Een trio uit de Noorse hoofdstad Oslo. Op het fotootje bij het album zien de drie bandleden eruit als een new wavester type Debbie Harry (Blondie is een groep), een ‘acid punk’ garagerocker die zo zou zijn kunnen weggelopen bij The Seeds en een soort gestileerde raver die echter ook hiphop zou kunnen spelen.

Ze stellen ons hun debuutalbum “Megazone” (9 tracks, 35 minuten) voor en daarvoor kwamen Deathcrush tot een sound die een soort kruising is tussen post punk en noise rock met ook hints van shoegaze en rauwe Stooges-achtige garagepunk.

Ik heb een voorkeur voor de songs of stukken met vrouwelijke vocals. De zangeres zingt met haar bezwerende stem nog wat meer in typische darkwave/postpunk stijl dan haar mannelijke tegenhanger en het is ook het contrast tussen de twee stemmen en zangstijlen die zo interessant is. Onder de vele lagen noise en fuzz en distortion effecten zitten prachtige meeslepende songs verborgen met melodieuze zanglijnen (de vrouwelijke overheersen trouwens), een beetje zoals bij “Psychocandy” van The Jesus & Mary Chain waar je ook voorbij een paar lagen, fuzz, distortion en noise moest kijken om de onweerstaanbare popsong aan te treffen.

“Deathcrush” is naar ik vermoed genaamd naar de eerste EP van de legendarische Noorse black metal band Mayhem en dat vermoeden wordt gevoed door het feit dat in de video van “Ego” een van de bandleden figureert met een Mayhem t-shirt… Een muzikale verwantschap is echter ver te zoeken of het zou de smerige lo-fi sound moeten zijn. De bezetting van Deathcrush bestaat uit Linn Nystadnes (gitaar, vocals, piano, samples), Vidar Evensen (drums, vocals, synth, noise, samples) en Pelle Bamle (bass, vocals, ‘circuit bent toys’).

Opener “Ego” klinkt behoorlijk melodieus en nog vrij ‘braaf’. Het is mooie postpunk en shoegaze. Het grote fuzz-distortion-noise effecten theater krijgen we pas volle bak bij de volgende songs.

“Push Push Push”, de tweede track is een van de tracks met mannelijke vocals en ineens al een stuk smeriger en meer noisy dan de eerste track. Een ferme song ook.

In “Khmer Rich”, ook een van de betere, krijgen we een aanklacht tegen de dictatuur van de Rode Khmer. Verwacht echter geen diepgravende politieke analyse. Muzikaal een heel goede song al zat er tekstueel wel wat meer in. Nu blijft het op het niveau van ‘No brain less pain they’re dangerously’ (zoek de grammaticale fout).

“Bedpost” is vervolgens een soort kinky ode aan de BDSM beginnend met ‘Tie me to my bedpost / I need this now’.

“Trust Me”, mijn op een na favoriete nummer. Tientallen keren zingt de zangeres dat ze ons geheim gaat bewaren. ‘Trust me’, ‘best kept secret in this house’, ‘I can keep a secret’ en – spannend – ‘find mine’. Ik zou haar precies toch mijn geheim niet vertellen al ben ik best curieus naar het hare. 😊

Mijn absolute favoriet is “Dumb”, de vierde track, een zalige uptempo met elektronische effecten opgefokte song over de gevaarlijke domheid van sommige mensen: ‘Dangerously dumb, beware of the numb’ en het intelligente refrein gaat als volgt: ‘dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb dumb (x2)’

De slotsong “State Of The Union” legt de vinger op de wonde van het zieke kapitalisme met zijn intrinsieke tegenstellingen met het gevatte ‘All you try to do is shape us / keep us tired and pay less’. “State Of The Union” zit gevangen in een track van 24 minuten. De song zelf duurt eigenlijk maar 4 minuten, dan volgt na 19 minuten stilte nog een ‘mystery track’ van 1 minuut die eigenlijk niet zo veel voorstelt. De werkelijke speelduur van het schijfje is dus eigenlijk slechts 35 minuten in plaats van de verwachte 54. Maar niet getreurd, “Megazone” mag dan vrij kort zijn maar het is heel intrigerend en meeslepend en heel intens.

Website

Facebook

Bandcamp

Henk Vereecken
08/11/2019