Een CD-review schrijven over Eagulls zonder de woorden Robert, Smith, The en Cure te gebruiken? Nee, ik zie Morrissey nog eerder een steakrestaurant runnen…

Toch zeker niet als deze jongens uit Leeds op hun nieuwe release Ullages de kans op deze vergelijking er nog eens dikker op leggen dan op hun eerste titelloze album uit 2014.

Eagulls waagden zich op hun eerste full-album nog aan woeste post-punk en stevige shoegaze, ondersteund door een keiharde betonnen fundering van (g)loeiende gitaren. Maar het lijkt erop dat ze die wilde haren nu aan het verliezen zijn. Dat kan en dat gebeurt bij de meeste bands; ze gaan dan ineens de serieuzere weg op na twee of drie full-albums. Eagulls zijn hier wat sneller in en kiezen op hun tweede release al direct en radicaal voor een meer gesofisticeerde sound.

Ik zei het al in de inleiding: de vergelijking met Robert Smith is onvermijdelijk als je George Mitchell hoort zingen. Je zou bijna denken dat Robert Smith zijn C4 heeft ingediend bij The Cure en een nieuwe job heeft gevonden bij Eagulls. Zeker op dit nieuwe full-album komt “de vergelijking met…” nog eens harder uit de verf.

In het negende nummer “Lemontrees” horen we zelfs drums die ons aan “The Hanging Garden” van The Cure doen denken. En of dat nog niet genoeg is, horen we in de intro van “Skipping” zelfs de bas van Simon Gallup. Het hele album stoot de adem uit van Pornography en van de vroege doom-periode van The Cure. De grootsheid van Disintegration is ook soms niet ver weg, en als je daar al maar even aan kunt doen denken, dan ben je zeker de goede weg ingeslagen.

We leggen The Cure even aan de kant, want er zijn nog andere dingen te vertellen.

Nr. 3, “My Life In Rewind”, wordt begeleid door frisse Johnny Marr/The Smiths-achtige gitaarpartijen, waardoor deze jongens zich nu zelfs bijna gaan wagen aan het maken van een radiohitje.

Of dat dit een opdracht is van de platenbonzen? Of dat dit de eigen keuze is van de band om nu toch een iets breder publiek aan te spreken? Ik vind het althans een goede keuze.

Dit 2^de full album van Eagulls is volledig opgenomen in een kerk in hun thuisstad Leeds, voor deze gelegenheid helemaal omgebouwd tot een opnamestudio, en dat is te horen aan deze plaat, met zijn echo’s en de weidse sound die aan alle nummers een extra brede feel geven. De opnames werden vervolgens overgemaakt aan producer Craig Silvey, die onder andere al werkte voor Portishead, Nine Inch Nails, Depeche Mode en R.E.M.

Voor de videoclip van “My Life In Rewind” heeft de band gekozen voor een vogelverschrikker die rustig in de wind staat te waaien. Hierdoor blijkt ook al dat de jongens een lichtere kant willen opgaan. Hun vorige clips toonden immers nog onder andere rottende varkenshersenen bezaaid met krioelende vleesmaden. In een interview vroeg een reporter ooit of die maden hen inspiratie gingen geven voor hun tweede plaat. Hun antwoord: “Dat weten we niet; we zijn Slipknot niet…”

Ik voorspel hoe dan ook een mooie toekomst voor deze band, en dit door de nieuwe weg die Eagulls zijn ingeslagen. Dat dit gepaard gaat met het verloochenen van hun oorspronkelijke sound, daar malen we niet om…

Dit is voor mij dan ook een 8/10.

Het album zal in België gereleased worden op 13 mei 2016.

Tracklist:

1. Heads Or Tails
2. Euphoria
3. My Life In Rewind
4. Harpstrings
5. Velvet
6. Psalms
7. Blume
8. Skipping
9. Lemontrees
10. Aisles
11. White Lie Lullabies

Je kan zelf punten op tien gaan geven op 21 mei in Rotterdam @ Rotown, 25 mei in Amsterdam @ Sugarfactory26 mei in Antwerpen @ Het Bos en op 27 mei in Brussel @ De Vaartkapoen.

Alle tourdatums en info over Eagulls op http://www.eagulls.co.uk/eagulls/

Patrick Plessers
08/05/2016