|
|||||||||||||
Schandalig laat komen we met een review voor deze release van eigen bodem! Down The Lees is een groep die een jaar geleden onder onze radar doorvloog, doch aan geruisloosheid zal het niet gelegen hebben. Van Wagonmaniac mochten we een uit de kluiten gewassen promopakket in ontvangst nemen, waardoor deze schandelijke dwaling alsnog de wereld uitgeholpen wordt. Want wat kijken we hier aangenaam verrast van op!! Down The Lees is een trio uit Gent. Zangeres/gitariste Laura Lee Schulz maakte de overstap van Canada naar België en flankeerde zich met Kwinten Gluehorse (OLAF) op bas en drummer Jonathan Frederickx (HEISA). Down The Lees maakt slowcore die de voet stevig op het gaspedaal durft te drukken. Bij de term slowcore denken we automatisch aan het Amerikaanse Low, maar vooral horen we in het geluid van Down The Lees sterke gelijkenissen met artiestes als Scout Niblett, Shannon Wright en Anna Calvi ten tijde van haar ijzersterke debuut. Namen waarmee je kan uitpakken noemen we dat, waarmee we ineens duidelijk maken dat de stem van Schulz er eentje is om niet snel te vergeten. Reken bij deze zeer krachtige stem een muzikale begeleiding die naast agiteert ook rechttoe rechtaan rake mokerslagen uitdeelt. Om u een idee te geven: stel je voor dat PJ Harvey samen met Slint een album heeft ingeblikt, we vermoeden dan dat het eindresultaat zal klinken als Bury The Sun. Maar ere wie ere toekomt: Down The Lees dus, een naam om te onthouden! Naast de uitmuntende muzikanten is de uitermate goede klank van deze volle, gebalde (op zijn stevigst haast mathrock-achtig) stijl te wijten aan de producer van dienst. Niemand minder dan Steve Albini (onderhand geen onbekende meer bij Belgische artiesten) kweet zich op de geheel typische wijze van deze taak. Door de opstelling van het opnamemateriaal weet hij steeds een live klank aan de albums te geven die hij producet, en wie Bury The Sun hoort verlangt bij dit typisch jaren 90 klinkende “loud-quiet-loud”-principe op het moment dit in levenden lijve te mogen aanschouwen. Tussen al deze welgemikte mokerslagen zorgen rustigere nummers voor enige zalving, al blijf je ook hier beter op je hoede, want voor je het weet trekt men de registers met evenveel gemak nog eens helemaal open. En vice versa: in de stevige nummers klimt of daalt Schulz’ stem enkele trapjes op de toonladder bij wijze van geruststelling bij al dit nietsontziende geweld. Maar of het nu luid is of zacht, of allebei tegelijk: Bury The Sun is een verslavend album over de ganse lijn.
Dimi Brands |
Volgende besprekingen
Chihei Hatakeyama & Dirk Serries - Black Frost
Shedir - Finite Infinity
Rapoon - Hotel Bravo
Rosetta Stone - Cryptology
Tiefrot - Rabenherz
The Wake - Perfumes And Fripperies
Matt Elliott - Farewell To To All We Know
Absolute Body Control - 1980 - 2020 (vinyl)
Unhuman - Cause Of Chaos (vinyl)
Psy'Aviah - The World Keeps Spinning, Without Being Noticed