Ik zal meteen maar met de deur in huis vallen, en zeggen dat ik een soort van haat-liefde verhouding heb met de minimal wave revival die de laatste tijd zo hevig de kop opsteekt.

Er zitten heus wel leuke dingen tussen, dat zal ik zeker niet ontkennen, maar het hipster gehalte dat ik erbij ervaar spreekt me stukken minder aan.

Ik ben dan waarschijnlijk ook niet de geknipte persoon om deze So Far, So Near van Doric te bespreken, maar het fijne Domestica-label was zo vriendelijk me deze op te sturen, dus storten we ons plichtsbewust op onze taak.

Doric is de alternatieve persoonlijkheid van de veelzijdige artiest Stathis Leontiadis, vooral bekend als een helft van het Griekse duo Human Puppets.

De titel van de plaat vat het thema van deze mini lp perfect samen, in onze hedendaagse tijden (inderdaad, vergis u niet, alles klinkt zeer eind jaren 70/ begin jaren 80, maar het betreft hier wel degelijk een hedendaagse release -dankzij de retro analoge apparatuur die gebruikt werd uiteraard) zijn we zo dicht bij elkaar, maar tevens zo veraf.

So Far, So Near is een kort verhaal (zes nummers) over vervreemding. Alle zes verwant en verbonden, beschrijven ze een dag van een dagdromer die gedwongen wordt om te gaan met routine en de verachtelijke, onpersoonlijke fase van gezelligheid. Over hoe we gevangen zitten in onszelf en hoe de schuilplaats die we voor ons zelf hebben, onmogelijk te handhaven is, zolang we zijn gebonden aan normen die oppervlakkige relaties reguleren.

Dat klinkt als zware kost in de oren, maar muzikaal valt dit allemaal best wel mee. De weemoedige zang (die, om een bekende naam te noemen, raakvlakken heeft met Andy McCluskey (O.M.D.) ligt soms wat zwaar op de maag, maar de vintage synths weten de balans in evenwicht te houden.

Er is sprake dat de nummers onderling verbonden zijn met elkaar, en dat is heel leuk, maar toch had er wat meer afwisseling in mogen zitten, zowel wat de zang betreft, als muzikaal.

‘Sentiments’ en ‘Intruders’, weten mij het meest te bekoren, laatstgenoemde vooral vanwege de gejaagde synthpatronen en punky drumcomputer wat het een fijn uptempo nummertje maken.

De overige vier nummers overstijgen de middelmaat niet, wegens te weinig variatie, en afgaande op dit plaatje zijn we blij dat het maar een mini-lp betreft.

Al kan een volledig album de kwaliteiten van deze Griek misschien een beetje meer in de verf zetten, al kan de echte minimal wave fan daar wellicht beter op antwoorden. Na hun optreden op het derde Waveteeffestival in april bijvoorbeeld, alwaar Leontiadis ook op het podium zal staan.

Doric

Dimi Brands
31/10/2015