Deze DVD bevat geen film van of over David Sylvian maar wel een documentaire die Phil Hopkins in opdacht van hem maakte.

In een inleidend filmpje (met veel oog voor esthetische beeldvorming) komt David Sylvian zelf aan het woord. Op zijn eigen manier legt hij uit waarom hij Manafon maakte en waarom op dié manier. Hij ziet het, sinds Ghosts van zijn oude groep Japan, als het punt in zijn carrière waar hij uiteindelijk zou eindigen: bij de absolute essentie van een tekst, begeleid door een minimum aan muziek. Alles terug gebracht tot zo naakt mogelijke schoonheid. Veel had al te maken met Sylvian's jarenlange interesse in improvisatietechnieken (vnl. jazz), zowel muzikaal als tekstueel. Zo geeft hij bijvoorbeeld ook aan om voor de teksten van Manafon gebruik gemaakt te hebben van automatic writing. De artiest zo weinig mogelijk gehinderd door zijn eigen hersenspinsels of, erger nog, ego. Het past ook wel binnen zijn fascinatie voor en beoefening van meditatie. Hij had voor de muziek dezelfde eisen gesteld: improvisatie zonder dat het ego van de uitvoerders het resultaat te zeer zou beïnvloeden. Hij ging op zoek binnen de ondertussen wijde wereld van de gëimproviseerde muziek en kwam uit bij een tiental toppers uit de 'scène'.

Het was David's stiekeme wens dat deze artiesten hem zouden aanvaarden als één van hun en volgens mij is dat volledig gelukt. Uit genegenheid voor de artiesten en uit respect voor hun werk en filosofie besloot hij een documentaire te laten maken waarin ze zélf uit de doeken konden doen wat ze doen en ook hoe en waarom (Ja, Jambers, ja...)... Zo komen we uit eerste hand te weten waarom Sachiko M (Hoahio, ISO, Filament, Ground Zero) gekozen heeft voor een no-input sampler als instrument (!), waarom Toshimaru Nakamura muziek maakt met een no-input mixingdesk, waarom Christian Fennesz (Fennesz, Fenn'oBerg) liever niet werkt met visuele ondersteuning, wat volgens Keith Rowe (AMM) de beïnvloedende band is tussen uitvoerder, publiek en de architecture van de ruimte en wat Otomo Yoshihide (Ground Zero, ISO Filament) ertoe bracht om als zoon van een ingenieur zélf een synthesizer te bouwen (om zich later toe te leggen op gitaar en op no-input turntables). Al gauw leer je dat er in deze verscheidenheid van artiesten toch een aantal constanten terug te vinden zijn: het feit dat ze stuk voor stuk begaafde muzikanten zijn, dat ze allen doordrongen zijn van een diepe liefde voor geluid op zich (los van muzikaliteit), dat ze daardoor heel gedreven zijn om hun instrument tot in het kleinste piepje en krakje te leren kennen, dat ze zich er zeer bewust van zijn dat het ego van een muzikant de grootste struikelblok is voor men tot een goede improvisatie te komen. Hun parcours omvat stijlen als chinese opera, The Beatles, punkrock, wereldmuziek tot het gefluit en ontploffen van bommen toe (Evan Parker had W.O.II nog net meegemaakt); maar Jazz keert als vast gegeven bijna altijd terug... Van elke artiest is er ook nog een to-the-point biographie opgenomen, met een link naar een extra interview(compilatie) van de betreffende artiest. Een schitterende reportage die voor vriend en vijand een verhelderend licht laat schijnen over het fenomeen geïmproviseerde muziek. Onontbeerlijk voor iedereen die al was het maar een vlooienbeetje door geïmproviseerde muziek gebeten is...!

Jan Denolet
01/05/2013