|
|||||||||||||
Wat verwacht je van een band met de naam Dead Hippies? Ik verwachtte eigenlijk een soort stonerdoom maar dat is hier dus totaal niet het geval. Nee, wat we hier te horen krijgen is dansbare electrorock die ook wel gedeeltelijk aansluiting vindt bij de electroclash van een aantal jaren geleden (herinner je acts als onze eigenste Vive La Fête) of bij indierockbands als Yeah Yeah Yeahs. Dead Hippies gaan dus voor een dansbare mix van alternatieve rock en electro. Dead Hippies zijn een Franse band rond spilfiguur Arnaud Fournier (ook bekend van Hint, La Phase, Atonalist) en met “Ghost Tracks” (7 tracks, 29 minuten) laten ze hun derde (mini)album op de mensheid los na hun debuutalbum “Kill Me Sweety” (2013) en het vorig jaar verschenen “Resister”. De zeven songs op dit schuifje dateren nog van de sessies van “Kill Me Sweety” en “Resister” en waren te goed om in de schuif te laten liggen. In songs als “Like A Dog” (met zijn huppelende synthesizertjes) ontwaren we invloeden van dancepunk en van funky postpunk bands als A Certain Ratio of Gang Of Four. Huppelende synthesizers vinden we ook terug in “Fight Time”, een steviger altrocksong met scheurende gitaren en soms weer behoorlijk funky ritmes. Mijn favoriete song is de opener “Drive Until Tomorrow” met ook weer een mooie mix tussen frivole synthesizers en stevige gitaren. Goed gelachen hebben we met de song “Bye Bye President” maar dit schijfje ligt al wel enige maanden op de redactietafel (het verscheen eind mei) en dateert dus van een tijd voor de schandelijke afgang van Donald Trump. Zelf vinden Dead Hippies deze visionaire song ook bijzonder grappig want ze postten een paar dagen geleden de song op hun facebook pagina met de commentaar ‘une petite chanson de circonstance’ en een Amerikaans vlagje. Dead Hippies hebben duidelijk tot doel de genregrenzen te doorbreken. Ze willen een muzikale brug slaan tussen enerzijds noisy altrock, indierock, post-rock en anderzijds dansvloer electro en slagen ook behoorlijk goed in hun opzet. Laat ons eerlijk zijn: het klinkt me persoonlijk bij momenten net iets te funky in mijn oren maar toch is dit een zeer degelijk schijfje in zijn genre.
Henk Vereecken |
Volgende besprekingen
Te/DIS - Transparent Subsistence
Down The Lees - Bury The Sun
Chihei Hatakeyama & Dirk Serries - Black Frost
Shedir - Finite Infinity
Rapoon - Hotel Bravo
Rosetta Stone - Cryptology
Tiefrot - Rabenherz
The Wake - Perfumes And Fripperies
Matt Elliott - Farewell To To All We Know
Absolute Body Control - 1980 - 2020 (vinyl)