|
|||||||||||||
End, voorheen The End, uit Oslo acht, zonder echter een noemenswaardige langspeler op het actief, de tijd rijp voor een compilatie. Nightmare Visions bundelt maar liefst (27!!) tracks (goed voor bijna 72 minuten) en plukt hiervoor gretig uit eerder uitgebrachte splits, 7"'s en cassettereleases die oorspronkelijk lid "ohq", later aangevuld met Frau Blücher en Toe Cutter, de wereld instuurden sinds oprichting eind jaren 90. Het favoriete onderwerp van End is overduidelijk moord, en dan nog liefst het soort moord waar een ranzig, pervers kantje aan kleeft. Songtitels als 'Guilty Pervert', 'Perverse Pleasures', 'Corpse Fucker' en 'Graveyard Addict' zijn slechts een paar voorbeelden van het mentaal zieke feestje vol horror en gore, alwaar End met plezier uw gastheer zal zijn. Muzikaal krijgen we een bonte mengeling van ritmische industrial aangevuld met uitstapjes naar breakbeat, (digital) hardcore, noise en illbient voorgeschoteld. Dit alles flink doorspekt met samples van krijsende en jammerende vrouwen en andere typische horror/gore geluidsfragmenten, niet bijster origineel als u het ons vraagt. End namedropt Skinny Puppy, Pouppée Fabrikk en Godflesh als voornaamste invloeden, maar klinkt volgens ons bij momenten eerder als een Dissecting Table op speed, als dat een duwtje in de rug kan zijn van wat je muzikaal mag verwachten. De vele tracks op Nightmare Visions zijn trouwens ook een 'nachtmerrie' voor puristen, want een etiketje er op plakken is geen makkelijke opgave: de tracks gaan van extreme noisy tot ritmisch, over industrial naar knip- en plak soundcollages. Kids (of volwassenen die weigeren op te groeien, zo u wil) die hun ouders willen shockeren met bloederige thema’s en opgefokte ritmes hebben in Nightmare Visions een uitgebreide tool om vader- of moederlief meermaals de kast op te jagen. Meerwaardezoekers zullen dit alles vlug afschilderen als behoorlijk puberaal, al geven we toe dat we bij momenten toch ook schaamteloos alle remmen los gooiden bij beluistering van bepaalde nummers, de boog kan immers niet altijd gespannen staan. Op het einde van ‘Thirst For Blood’ moeten we een wel zeer lang uitgerekte (50 seconden!) pieptoon ondergaan, die in een kleine ruimte, mits beweging van het hoofd zelf bewerkt kan worden, echt waar, probeer het zelf maar eens. Een fijne surplus, al zal het sommigen eerder tot complete waanzin aanzetten. U weze gewaarschuwd! ‘Speed Kills’ klinkt het op het einde van de plaat, en behalve snelheid weten we ook dat overdaad schaadt. End had dus gerust de schaar mogen zetten in het materiaal voor deze compilatie, want het is allemaal een beetje van het goede te veel. Deze perverse Noren lijken bijwijlen op de missing link tussen Ultraviolence en Atrax Morgue, maar de nachtmerriebeelden die End opdist weten nooit in dezelfde mate te beklijven als bij de voornoemde twee artiesten. Het was een hele opgave om deze compilatie uit te zitten, want los van een handvol echt wel goede ideeën, versta ons niet verkeerd, is de veelheid aan spreekwoordelijke nachtmerries hier een enorme dooddoener. Een goede nachtrust is immers belangrijk, vraag dat maar aan je huisarts.
Dimi Brands |
Epic RecordingsVolgende besprekingen
Laurent Perrier - Plateforme #2
The Mission - Another Fall From Grace
EXTIZE - Redneck Industrial
Lydia Lunch & Marc Hurtado - My Lover The Killer
Bleib Modern - Vale Of Tears
Enzo Kreft - Dark Matter
Love In Cage - Mirage Post-Horizon
Hiroshi Hasegawa/Positive Adjustments - Cryptic Void
Darkwell - Moloch
Marillion - F E A R (Fuck Everyone And Run)
De eerste naam die bekend werd gemaakt voor de derde editie van Trouwfe(e)st was die van het Duitse Art Abscons. Een mysterieuze gemaskerde man wiens muziek we al van in het begin volgen en die ons vorig jaar uitnodigde voor een privé concert in de Duisburgse natuur. Een unieke ervaring waarna ons besluit vast stond om de goede man ...
Een festival die de oorsprong, de geschiedenis en de toekomst van de new wave in de kijker wil zetten... Dergelijk initiatief kan bij Dark Entries alleen maar op instemming rekenen. De naam van het festival is Transmissions, en de eerste editie zal doorgaan op 25 mei 2019.
Deze groepen staan op het programma:
She Past Away: het Turkse ...
Xtort is niet enkel een interessante Nederlandse industrialgroep, het is ook de drijvende kracht achter Wave Invasion, een organisatie die verschillende Nederlandse en één Belgische groep verenigt en mogelijkheden biedt om op diverse plaatsen op te treden. Op 29 maart organiseren we een Dark Entries Night in samenwerking met ...
Het Franse Saigon Blue Rain laat van zich horen middels de nieuwe single 'BPD', de voorloper van het nieuwe album dat momenteel nog in de pijplijn zit.
Op deze single verder nog twee remixen: een psy/electro-industrial mix door Planetdamage en een downtempo versie die zich eerder in dreampop/electronica velden begeeft door Black ...
Terwijl wij vol spanning wachten op een opvolger van het ijzersterke Lueur (2017), verlegt Empusae, samen met de Zweedse vrienden van Ordo Rosarius Equilibrio en In Slaughter Natives zijn grenzen.
Hierbij kijkt men niet op een kilometer meer of minder, want hun gezamenlijke tournee zal hen tot in China brengen.
Tussen 12 en 21 april ...
Naar goede jaarlijkse gewoonte kan je binnenkort weer proeven van het betere ritmische werk op het Hands-label.
De affiche van Forms Of Hands 19 ziet er als volgt uit:
vrijdag 26 april:
Mono No Aware
S.K.E.T.
Gatto Nero
16Pad Noise Terrorist
Katran
Supersimmetria
ICD-10
zaterdag 27 april:
Winterkälte
Geistform
Heimstatt ...
Gitaarheld Dick Dale (echte naam Richard Anthony Mansour) stierf op 16 maart op 81-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij werd geboren op 4 mei 1937 in Quincy (Massachusetts) en was van Libanese afkomst. Zijn oom, die in buikdansclubs speelde, leerde hem als kind darbouka spelen, de trechtervormige trommel, en oud, de Arabische luit. ...
We worden oud. New wave is intussen 40 jaar, Dark Entries heeft er al 25 op de teller staan en zelfs Wool-E viert reeds zijn tiende verjaardag. Wool-E, dat is in de eerste plaats de Wool-E Shop, die in 2009 als online patenwinkel opende en sindsdien ook als cd-stand op heel wat optredens en festivals aanwezig was. Later werd Wool-E Shop ook ...
Laibach is een parodie van zichzelf geworden! En ze schamen zich er niet eens voor. Meer zelfs, ze hebben er bewust voor gekozen. Nog nooit blonk de groep zo uit in humor en zelfrelativering. Nu hernemen ze al nummers van ‘The Sound Of Music’, en alhoewel ze dat op hun karakteristieke onheilspellende toon doen, is het manifest ...