De bandnaam Dead Guitars doet zwaardere muziek vermoeden dan we hier uiteindelijk te horen krijgen. Dead Guitars klinken vooral als een neopostpunk band in het straatje van White Lies, Editors, She Wants Revenge, Kaiser Chiefs etcetera. Ze hebben volgens mij ook heel goed geluisterd naar de psychedelische new wave van Echo & The Bunnymen en de episch psychedelische gothrock van The Mission, waar ze trouwens in 2008 mee op toernee gingen. Dead Guitars werd opgericht in 2003. Zanger Carlo van Putten – Nederlander – begon zijn muzikale carrière in de band The Convent en werkte in het verleden nog samen met Adrian Borland van The Sound, Mark Burgess van The Chameleons en Marty Willson-Piper van The Church. Pete Brough, de Britse akoestische gitarist van Dead Guitars en Ralf Außem, de Duitse elektrische gitarist, zaten in de jaren ’80 samen in de postpunk cult band Twelve Drummers Drumming. In 2007 werd dit drietal aangevuld met de Duitse drummer Patrick Schmitz en de Russische bassist Sven-Olaf Dirks. Een band met internationale allure dus.

“Flags” (12 songs, 68 minuten) is hun tweede album na “Airplanes” uit 2007. Voor “Flags” wisten ze een aantal bijzondere guests te strikken. Opener “Pristine” is een heel sterke song, echt zo’n prachtsong waar je na talloze luisterbeurten nog steeds niet genoeg van hebt. Een gastrol op gitaar is hier weggelegd voor Mark Gemini Thwaite (ex-Mission). De breed uitwaaierende gitaren geven de ijzersterke songmelodieën nog extra cachet. Het is wel een beetje spijtig dat ze met deze supersterke openingssong ook ineens hun beste kruit verschoten hebben, doch niet getreurd, de rest van het album is ook heel aardig. In “Watercolours” (featuring Markus Türk van Family 5, Fehlfarben, Die Ärzte, Mouse On Mars… op trompet) wordt de invloed van een band als Echo & The Bunnymen wel bijzonder duidelijk. Voor “Isolation” wisten ze niemand minder dan Wayne Hussey te strikken als gastzanger en zoals u al kon vermoeden krijgt deze song een charmante Mission toets mee. Op “Blue” horen we dan weer Rich Vernon op bass (ook al ex-Mission). Verder op het album vallen nog in positieve zin op: het mooie “Goodbye Wildlife” (met ronduit prachtig akoestisch gitaarspel) en “Miss America” – voor mij de op één na beste song – die doet denken aan een kruising tussen Ennio Morricone en Muse. Aan deze laatste band moeten we steeds meer denken naarmate het album vordert, niet in het minst omdat het licht zagerige stemmetje van Dead Guitars vocalist Carlo van Putten toch wel veel weg heeft van dat van Muse zanger/gitarist Matthew Bellamy. Ook de klankkleur van de muziek rechtvaardigt de vergelijking. Dead Guitars brengt mooie, melancholische songs die soms aardig rocken, maar ook ruimte bieden aan rustiger momenten met instrumenten als akoestische gitaar, piano, cello, hobo, trompet. Al bij al een heel geslaagd plaatje!

http://www.deadguitars.com

http://www.myspace.com/deadguitars

Henk Vereecken
05/10/2009