Hier bij Dark Entries hebben we enige overtuigde liefhebbers van ons eigen belgische Dez Mona rondlopen. Dat heeft zo verschillende redenen, waarvan hoge muzikale kwaliteit van de groep en de uitzonderlijke stem van Gregory Frateur de voornaamste twee zijn. We waren ons voor de zoveelste maal aan het betreuren dat hun debuut 'Pursued Sinners' (2005) zo goed als onvindbaar is. Groot de vreugde toen bleek dat Dez Mona hun debuut in hernieuwde versie op de markt gooit, dit ter extra ondersteuning van hun intimistische najaarstoernee in verscheidene theateroptredens in ons land.

'Pursued Sinners' -waarvan de titel misschien alludeert naar Nina Simone's 'Sinnerman'?- werd oorspronkelijk opgenomen in de Protestanse Kerk te Antwerpen, een gepast decor voor hun vaak op spirituals geïnspireerd werk. Voor de heropname (in 2008) werd gekozen voor de Brigittines Kerk te Brussel. Gezien de huidige, lichtelijk uitgebreide- bezetting klinken de nummers ook subtiel anders dan op het originele album. Dez Mona wil ook aangeven dat de nummers al jarenlang mee evolueren met het steeds veranderende geluid van de groep. Muziek is een dynamisch gegeven en het zou belachelijk zijn een jongere versie van jezelf te willen kopiëren 'omwille van de authenticiteit'. Desalniettemin ademt 'This Lonely Morning' nog steeds de geest van Nina Simone, een persoonlijkheid die de zang van Gregory van in het begin het geïnspireerd. Van 'The Man' ben ik nooit fan geweest, maar daarna kan het niet meer stuk: 'Loordy', 'Danse Macabre', ' City called Heaven' en 'Brother Yeshead' wedijveren met elkaar in een delirische dronkemansdans om mijn gunsten. Het is echter het hedonistische 'I got to know' dat als een zwerm horzels mijn oren binnensuist om mijn hoofd op hol te brengen. Frateurs begeestering bereikt hier de hoogten waarmee hij live zijn publiek steevast mee op de hand krijgt. Enige minpunt is de -te- lange versie van de cover 'Who knows where the Time goes'. Oorspronkelijke vertolkster Sandy Denny wist zelf maar al te goed hoe strak men dit nummer moest mennen om het boeiend te kunnen houden. Op het livealbum 'Gold Dust, the Final Concert' laat ze zelf nog best horen hoe het moet. De versie van Dez Mona vaart een beetje stuurloos de mist in. De aanpak die ze hanteren had wél gewerkt met bv. 'The North Star Grassman & The Ravens', nog zo'n parel van Sandy Denny. Laat dat de pret niet bederven, want deze heropgenomen 'Persued Sinners' boort zich een weg recht naar de zwartste krochten van uw ziel (om deze vervolgens te louteren).

www.dezmona.com

Jan Denolet
01/11/2010