarschijnlijk de review zijn waar uw ogen momenteel over glijden.
Een tijdje terug ontving ondergetekende namelijk op Facebook een privé bericht van Michael Tellbach, beter gekend als Art Abscons. Hij nodigde me uit voor een privé evenement ...
