Menig persoon hield het niet meer voor mogelijk en was dan ook met verstomming geslagen toen Faith No More vorig jaar na een stilte van 18 jaar op albumgebied weer op de proppen kwam met het sterke Sol Invictus.

Van luiheid kan men frontman Mike Patton evenwel niet beschuldigen, want naast Faith No More was/is hij tevens actief bij Mr. Bungle, Fantômas (en Fantômas Melvins Big Band), Tomahawk, Hemophiliac, House Of Discipline, Lovage, Maldoror, Nevermen, Tetema, Peeping Tom, General Patton, en Weird Little Boy. Aan dit toch wel indrukwekkende rijtje mogen we vanaf nu ook Dead Cross toevoegen.

Voor dit project ging Patton in zee met een ander bezig bijtje uit de metal wereld: Dave Lombardo.

Patton en Lombardo speelden al samen in Fantômas, maar de Cubaanse drummer werd vooral bekend voor zijn werk met Slayer, Grip Inc., Testament en Suicidal Tendencies, om de grootste mastodonten bij naam te noemen.

Bij oprichting van deze groep eind 2015 viel de keuze voor de zang op Gabe Serbian (o.a. The Locust), maar bij de opnames van deze eerste plaat koos deze resoluut voor zijn gezin en vond men in de persoon van Patton, de man heeft naast een niet te stillen muzikale honger klaarblijkelijk ook tijd in overvloed, de gepaste vervanger.

Naast deze twee muzikale zwaargewichten vinden we verder nog Justin Pearson (zanger en bassist bij tal van invloedrijke hard- en grindcore bands, waarvan The Locust de bekendste is) op bas en Michael Crain (Retox en The Festival Of Dead Deer) op gitaar.

Van een kameleon als Patton kan je muzikaal alles verwachten, maar voor een verrassing ben je bij Dead Cross echter aan het verkeerde adres. De geschepte verwachtingen bij de betrokken groepsleden worden dan ook volledig ingelost, met andere woorden kan je zeker zijn van een nietsontziende portie lawaai.

Op minder dan een half uur (27 minuten en 40 seconden om precies te zijn) jaagt het viertal er 10 songs door die een symbiose vormen van punk, hardcore en metal.

De eerste indruk die we hebben bij beluistering van dit debuut is dat de bandleden hun vlucht gemist hebben en zo met vertraging het podium dienen te betreden, om er, uiteindelijk ter plaatse, in allerijl hun nummers door te jagen om de fans alsnog waar voor hun geld te geven. Deze gejaagdheid weet Dead Cross perfect weer te geven, en werkt aanstekelijk.

Alsof je aan het luisteren bent naar Black Flag featuring Mike Patton in plaats van die andere brulboei Henri Rollins.

Opvallend detail is de gelaagdheid van de stemmen die hun uitwerking in ‘evilness’ niet missen bij de maniakale gitaarriffs en brute ritmes. (Perfect voorbeeld hiervan is het ziedende ‘Grave Slave’) De typische Slayer drums (anno Reign In Blood) hoor je dan weer op de lullig getitelde afsluiter ‘Church Of The Motherfuckers’.

Ook de coverkeuze van Bauhaus’ ‘Bela Lugosi’s Dead’ hadden we niet meteen verwacht.

Het ‘light in the dark’ hoesje (ook de teksten op de binnenflap zijn te lezen volgens dit principe) krijg je er gratis bij.

Dead Cross komt net te laat voor de zomerfestivals, en dat is jammer, want deze heren zouden ongetwijfeld menig festivalweide in de as weten te leggen. Wie weet zijn ze in het najaar wel in een of andere landelijke club terug te vinden, dat het er gloeiend heet aan toe zal gaan, daarvoor durven we nu al onze hand in het reeds aangewakkerde vuur te steken.

Dead Cross

Dimi Brands
30/08/2017