Dark Entries kondigde dit album aan als een terugkeer naar de wortels, het emb electro geluid van de groep, ons baserend op wat we via de persbio vernamen natuurlijk. Bij Dark Entries zuigen we niks uit onze duim, nog uit enig ander lichaamsdeel. Ik was dus ook zeer benieuwd naar het uiteindelijke resultaat en zoals zo vaak ligt de waarheid ergens in het midden (gelukkig liggen de punten hoger).

Het mag van bij opener “Ein Blick Zurück” duidelijk zij dat Die Krupps hier een dansplaat aflevert met een stevige electro ruggengraat waarbij de gitaren meer naar de achtergrond zijn verdwenen dan op de laatste releases van de groep het geval was. De groep van Jürgen Engler gaat al een eeuwigheid mee en zwom in al die jaren in verschillende alternatieve wateren, van minimale ebm en electro tot zware crossover en deze “The Maschinists Of Joy”, inderdaad en referentie naar dé Die Krupps hit, zit er zowat tussenin.

Het resultaat zijn 11 potente dansbommetjes én een aantal bonussen (als u over de dcd versie beschikt tenminste) waarvan het gros wat mij betreft net iets te veel bij het Rammstein succes aanklopt. Maar goed. Zweetlijven, okselgeuren en testosteron op de dansvloer bij “Schmutzfabrik”, “Risikofaktor”, “Robo Sapien” (een meezinger in Dance Or Die stijl), …

“The Machinist Of Joy” is het meest hoekig gerimteerde nummer, “Essenback” gaat nadien gewoon weerom door op het élan met als doel totale vernietiging van de dansvloer. Latex rokjes tot net over poep, stampende boots onder dampende spots, stoer en macho… “Im Falschen Land” laat de gitaren nog eens doorheen de elektronica schreeuwen maar ook hier blijft de nadruk op dansbaarheid en melodie liggen.

Abtanzen, zouden onze oosterburen zeggen, ‘aber’ hebben zij, nu we halfweg zijn op het album, nog genoeg ‘Luft’. Wees een “Part of The Machine”, repetitieve And One ritmiek, met Die Krupps vleugels. “Eiskalter Engel”, het had een Blutengel titel kunnen zijn, is het meest sfeervolle nummer van het album dat u en mij toelaat even naar adem te halen. Poppy, ook hierin kunnen Die Krupps hun mannetje staan.

Ook “Nocebo” vangt aan met sfeervolle ijle synths die al gauw door stevige gitaaruithalen uiteen worden gerukt, ook hier is dansen zonder complexen het motto en ook hierin meen ik een Dance Or Die sound te herkennen. Maar ach, Die Krupps waren er veel eerder en zijn er ook veel langer, dus laat dit de pret niet vergallen.

“Im Schatten Der Ringe” mag een punt zetten achter het reguliere “The Maschinists Of Joy” en doet dat op een rustige, melodieuze manier zeker in vergelijking tot de opening van dit vuurwerk. Voor diegene met de dcd versie zijn er op het tweede schijfje de bonussen “Nazis Auf Speed” en “Industrie Mädchen” die ietwat aan And One ontmoet Rammstein doen denken.

Naast deze bonussen zijn er ook nog exclusieve remixen; “Neue Helden” in een harde en compromisloze Leather Strip versie, ik hou het bij het origineel, een stevige punk versie van “Panik” en “Sans Fin” ietwat verassend onder handen genomen door Dernière Volonté wat tot een donker en toch sfeervol resultaat leidt.

Samenvattend; een album gemaakt met de intentie om de dansvloer te bekoren in een poging de oorspronkelijke identiteit van de groep terug te vinden. Het resultaat is geslaagd zonder meer, want dit album zal vooral op de dansvloer tot z’n recht komen.

Die Krupps

Kurt Ingels
04/11/2013