|
|||||||||||||
Menig persoon hield het niet meer voor mogelijk en was dan ook met verstomming geslagen toen Faith No More vorig jaar na een stilte van 18 jaar op albumgebied weer op de proppen kwam met het sterke Sol Invictus. Van luiheid kan men frontman Mike Patton evenwel niet beschuldigen, want naast Faith No More was/is hij tevens actief bij Mr. Bungle, Fantômas (en Fantômas Melvins Big Band), Tomahawk, Hemophiliac, House Of Discipline, Lovage, Maldoror, Nevermen, Tetema, Peeping Tom, General Patton, en Weird Little Boy. Aan dit toch wel indrukwekkende rijtje mogen we vanaf nu ook Dead Cross toevoegen. Voor dit project ging Patton in zee met een ander bezig bijtje uit de metal wereld: Dave Lombardo. Patton en Lombardo speelden al samen in Fantômas, maar de Cubaanse drummer werd vooral bekend voor zijn werk met Slayer, Grip Inc., Testament en Suicidal Tendencies, om de grootste mastodonten bij naam te noemen. Bij oprichting van deze groep eind 2015 viel de keuze voor de zang op Gabe Serbian (o.a. The Locust), maar bij de opnames van deze eerste plaat koos deze resoluut voor zijn gezin en vond men in de persoon van Patton, de man heeft naast een niet te stillen muzikale honger klaarblijkelijk ook tijd in overvloed, de gepaste vervanger. Naast deze twee muzikale zwaargewichten vinden we verder nog Justin Pearson (zanger en bassist bij tal van invloedrijke hard- en grindcore bands, waarvan The Locust de bekendste is) op bas en Michael Crain (Retox en The Festival Of Dead Deer) op gitaar. Van een kameleon als Patton kan je muzikaal alles verwachten, maar voor een verrassing ben je bij Dead Cross echter aan het verkeerde adres. De geschepte verwachtingen bij de betrokken groepsleden worden dan ook volledig ingelost, met andere woorden kan je zeker zijn van een nietsontziende portie lawaai. Op minder dan een half uur (27 minuten en 40 seconden om precies te zijn) jaagt het viertal er 10 songs door die een symbiose vormen van punk, hardcore en metal. De eerste indruk die we hebben bij beluistering van dit debuut is dat de bandleden hun vlucht gemist hebben en zo met vertraging het podium dienen te betreden, om er, uiteindelijk ter plaatse, in allerijl hun nummers door te jagen om de fans alsnog waar voor hun geld te geven. Deze gejaagdheid weet Dead Cross perfect weer te geven, en werkt aanstekelijk. Alsof je aan het luisteren bent naar Black Flag featuring Mike Patton in plaats van die andere brulboei Henri Rollins. Opvallend detail is de gelaagdheid van de stemmen die hun uitwerking in ‘evilness’ niet missen bij de maniakale gitaarriffs en brute ritmes. (Perfect voorbeeld hiervan is het ziedende ‘Grave Slave’) De typische Slayer drums (anno Reign In Blood) hoor je dan weer op de lullig getitelde afsluiter ‘Church Of The Motherfuckers’. Ook de coverkeuze van Bauhaus’ ‘Bela Lugosi’s Dead’ hadden we niet meteen verwacht. Het ‘light in the dark’ hoesje (ook de teksten op de binnenflap zijn te lezen volgens dit principe) krijg je er gratis bij. Dead Cross komt net te laat voor de zomerfestivals, en dat is jammer, want deze heren zouden ongetwijfeld menig festivalweide in de as weten te leggen. Wie weet zijn ze in het najaar wel in een of andere landelijke club terug te vinden, dat het er gloeiend heet aan toe zal gaan, daarvoor durven we nu al onze hand in het reeds aangewakkerde vuur te steken.
Dimi Brands |
Ipecac RecordingsVolgende besprekingen
Laibach - Also sprach Zarathustra
Locus Control - Liggur
Claude Speeed - Infinity Ultra
Machinefabriek - Assemblage. Gathered Eccentrics 2010-2016.
Aegror - Dead Man's Diary
Hok-Key - Kalasy Pad Siarmon
Chihei Hatakeyama - Void XII
Phonophani - Animal Imagination
Cheer-Accident - Putting Off Death
Miriodor - Signal 9
België is sedert de jaren 80 altijd al een notoire leverancier geweest van alternatieve muziek. Muziek die vaak wereldwijd op erkenning kon rekenen maar nooit echt sant in eigen land was. Enige erkenning volgt in het beste geval pas jaren of decennia later als de feiten het inzicht van de zeldzame professionele muziek journalist wel tot ...
Crooniek heeft zijn eerste cd uit: 'Trail of Time'. Tenminste als enkel Crooniek, want eerder al bracht het blazersensemble uit Kampenhout cd's uit met Olivier & Crooniek, en als onderdeel van Winterstille. Crooniek is een ensemble dat verbonden is aan Gerry Croon, redacteur bij Dark Entries. Gerry schrijft graag arrangementen ...
Indien de naam Feralia Planitia, soloproject van Simona Dellamorte, u nog niks zegt dan verwijs ik u graag door naar de recensie van diens debuut EP (uitgebracht in 2021 door Desert Island Music) op deze site. Na dit dubbelinterview met Das Auge, soloproject van Hans Plasma, zal ze voor u nadien alvast geen onbekende meer zijn. Samen met de ...
Terwijl u en ik nog altijd wachten op de al ‘eeuwen’ (nu, zo lijkt het wel) nieuw albums van meneer Smith en de zijnen komt er alweer een heuse box. Ditmaal worden live opnames uit de jaren 70, 80 en 90 gepresenteerd, goed voor 6 cd’s en 54 nummers. Al komen sommige nummers, die steevast al decennia de The Cure set halen, ...
Pussy Riot is vandaag weer razend relevant. Sinds hun ontstaan voert Pussy Riot een kruistocht tegen Poetin, waardoor ze ook op de harde wijze konden kennismaken met het Russische repressieapparaat. Nu Rusland een ‘speciale militaire operatie’ begonnen is in Oekraïne, is de repressie tegenover andersdenkenden nog toegenomen. ...
Het was al een tijdje rustig rond Agent Side Grinder. Iets wat Pete Burns ook is opgevallen. Pete Burns is dan ook de andere ik van Kill Shelter. Die laatste naam is geen onbekende meer, nooit vies geweest van enige samenwerkingen en vaak werkzaam als producer voor tal van bands.
Kill Shelter mag een identiteit hebben die vaak weerkeert. ...
En dat is niets om ook maar een klein greintje schaamte voor te kennen, want schaamte is de schaduw van de liefde. Vaselyne, het buiten proporties aanstekelijke duo met Yvette Winkler en Frank Weyzig bereidt zich voor op een album dat er tegen 3 juni staat aan te komen. The Sea Says mag alvast iets zijn om naar uit te kijken. Getuige daarvan ...
Pussy Riot haalt weer het wereldnieuws. Maria Oljochina - een van de leden van Pussy Riot die in 2012 tot twee jaar werkkamp veroordeeld werd na een subversief optreden in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou - is samen met haar vriendin in het geniep uit Rusland gevlucht. Dit betekent ook dat ze kan deelnemen aan de huidige tournee, ...
Het was geleden van in 2005 dat ondergetekende Dead Can Dance nog in levende lijve had gezien. De doortocht in 2013, in Vorst ‘Galmpaleis’ Nationaal -prima livealbum, dat wel- had ik immers gemist, evenals het concert in Cirque Royal in 2019... Ook deze keer scheelde het niet veel, doordat DCD wegens de Covid-pandemie zich genoodzaakt ...