Toen de Duitse neofolk groep Darkwood enkele jaren geleden op Porta Nigra speelde (de allereerste keer in België trouwens!) vertrouwde Magthea (Hybryds) me toe: “deze muziek is totaal mijn genre niet, maar deze groep vind ik echt enorm goed.” Niet alleen was hij erg te spreken over het feit dat alle instrumenten live gespeeld werden, ook voegde hij er aan toe: “En die violiste die mag er absoluut ook wezen!”.

Zo kennen we hem weer: de man die niet verlegen zit voor een rake oneliner en met het oog van de fotograaf steeds opmerkzaam voor vrouwelijk schoon.

Zijn blik mocht dan misschien ietwat vertroebeld geweest zijn, het was heus niet de enige reden dat de klanken van Darkwood bij hem en de aanwezigen niet in dovemansoren vielen.

Al van bij debuutalbum In The Fields (1999) werd meteen duidelijk dat de groep rond Henryk Vogel er eentje was die zich stevig zou vastpoten in de Duitse neofolkscene.

Verrassend was dan ook dat opvolger Heimat & Jugend (2000) uit een ander experimenteel ambient vaatje tapte. Het bleek iets eenmaligs want de albums die volgden grossierden wederom in voornamelijk akoestische neofolk, een genre waarin Darkwood door de jaren heen zich als een van de belangrijkste vertolkers ontpopte.

Het was ondertussen alweer van 2013 geleden dat we nog een album van Vogel en co. mochten verwelkomen, al kregen we in 2017 wel nog een sprankeltje troost in de vorm van de EP Erntefeuer.

Enthousiast mengt Darkwood zich terug aan het front, zo getuige de ietwat misleidende opener ‘One-Eyed God’. Misleidend omdat ondanks deze opzwepende binnenkomer de teneur op Twilight Garden eerder melancholisch van aard is.

Althans, dit intimistisch en somber beeld laat een diagonale blik over dit album uitschijnen. Toch zijn er tal van uptempo nummers te bespeuren die de tristesse alsnog enigszins trachten te temperen. Naast het reeds vernoemde ‘One-Eyed God’ spreken we dan over ‘The Last Wolf’ en ‘Lucid Dream’ die aardig wat schwung aan het klankenpallet toevoegen.

Bij de overige nummers gaat het voornamelijk om rustige akoestische nummers die uitnodigen tot reflectie maar die ook uitstekend als stemmige achtergrondmuziek bij de dagelijkse beslommeringen kan dienen.

Wanneer de kenmerkende stem van Vogel even hard zijn stempel drukt als de prachtig georkestreerde muziek dan weet je dat Darkwood na albums als In The Fields, Flammende Welt, Notwendfeuer en Ins Dunkle Land (in feite is elk Darkwood album de naam klassieker binnen het neofolk genre waardig) het zoveelste schot in de roos is.

Wat die stem betreft, die is net zoals bijvoorbeeld bij Hekate het geval is (Axel Menz en Susanne Grosche) mede verantwoordelijk voor de herkenbaarheid. Op de stem van Vogel mag dan niets aan te merken zijn, wanneer deze net zoals bij Hekate het duet aangaat met een al even zalvende vrouwenstem (in dit geval die van Manuela Zankl) is het schier onmogelijk om hier niet met open mond van verbazing naar te luisteren. Na tal van luisterbeurt zijn we nog steeds diep onder de indruk telkens we de stemcapriolen van beide artiesten horen tijdens ‘Cherry Blossom’ (voor ons het hoogtepunt op een plaat die reeds het ene orgelpunt na het andere aan elkaar verbindt).

In het verleden wisselde Darkwood op albums tussen Engels en Duitstalige teksten, op Twilight Garden kiest men integraal voor het Engels.

Ook de kenmerkende heimatliefde (die niet door iedereen in dank werd afgenomen, een oud zeer binnen het genre) lijkt minder uitgesproken aanwezig te zijn. Twilight Garden kijkt, om het met literatuur te zeggen, meer naar de stijl van schrijver Ernst Jünger (zijn In Stahlgewittern is verplichte literatuur!!) dan naar de inhoud zoals vroeger het geval was.

Darkwood brengt op Twilight Garden niet bepaald iets nieuws onder de (zwarte) zon. Maar dat moet daarom geen negatieve bijklank hebben; liever spreken we over het verder perfectioneren van een reeds uitmuntende sound.

Darkwood

Dimi Brands
24/12/2020