Laten we deze review beginnen met de beschrijving van de verpakking van deze op 38 exemplaren gelimiteerde cdr. Die zit namelijk verpakt in een in twee gevouwen en met zwarte inkt bedrukt lichtgrijs papier (type recyclagepapier) met op de frontzijde de afbeelding van een prikkeldraad. Dit geheel zit vervat in een verroest metalen roostertje. Rond mijn promo-exemplaar zit dan weer een verroest stuk staaldraad gevouwen. Rara, welk muziekgenre kunnen we hier verwachten? Het laat zich allerminst moeilijk raden…

Inderdaad: dit schijfje begint met een dikke streep harsh noise die me verschrikt naar de volumeknop doet grijpen teneinde mijn compleet gefrustreerde en gestresseerde onderbuur een nieuwe zenuwinzinking te besparen. Ook de laatste track “Tinnitus” maakt zijn naam (tinnitus = oorsuizingen) meer dan waar want het is één brok overstuurde harsh noise pokkeherrie.

Tussendoor zullen gedurende het album echter ook zeer regelmatig iets toegankelijker vormen van industrial en noise opduiken en dat begint al bij de eerste track “Brainwashing” (tevens mijn favoriet), want na de streep harsh noise volgt dra een stuk meeslepende ritmische noise met op de achtergrond een gesamplede door een grote massa kelen geslaakte kreet (het klinkt als ‘Heil!’ - wat trouwens goed bij de titel zou passen - maar het is nogal onduidelijk en kan even goed iets anders zijn). In elk geval, deze eerste track begeeft zich na de harsh noise intro op paden die eens ook P.A.L bewandelde (wat zou er trouwens toch van die mens geworden zijn?).

Maar ook de compromisloze harsh noise en power electronics blijven gedurende het ganse album door de kop opsteken. De tweede track “Mattatoio” bijvoorbeeld wisselt harsh noise stukken af met rustiger stukken met duistere dreigende drones. Ook duikt veelvuldig een geluid op dat aardig doet denken aan het gebalk van een ezel. Het lumineuze idee om ‘Mattatoio’ te googlen leert ons dat het Italiaans is voor ‘slagveld’, ‘bloedbad’ of ‘slachthuis’. Ja, het past perfect bij de sfeer van dit nummer, waarin een schreeuwende stem vanalles declameert; we verstaan onder meer de frases ‘Hey folks, enjoy it please’ en ‘The punishment will be unforgettable’...

Tracks die de harsh noise achterwege laten zijn onder meer “Schiacciasassi”, een duistere geluidsmuur met op de achtergrond een trage, morbide beat die weinig goeds voorspelt. Het is de meest rustige, ‘ambiente’ track, al is ambient natuurlijk een erg relatief begrip en ik bedoel er hier compleet iets anders mee dan hetgeen bijvoorbeeld genoemde onderbuur daaronder zou verstaan (new age met walvisgeluiden of zoiets). Evenals “Schiacciasassi”, neigt ook de voorlaatste track “Criptico” naar het dark ambient genre. Deze sinistere track klinkt alsof geluidsopnamen vertraagd en/of achterstevoren worden afgespeeld. Is dat ook echt zo of slechts een illusie? Geen idee…

Het cdr album “Manipulations” (7 tracks, 39 minuten) is het resultaat van een samenwerkingsproject tussen de Italiaanse acts Corazzata Valdemone, het industrial/noise alter ego van Gabriele Fagnani, die ook zanger is van de neo-folk band Kannonau, en Fukte, in het dagelijks leven Fabrizio De Bon geheten en tevens de eigenaar van het label Toxic Industries, waar deze release op verscheen.

http://www.myspace.com/fukte

http://www.myspace.com/corazzatavaldemone

Henk Vereecken
05/09/2011