Het zijn wel eens gezellige avonden tijdens de Dark Entries-redactievergaderingen. Zeker hoe sommige promo’s ons aldaar bereiken. Mooi voorbeeld is de zelf opgenomen CDR, vergezeld van een handgeschreven nota, en de vraag of we zo vriendelijk willen zijn om er eens naar te luisteren en te beoordelen.
Vriendelijk zijn we zeker en een luisterend oor voor iets wat we nog niet kennen, daar doen we het voor.
De betreffende CDR bleek afkomstig te zijn van een zeker Colin, afkomstig uit het Franse Bordeaux dat met zijn project Eaux Saines vanaf 1 maart zijn C-50 Tape officieel gaat uitbrengen.
Enig speurwerk via de Google-detective stuurt ons in eerste instantie richting Le Havre, maar dure bootjes bekijken is niet zo ons ding. Totdat we bij zijn Facebook-pagina (waar hij de band/eenmansproject voorstelt onder een morse-code) en de bandcamp-pagina terecht kwamen van Pointiret. De genaamde Colin heeft blijkbaar zijn roots in punk/noise/hardcore, maar met deze gezonde wateren maakt hij iets helemaal anders. Iets verrassend heerlijk anders.
Het project Eaux Saines is niet voor 1 gat te vangen. Opener Les Eaux Saines haalt zijn inspiratie uit industriële klanktapijten die gelaagdheid per gelaagdheid uitmonden in heerlijke duisterheid waar een distorted gitaar de bovenmenselijke vocalen uit een onaards leven perfect aanvult.
Almost is aardedonker, dat het begrip EBM op een inventieve wijze doet heruitvinden. In zijn tweede helft doet het zelfs denken aan iets wat van The Neon Judgement in het donker zou kunnen zijn.
Als je altijd al had willen weten hoe shoegaze gedrenkt in elektronica klinkt, raden we je graag Drunk In Your Bed voor, dat in zijn break hotst en botst en stottert om zo weer in vele lagen de kater te overwinnen.
In zijn moedertaal zinderen Des Mots nog lang na, monotoon klinkend maar zeker niet vervelend. Integendeel.
Breekbaar en fragiel zijn de sleutelwoorden in One Day, Ten Years. Experimenterend met alles wat er zo al ligt verscholen onder de knopjes der dark synthpop. Subliem opgebouwd.
Metalen gitaren maken van Le Chant Des Sirènes een meesterwerk. Het had een verboden track van Wire kunnen zijn. Eigenzinnigheid kent geen grenzen.
Dat deze C-50 Tape multifunctioneel inzetbaar is, bewijst Lost Sailplanes dat zowat het meest toegankelijke nummer is. Synthpop met nu en dan een industrial-beat en vocalen die we uren later nog in ons hoofd laten rondzweven.
Unfalling zorgt dan weer voor underground-elektronica die je nooit kan beluisteren in het daglicht, maar naarmate het nummer vordert Depeche Mode-achtig aandoet, maar nog steeds met het licht uit. Afsluiter This Smile haalt het onderste uit de kan en is dan ook de waardige afsluiter.
Deze C-50 tape werd volgens Colin ingezongen door ene Michaël Martin, al gaat het hoogstwaarschijnlijk over zijn alter ego. Opgenomen at home en gemasterd door Gabriel Zander in Studio Superfuzz in Rio De Janeiro.
Laat deze Colin en zijn Eaux Saines uit de anonimiteit treden, en wel nu !
Facebook
Danny Quetin 09/02/2016 |