Daniel Ash recenseren is net een tikkeltje moeilijker dan een mening op een website van een Vlaamse krant schrijven. Wat doe je wanneer blijkt dat je, als recensent, het schijfje feitelijk maar flauw vindt? Gothfathers neersabelen is vloeken in de kerk. Vol goede moed vatten we deze bescheiden heldentocht aan.

De cd die we in onze handen hebben, is een driedubbelaar. Het geheel oogt enorm verzorgd: het knappe digipack bevat een leuk boekje dat geïllustreerd is met representatieve foto’s uit Ash’ verleden en een interview bevat. Hier is werk van gemaakt.

De eerste cd Coming down, herinneren we ons nog. Jaren geleden reeds legden we de naald op de originele uitgave. Eerlijk gezegd was het toen een ware ontgoocheling... toch als je een vervolg op Bauhaus of Tones on Tail verwachtte. We kregen een soort van typische 90’s loungerock voorgeschoteld. Het geheel ademde een ingetogenheid uit waarmee ook Lou Reed uiteindelijk bekend is geworden bij een groter publiek. Jammer genoeg kwam deze cd het nog niet aan de knieën van voorgenoemde. De plaat etaleerde vooral een gebrek aan inspiratie en klonk flets. Bovendien voelde het (toen al) allemaal behoorlijk gedateerd aan. We zijn dus lichtjes bevooroordeeld wanneer we deze plaat, in zijn heruitgegeven versie, opnieuw in de lade van de cd-speler schuiven.

Jammer genoeg heeft de nieuwe mastering dit schijfje niet kunnen redden. U mag de vorige tekst van verleden naar tegenwoordige tijd ombuigen. Ik blijf bij mijn mening van toen. Is het dan zo enorm slecht? Nee! Er staan enkele knappe tracks op. Closer to you heeft een sterke melodie en ook Daytripper weet even te boeien. Een nummer als This love vind ik dan weer enorm moeilijk te verteren. Er bestaat zoiets als ‘te nineties’. Candy darling heeft iets David Bowie-achtigs en is best meeslepend. Coming down steekt er, wat mij betreft, met kop en schouders bovenuit. De stem van Natacha Atlas doet hier wonderen. De remixen zijn ballast.

Een element dat zowel voor- als nadeel blijkt (en niet enkel op deze cd), is de enorme variatie aan stijlen die Ash hanteert. Dit toont vakmanschap maar verhindert ook dat je wordt meegezogen in één sfeer. Ik geef deze schijf een 6/10.

Cd twee dan: Foolish things desire. Deze cd had ik nog nooit gehoord en kondigt zich, wat mij betreft, vreselijk aan. Here she comes doet me denken aan het slechtste uit jaren ’80. Vanaf dan keert echter het tij. De sfeer wordt obscuurder en meer gotisch. En hoewel het loungy element behouden blijft, voel je hier een duistere ondertoon. De samenhang tussen de nummers is meer coherent en hier en daar wordt je echt meegesleurd in een bezwerende atmosfeer. De gitaar en klinkt vrij typisch 80’s maar zit wel lekker in de muziek. Er wordt af en toe gebruik gemaakt van knappe elektronica in nummers als Bluebird.

De melodieën zijn een pak sterker dan op de eerste schijf. Af en toe wordt de schijf wel nog eens geplaagd door irritante gedateerde geluiden. Zo is Get out of control voorzien van een drumkit die me steeds weer aan meisjes van Raymond van het Groenewoud doet denken. Roll on is één van de meest drammerige platen die ik de laatste tijd mocht horen en werd voorzien van gruwelijke motorgeluiden. Denk aan The passenger van Iggy Pop maar dan nog enerverender. Nummers als The void brengen dan weer een etherische sfeer die zelfs enigszins neofolk aandoet. The hedonist brengt stevige gothrock en afsluiten doen we met Higher than this, dat ons onderdompelt in een Cocteau Twins/Bel Canto/Lycia-achtig sfeertje..

Een ferme 8/10 is ons eindoordeel over deze schijf. De remixen denken we weer even weg.

De derde cd is de Bits ’n bobs. Samenraapseltjes. Meestal is dit het stuk waarvoor je een anthologie koopt en dat je daarna nooit meer beluistert. Hier ligt dat echter enigszins anders. Enerzijds vinden we enkele covers op deze cd: Fever, Knocking on heavens door. Sommigen zullen deze geweldig vinden, ik vind ze persoonlijk bagger. Op deze cd staan echter ook enkele tracks die absoluut mijn hart hebben gestolen. Spooky draaft lekker door en biedt ons aangename lounge. Flame on doet me spontaan headbangen (op zijn goths). Someday is folky. Interessant is hier de combinatie van typisch gitaargestrum met een kurkdroge stem. Ditmaal zijn de remixen ook leuker. Rock on rockt dubby en absurd weg in de Space echo mix. That’s what she said klinkt als een psychedelische hip hopschijf. Trouble bedient zich van een ritmesectie die wel héél hard lijkt op Teardrop van Massive attack. De plaat is echter wel geslaagd en mijn persoonlijke favoriet op deze cd. She’s a sad song maakt me zowaar melancholisch. Echo plex (The Eno Shuffle) is een sterk stuk ambient gitaargetokkel. Firedance is tribaal en kon zo op een oude cd van Sixth Comm of Hybryds te zijn terecht gekomen. Geniaal! Afsluiten doen we met twee nummers die werden opgenomen tijdens de opnamesessies van Foolish things desire. Jammer, want er is een reden dat deze destijds de eindmix niet hebben gehaald. Laatste cd: 8/10

Het geheel is dus absoluut zijn geld waard. En met het slechte deel van de eerste cd steekt u gewoon uw Leuvense stoof in gang.

Conclusie. Aangezien de kwaliteit van de cd's en de nummers onderling zo hard varieert, is het bijna onmogelijk echt een socre op deze compilatie te kleven. Fans hebben deze box hoe dan ook reeds in huis. Maar allez: (6 + 8 + 8) : 3 = 7,33333/10

Peter De Koning
02/03/2014