‘Conjure’, zo hoor je de artiestennaam CNJR uit te spreken.

Met dit tweede album (het eerste, “WSTLND” uit 2019 was digitaal) beweegt CNJR weg van de synthesizer electro en meer in de richting van indie, zo beweert de bio. Ik kan het niet tegenspreken want dit album is mijn eerste kennismaking met deze act, maar inderdaad kunnen we wel stellen dat de sound zich bevindt ergens tussen electro, synthwave of dark wave enerzijds en post-rock en alternatieve rock (of indie) anderzijds. Zullen we het indie elektronica noemen? Maar dan imho toch wel met meer dan genoeg referenties naar de zwarte scene (al hoor ik een paar puristen nog wel bezwaren uiten, de zagemannen).

De output van CNJR is naar eigen zeggen meestal donker, dystopisch, contemplatief, deprimerend en kan de luisteraar zowel catharsis brengen als braakneigingen. Dat belooft. Nu kan ik al direct vertellen dat ik hier niet bepaald braakneigingen van krijg. Wel integendeel. CNJR creëert een unieke donkere electro/analoge klankenwereld die de luisteraar meesleurt in een introspectieve en intrigerende ervaring.

‘Het is een weird muziekproject dat ik zelf heb verzonnen. Ik combineer veel analoge en softwaresynthesizers met gitaren, drummachines, zang, geluiden, veldopnames en experimentele onzin’, zo vertelt de man achter CNJR. Zijn naam komen we niet te weten, maar hij zou in Mexico resideren en hij stelt zich nog wel even voor op zijn Facebook pagina: ‘Ik ben een weirdo die muziek maakt en kunst, die veel eten klaarmaakt en die geobsedeerd is door planten en wilde bloemen. Ik denk ook na over het einde van het kapitalisme, het imperialisme, het kolonialisme, over grenzen enzovoort. En ja, mijn muziek is dystopisch.’

Het album opent met een instrumentale gitaar/synth track “The Destroyers”. Deze tweede single uit het album klinkt erg cinematografisch, intens, zwaarmoedig en capteert een onderdrukt gevoel van wanhoop.

Maar helemaal weg ben ik van de eerste single ,“Burning”, de tweede track van het album, qua sound inderdaad weer ergens tussen indie en electro, met akoestische drums, een psychedelische keyboardmelodie en gezongen met een onweerstaanbaar, betoverend vocoder stemmetje. ‘Conjure’ betekent zoiets als ‘bezweren’ en ja, bezwerend klinkt dit helemaal, op en top.

Dan komt met “Putrid Things” nog een vocale synth/gitaar track maar dan zonder vocoderfratsen. Het doet me wel denken aan NIN, maar dan beter (zelf ben ik niet echt een fan van NIN). “Paint My Face With Ashes” is een instrumentale synthwave getinte track. En dan volgt met “Drunk On The Venom”, mijn tweede favoriete track, al even melancholisch en donker en ook met behoorlijk wat effecten op de zangstem.

“MSS (Dust Edit)” sleurt ons weer mee op een reis door een betoverend klankenspectrum met bezwerende maar vrij ver naar achteren gemixte zang, soms fluisterend, soms met meerstemmige effecten. Het album eindigt met nog twee indrukwekkende instrumentals: het vrij up-tempo “Tunnels” en het meer contemplatieve en droefgeestige “Drones” als depressieve afsluiter.

Over het album “I Can See The Church Burning Through The Binoculars” vertelt de artiest nog het volgende: ‘Dit album kwam tot stand in een tijd in mijn leven dat ik bezig was met het verwerken van mijn jeugd, de relaties in mijn leven, mijn ervaring als een homoseksuele en genderfluïde persoon in een tijd dat ik echt eerlijk trachtte te kijken naar de dynamiek om me heen. Veel angst, pijn, onderdrukking, vervreemding en zelfcensuur kwamen bij me op en dat hoor je in de muziek. Het resultaat werd een behoorlijk duistere exploratie en ik hoop dat het louterend kan aanvoelen voor luisteraars op een vergelijkbare manier als voor mij om aan de composities te werken.’

“I Can See The Church Burning Through The Binoculars” (8 songs, 32 minuten) is een aanrader voor de liefhebbers van ‘indie electro’ en zou een breed alternatief publiek moeten kunnen bekoren, zowel binnen als buiten de zwarte scene. Prachtalbum, kort maar intens!

Website

Facebook

Bandcamp

Henk Vereecken
09/02/2021