‘Toen ik ongeveer halfweg het werk aan ‘The Tide Decides’ zat, realiseerde ik me dat het veel weg had van een beschrijving van een persoonlijke evolutie, maar ook van een evolutie ten aanzien van de aarde. Een soort vergelijking van de levensduur van een mens en die van de aarde, of hetgeen je je erbij inbeeld indien je astrologie gestudeerd hebt. ‘Tomorrow Will Tell The Story’ was alsof je het leven na de dood betreedde, één of ander vorm van ‘vagevuur’. Religieuze thema’s en allerlei culturen botsen en veren van elkaar af in een ruimte waar tijd niet meer echt bestaat. Wat er daarna komt? Dat zullen we snel genoeg te weten komen…’

Dit fragment uit een interview dat ik in 2012 met Ethan Matthews deed - het moet één van de eerste interviews voor Dark Entries geweest zijn - is me altijd bijgebleven. De muziek op ‘Tomorrow Will Tell The Story’ had me behoorlijk geïntrigeerd, maar de overtuigingen van de man en zijn omgang met mystieke en spirituele thema’s gaven er nog een extra dimensie aan. Ook het levensverhaal van Matthews - een man die na heel wat psychische moeilijkheden en verschillende opnames in psychiatrie besluit om zich in te graven in muziek en door het componeren zijn problemen te boven te komen - vond ik indrukwekkend.

‘II:XII, A Priori Memoriae’ is het derde luik van de trilogie van Ethans project Echo Us. Die begon met ‘The Tide Decides’ en verder ging met ‘Tomorrow Will Tell The Story’. Dit deel zou, indien je de uitleg van Matthew in het eerder vermeldde interview volgt, moeten handelen over hetgeen na het vagevuur komt. Of misschien ook niet, want in de uitvoerige perstekst en in de interviews die Matthews naar aanleiding van de uitgave gaf vind ik dergelijke referenties niet meer terug.

Wel zit deze cd volledig in het verlengde van de vorige twee. Opnieuw krijgen we een ongemeen eclectische mix van new age, prog rock, harmonische harp, symfonische stukken, flinterdunne gitaarsolo’s, stukken die opgebouwd lijken uit korte fragmenten, plots versnellen of vertragen… De composities van Matthews zijn bevreemdend, tegelijkertijd hol en overvol, en het is dat ook terecht dat Matthews de publieksprijs kreeg voor ‘meest eclectische act’ op de Independant Music Awards in de VS.

Er zijn een paar zaken die deze cd onderscheiden van zijn voorgangers. Zo horen we meer symfonische stukken en meer akoestische instrumenten. ‘The Tide Decides’ had Matthews op zijn eentje opgenomen. Op ‘Tomorrow Will Tell The Story’ werd hij vergezeld door harpiste Raelyn Olson en zangeres Henta, die beiden opnieuw van de partij zijn. Deze keer was er de uitdrukkelijke wens om meer muzikanten en instrumenten te betrekken. Chris Smith op fluit en piccolo, en Christina Fitzgerald op hobo komen het geluid versterken. Reken daar nog het uitgebreide assortiment instrumenten die Matthews zelf speelt - gitaar, keyboard, akoestische gitaar, klokkenspel, piano… - en je hebt een heel rijk palet aan klanken waaruit Matthews maximaal weet te putten.

En toch moet ik jullie waarschuwen. Dit is geen toegankelijke muziek. De cd duurt erg lang, en door de constante verschuivingen in ritme en gemoed geraak je snel de draad kwijt. Ben je op zoek naar hapklare, gemakkelijk verteerbare muziek? Laat deze dan aan jouw voorbij gaan. Maar ben je op zoek naar iets buitengewoons, iets dat - zelfs in een tijd waarin men beweert dat alles al eerder gedaan is - toch nog vernieuwend is, geef Echo Us dan een kans.

Echo Us

Xavier Kruth
22/11/2014