In de reeks 'Beter laat dan nooit' bespreek ik hier het album 'The Invilid' van de Canadese hellektro-/terror EBM-act DYM (Death to Your Modern), een CD die zo'n jaar geleden is uitgekomen maar waarop ik toch nog graag de aandacht zou willen vestigen. DYM is een groep uit de Noitekk-familie, een label dat zich naar eigen zeggen specialiseert in "finest harsh electro", wat zeker niet gelogen is als je weet welke andere schreeuwerige electrobands er zoal onder hun vlag ressorteren (Psyclon Nine, Tactical Sekt, Grendel, Aslan Faction, om er maar een paar te noemen). Ondergetekende heeft het doorgaans niet zo begrepen op al dat aggrotech-geweld om redenen die ik al in verschillende recensies heb uiteengezet, maar voor DYM wil ik graag een uitzondering maken. Je zult het niet vaak uit mijn mond horen, maar ik heb zelden zo'n plezier beleefd aan het beluisteren en analyseren van een terror EBM-album als bij 'The Invilid'. Het schijfje beslaat net iets meer dan 42 minuten speelduur, wat opvallend kort is, zeker naar hellektro-normen. Maar de 10 nummers die geselecteerd werden voor deze plaat zijn van zo'n opmerkelijke kwaliteit dat je meteen inziet dat je niet te maken hebt met een doorsnee harsh electro-groep die het moet hebben van 1 à 2 goeie nummers en 18 rotzooitracks die louter dienen als opvulling. Kort maar krachtig, dat is de wijsheid die E~N en Arc zich eigen gemaakt hebben, iets waar veel van hun collega's nog een puntje aan kunnen zuigen.

Wat er dan zo geweldig is aan deze plaat? Om te beginnen maakt DYM geen traditionele 13-in-een-dozijn harsh electro, zoals honderden andere bands. OK, de muziek is 'harsh', de vocals zijn 'harsh', de lyrics zijn 'harsh', maar toch heeft de muziek een eigenheid die ik nog bij geen enkele andere groep in het genre gehoord heb. Die eigenheid bestaat meerbepaald in het gebruik van breakcore-invloeden, iets wat op zijn zachtst gezegd nogal ongebruikelijk is in dit soort muziek. Maar dat is nog niet alles. De vocals, die naar goede gewoonte 'harsh' zijn, lijken zowaar een eigen leven te leiden en ondergaan zoveel metamorfoses dat je je afvraagt of er nog grenzen zijn aan de hedendaagse technologie. Er is geen enkel nummer waarin vocalist E~N met onbewerkte stem zingt/roept, maar vreemd genoeg werkt dat helemaal niet storend, integendeel. De vocals zijn er soms ver over, vooral in 'Autonomy Of The Will' dan, maar tegelijk gaat er een bevreemdende charme van uit die mij meer dan eens een glimlach op mijn gezicht tovert. Er is zelfs 1 track waarin de vocals mij zonder meer kippenvel bezorgen, namelijk in 'Touch', dat meteen ook mijn grote favoriet is. Nooit gedacht dat een harsh electro-groep een gevoelige snaar bij mij zou kunnen raken, maar DYM lijkt het alvast mooi te lukken.

'Autonomy Of The Will' en 'Touch' zijn lang niet de enige goeie nummers op deze plaat. Opener 'Bender' bevat over de hele lijn geslaagde breakcore-percussie en -glitches. 'NeuWorldBrave' en 'Martha Monoxide' zijn stevige up-tempo-nummers, waarbij de BPM-meter prompt de hoogte inschiet. 'Life Sized' zit knap in elkaar qua vocals en melodische progressie. Titelnummer 'The Invilid' tenslotte heeft een melancholische toets en raakt na 'Touch' voor de 2^de maal een gevoelige snaar bij mij. De 3 resterende tracks, namelijk 'EBGM', 'Government Stomp!' en 'Sin Phony', spreken mij persoonlijk minder aan, maar beletten niet dat ik aan 'The Invilid' na lang wikken en wegen een score van 10 sterren geef. Beter dan dit ga je in Hellektro-land niet snel tegenkomen, of het zou DYM zelve moeten zijn die zichzelf op een volgende release weet te overtreffen.

www.myspace.com/dym

Marjolein Laenen
26/09/2009