Het was in het gezegende jaar onzes Heren 1967 dat The Moody Blues zich als eerste rockgroep in de opnamestudio terugtrokken met een compleet symfonisch orkest, The London Festival Orchestra. Het resultaat was het magistrale en legendarische “Days of future passed”, de ultieme verbintenis tussen psychedelic rock, symforock en pure klassieke muziek. Vele progrockgroepen zouden hen later volgen met een soortgelijk samenwerkingsverband, zoals Caravan in 1973 met hun live opgenomen “Caravan & The New Symphonia”. Aan het hardrock- en metalfront waren het Deep Purple die in 1970 de pioniers waren met hun “Concerto for group and orchestra”, opgenomen met het Royal Philharmonic Orchestra. Ook hier regende het navolgingen, waarvan de bekendste ongetwijfeld Metallica’s live dubbelaar “S & M” is met The San Fransisco Symphony Orchestra. Maar we gingen het over de nieuwe Dimmu Borgir hebben. Ik was eerlijk gezegd niet echt meer van plan om hun nieuwe release te kopen omdat ik een beetje uitgekeken was op de band, want ondanks het feit dat Dimmu Borgir zeer knappe gotisch getinte black metal in mekaar steekt, werd het op de duur toch een beetje te veel altijd hetzelfde. Toen ik echter hoorde dat ze een black metal schijf gingen opnemen met een heus klassiek orkest, The Prague Philharmonic Orchestra, kon ik me – nieuwgierig als ik was naar het resultaat - toch niet bedwingen om me deze “Death cult armageddon” aan te schaffen en ik moet zeggen dat ik er nog geen moment spijt van heb gehad! De fenomenale productie en de ingenieus uitgewerkte composities waar het bombast langs alle kanten afdruipt, maken voor mijn part deze schijf tot een waar monument en het beste dat Dimmu Borgir ooit heeft gemaakt. Wie denkt dat het samenwerken met klassieke muzikanten zowiezo afbreuk doet aan de agressie van metal, moet maar eens luisteren naar black/symfometal parels als “Progenies of the great apocalypse”, “Lepers among us”, de in het Noors gezongen topper “Vredesbyrd”, “For the world to dictate our death” of “Eradication instincts defined”. In het tweede in ’t Noors gezongen nummer “Allehelgens død i helveds rike” - wat als we ons beste Noors van stal halen zoiets betekent als ‘de dood van alle heiligen in het hellerijk’ - worden de black metal vocals afgewisseld met een mooie, ingetogen samenzang. Op “Progenies” en het laatste nummer “Heavenly perverse” waagt Dimmu zanger Shagrath zich aan een duet (nou ja, het black metal equivalent van dat woord) met Abbath, de zanger van het ter ziele gegane Immortal. Het cd’tje zit in een ongelooflijk mooie digipack en met de Bathory cover “Satan is our master” staat er ook nog een interessante bonustrack op. Minpunt bij Dimmu Borgir blijft voor mij het puberaal satanistische gezever in de lyrics. Maar ja, je kan niet alles willen, nietwaar?
[HV]
Label: Nuclear Blast Henk Vereecken 01/12/2003 |