Reeds 15 jaar schittert de ster van Empusae aan het muzikale firmament. Dark Entries heeft zijn liefde voor het project van Sal-Ocin (het muzikale alter ego van Gentenaar Nicolas Van Meirhaeghe) nooit onder stoelen of banken gestoken. Als geen ander weet hij de term “the beauty of decay” (een tracktitel uit Empusae’s beginperiode) wonderbaarlijk om te zetten in geluid, en laat ons maar meteen met de deur in huis vallen, met Lueur als absoluut hoogtepunt in ‘s mans uitgebreide carriëre.

We kunnen dan ook nauwelijks bevatten dat tussen het laatste reguliere Empusae album (Rutsu No Hoyo) en Lueur amper drie jaar tijd zit. Een periode waarin Sal-Ocin allesbehalve stil gezeten heeft, want tussendoor waren er nog de split cd’s met Klankdal en Marc Titolo, en was hij tevens druk in de weer met onder andere Ordo Rosarius Equilibrio en Triarii.

Waar Sal-Ocin de tijd vond om een meesterwerk als Lueur te maken, dat zo perfect klinkt dat het een monnikenwerk van jaren lijkt om iets van dergelijke pracht te kunnen componeren, is dan ook een vraag die op onze verblufte lippen plakt.

Maar laat ons beginnen bij het begin, en dan dienen we te zeggen dat Lueur voor Van Meirhaeghe een zeer persoonlijke plaat geworden is. Zowel de albumtitel, maar ook de tracktitels ‘Guiding Light’ en Retinae Tenebrae’, alsook de albumhoes verwijzen allen naar het oog. Sal-Ocin moest leren omgaan met een ernstige oogaandoening, die het verdere verloop van zijn leven een dramatische wending gaf. Voor de visuele interpretatie van de plaat, kon hij rekenen op levenspartner en Empusae illustratrice Christel Morvan. Zowel het artwork als de video animaties die deze soundtrack live moeten begeleiden, zoals onlangs nog op Coalescaremonium, zijn van haar hand, en doen een symbiose van concept, klank en beeld ontstaan. Haar blik op de muziek heeft zelfs het hele proces tijdens het componeren letterlijk beïnvloedt, aldus Sal-Ocin.

Het mag dan ook niet verbazen dat Lueur behalve zeer persoonlijk, ook enorm intens te noemen valt.

Voor het bijdragen aan deze intensiteit doet ook CHVE, Colin H. Van Eeckhout van Amenra, meer dan zijn duit in het zakje.

CHVE wist menigeen te verblijden met wat hij deed op zijn eerste soloplaat (het vorig jaar verschenen Rasa), en mag zich hier aan de zijde van Empusae nogmaals van zijn veelzijdige kant laten zien. Een combinatie van twee opmerkelijke artiesten, die weinigen onberoerd zal achterlaten.

CHVE injecteert niet alleen een dosis vocale klanken in de twee lange luisterstukken, tevens zorgt hij met deze injectie voor een extra dosis verdriet en verlangen. Twee zware gevoelens die op Lueur prominent aanwezig zijn. Wie CHVE zegt, zegt ook Amenra, en de postmetal die hiermee geassocieerd wordt sluipt ook in ‘Guiding Light’ en dan hebben we het niet alleen over de vocalen die gaandeweg harder en harder van leer trekken, ook de gevarieerde muzikale omlijsting is niet vies van dit genre.

Zoals je kan merken vormen slechts twee nummers (‘Guiding Light’ en ‘Retinae Tenebrae’) het geheel dat Lueur is. Met een totale speelduur van 40 minuten (verdeelt in twee keer twintig minuten) neemt Empusae dan ook alle tijd om deze nummers vanaf de grond volledig op te bouwen.

Vooroordelen wat betreft lange tracks als zijnde te eentonig, te moeilijk, moeilijk verteerbaar, smelten als sneeuw voor de zon, want Empusae trapt niet in de val om de elastiek, die hij heel strak bij deze spanningsboog weet aan te spannen, te laten knappen.

Dit heeft ook te maken met het organische karakter van de nummers. Hoewel Lueur een post-industriële soundtrack heet te zijn, zijn de klanken die geluidstovenaar Sal-Ocin uit zijn veelzijdige hoed tovert (afkomstig van electronica, electro-akoestische klanken, lap steel gitaar, bodhran (lijsttrommel), frame drum, strijkers en muziekdoos) veel warmer te noemen dan wat deze beschrijving doorgaans oproept.

De ervaring die Sal-Ocin opdeed bij apocalyptische folk acts als Ordo Rosarius Equilibrio en Triarii, en dan meer bepaald de dreiging die van dit soort muziek uitgaat, vond ook duidelijk zijn weg naar Lueur. De dreiging die je ervaart tijdens ‘Retinae Tenebrae’ is voornamelijk afkomstig van drums en piano, engelengezang daarentegen zorgt van zijn kant weer voor een zalvend tegengif. Het is maar een voorbeeld van de contrasten die je zal ervaren. Er is geen licht zonder duisternis, en omgekeerd.

Op het einde van ‘Retinae Tenebrae’ mag Tom De Doncker met zijn ‘vox demonii’ al zijn duivels ontbinden en breekt de hel helemaal los. Angst, woede, wanhoop, dreiging maar ook zalving, het zijn slechts vijf emoties die deel uitmaken van een rijk palet waaruit Empusae een schilderij weet te toveren dat het tot Werelderfgoed zou kunnen schoppen.

Luisteren naar Lueur is telkens weer een reis ondernemen in je eigen ziel, met alle met zich meebrengende emoties tot gevolg. Tijdloos, durven we zelfs stellen. Want als we ons in de toekomst het muziekjaar 2017 terug voor de geest willen roepen, zal dat in de vorm van Lueur zijn.

Empusae

Dimi Brands
21/04/2017