Als u een goed geheugen heeft weet u dat er reeds een vinyl versie van dit album verscheen in 2010 (zie link voor review), het betreft hier de cd versie waaraan als extra’s een heuse documentaire over De Brassers op dvd werd toegevoegd, ‘De ketters van het Vlaamse platteland’ noem ik die graag.

Muzikaal kennen we De Brassers natuurlijk als de ijsbrekers van de Vlaamse kille post punk, ook wel cold wave gedoopt in die bange dagen. De eerste stuiptrekkingen van de verwarrende crisisjaren ’80. Op de cd moeten we het zonder “The Last Time” doen (wel op de vinyl versie). Muziekaal verwijs ik jullie graag naar deze link (review van het vinylalbum) wat me meteen toelaat om hier met pixels rond te strooien omtrent de dvd in deze verpakking.

Een verpakking afgeleid van de onvergetelijke en voor alle Hamontenaren verplichte singel “En toen was er niets meer”. De documentaire flitst ons terug in de tijd en toont ons de Brassers anno 2012 hun verleden toelichten, geïllustreerd met beelden uit die onvergetelijk tijd. Van de eerste repetities tot het uiteenvallen van de groep door buitensporig druggebruik. Van de afkeer die ze genoten van de Hamontse alwetende (toen nog) CVP goegemeente en hun strijd tegen het establishment van toen.

Uitgaanscultuur uit de begin jaren ’80, café De Kwiet in Hamont, een teloor gegane hippiekeet die door De Brasser en gouwgenoten letterlijk werd veroverd. Een pleisterplaats voor after parties die doorgingen tot recht over de deur de zondagsmis afliep. Hilariteit alom. Punk versus kuddegeest. Vernieuwing vesus behoud. Hoop versus angst.

Een kerkmuur die werd beklad, een reportage van de Nederlandse VPRO over de aardbeving in het landelijke Hamont die De Brassers heette. Een schrijven van verontruste leerkrachten en schooldirectie die elke omgang van een leerling van hun pedagogisch instituut met één van de Brassers verbood. Rechtszaken ook, huiszoekingen en gevangenisstraffen.

Aan het kruis genageld, maar altijd herrezen. Ook nu staan De Brassers pal, al werden ze in maart dit jaar wel getroffen door het vroege overlijden van hun oorspronkelijke drummer Eric Poukens (nog wel geïnterviewd in de documentaire). Ze weten van geen ophouden en worden nu in Hamont omarmd. Niemand anders dan zij zetten dit dorp op de kaart. Energie en rebellie. Het hoorde er toen allemaal bij net als de wijsvinger naar de oudere generatie die alles had verkloot. Opstand. Wederopstand.

Een verpakking die meer dan de moeite loont, een dvd die u moet gezien hebben, muziek die u meerdere keren moet hebben gehoord. Rauw maar recht uit het hart. Ik eindig met de woorden van Didi de Paris (punkdichter, fan en generatiegenoot); ‘Wij hebben gezegevierd, zij opgehouden te bestaan…’

Hier nog een keer de VPRO reportage mocht u die hebben gemist...

De Brassers

Kurt Ingels
24/11/2012