Deze act afkomstig van het Australische eiland Tasmanië verblijdde ons in het verleden al met de op het eigen DA label uitgebrachte albums “Ringstone Round” (2005), “Horns Used For Butting” (2006) en “Zwergen” (2010) vol heerlijk geschifte weirdness met invloeden uit diverse subgenres en bastaardvormen van folk (weird/wyrd folk, acid folk, neofolk, apocalyptic folk, dark folk, medieval…) en uit dark ambient, gothic, industrial en zelfs black metal. ‘7’ heet de man die zich sinds 1998 achter Diable Amoreux schuilhoudt. Blootsvoets, gemaskerd en gehuld in een rode cape liet hij zich voor het booklet bij deze cd fotograferen in een kerk met neogotische glasramen, stemmig en mysterieus.

Waanden we ons op de vorige albums van begin tot einde in een gekkenhuis, dan valt het deze keer relatief gezien nogal mee. Het muzikale recept voor “Hearts In The Dark” (16 tracks, 65 minuten) is nochtans nagenoeg hetzelfde gebleven: experimentele gekte zoals The Residents gecombineerd met compleet van de pot gerukte medieval en neofolk à la Gaë Bolg. Ook Devil Doll is een mooie muzikale referentie. De geflipte trollenstemmetjes echter, die op de vorige albums in overvloed aanwezig waren, worden deze keer veel meer gedoseerd en samen met het aantal vocale tracks (5 van de 16 tracks) drastisch teruggeschroefd. Iets wat ik eigenlijk wel betreur want deze cartooneske, gestoorde stemmetjes maakten nu net de bijzondere charme uit van Diable Amoreux. Op openingssong “My True Love” en op “The Wedding Dress” is de gefreakte ‘gnomic folk’ met pychotische stemmetjes echter nog steeds volle bak aanwezig. Gelukkig maar.

Opener “My True Love” is grappig en griezelig tegelijk. Zoals een zombiefilm of een slasher b-movie. Met zijn synths die een soort folkmelodietje uitbraken heeft het iets van The Soil Bleeds Black. Bij de tweede song “… And The World Will Know Of My Kind” vergaat het lachen ons echter compleet. Bij momenten is dit creepy as hell! Ook op de rest van het album toont Diable Amoreux deze keer een bijzondere voorliefde voor creepy dark ambient klanken van het type ‘horrorfilmsoundtrack’.

Het dwergen/gnomen/trollen thema staat niet meer centraal deze keer. Een nadere bestudering van het hoesje laat het thema van dit album gemakkelijk afleiden: ratten inderdaad! “The Town Rat And The Country Rat” en “The Lesser Pentagram Of The Happy Rat” zijn de titels van twee van de instrumentale tracks. De laatste klinkt aardig donker en is behoorlijk tribal/ritual getint. ‘There were rats in the bed and the little one said...’ klinkt het op het einde van “In The Scullery”, een korte experimentele geluidscollage die me wat doet denken aan Psychic TV.

Ook de vocale tracks eren het rattenthema. In “The Wedding Dress” stoot een bruid op een rat die in haar trouwjurk woont. Wie het ergste schrok en of het huwelijk nog doorging wordt niet vermeld. ‘My bonny, my bonny, my bonny rodent’ klinkt het in “My Bonny Love”. En “My True Love” ‘is brown and grey’: een rat uiteraard. “How Fair The Sea” tenslotte - met synths en fluit, een middeleeuws folkdeuntje en het geluid van de zee - beschrijft op poëtische wijze vanuit het standpunt van de ratten hoe deze intelligente knaagdiertjes door zich als verstekelingen op schepen schuil te houden, in het voetspoor van de mens mee de wereld koloniseerden.

http://www.diableamoreux.com

http://www.myspace.com/diableamoreux

How Fair The Sea

You have followed the scent and

Now come see what life is ours

In the belly of this big groaning animal

There are all things

There is wealth if we can but reach it

Our table is spread with the corners of the world

There is nothing but open sky as far

And as wide as can be seen

Taste the salt on your face

The smell of tar in your nose

Strange sounds and wonders

The sights the smells

Come join us come be with us

Come join us come be one of us

The nights that are ours feasting under the stars

The stars that take us to lives anew far far away

The storms that sweep and terrify

Shipwrecks that freeze and mortify

For as long as men have sailed the sea

We have been among them

Climbing the ropes to the world

Rocked in our dreams by mother waves

Never to return never to return...

How fair the sea

Henk Vereecken
21/08/2011