Client is één van die bands die ver buiten de grenzen van scene weerklank vindt. Ze produceren een vorm van aanstekelijke 80’s synthpop die wordt ondersteund door een hedendaagse productie: dansbaar maar met een onderkoeld en donker kantje. Ze werkten in het verleden reeds samen met grote namen als Martin L. Gore, Pete Doherty en Die Krupps en wisten bovendien een top ‘30-hit te behalen in de UK met het nummer pornography. Een nieuwe cd schept dan ook verwachtingen, Temeer omdat de vorige reeds vijf jaar oud is en Client intussen nog maar eens een wissel in de bezetting heeft doorgemaakt.

De nieuwe zangeres, Client N (Nicole Thomas), klinkt absoluut niet slecht en geeft de muziek zelfs af en toe een donkerder kantje, zoals in de fantastische single You can dance. Dit nummer behoort tevens tot mijn persoonlijke favorieten op deze cd. De sfeer is geweldig en de elektronica bouwt mooi op.

De opener, authority, is geen slechte plaat, maar de hoge lead die het hele nummer door hetzelfde motiefje speelt, begint na een tijdje wel behoorlijk te vervelen. Op een bepaald moment in het nummer lijkt men naar een claustrofobisch hoogtepunt toe te werken, jammer genoeg blijkt dit slechts een bridge die leidt naar een eerder clichématig eurovisiesong-einde.

Design bewijst dan weer Client durft experimenteren met ritme. Jammer genoeg kabbelt het nummer nogal eentonig voort en zit er weinig evolutie in. Een ander nummer dat experimentele wateren durft te bevaren is Artificial. De zevenkwartsmaat is een leuke vondst die men niet al te vaak hoort in dit genre. Het geeft het nummer een interessante gejaagdheid.

XXX action heeft een leuke beat en werkt aanstekelijk, maar vervalt al gauw in monotomie. Ook Obsession is zo’n nummer dat je even een op de dansvloer dwingt om uiteindelijk te vervelen.

Geef ons dan maar The Shining path waarop je lekker swingend kunt meewiegen: mooie plaat met een licht melancholisch element dat volgens mij zelfs nog beter had kunnen worden uitgewerkt. Wellicht is het vloeken in de kerk, maar een viool of cello had hier een mooie meerwaarde kunnen bieden. Hoe dan ook geslaagd.

Refuge is, na you can dance, de tweede single op de plaat. Alweer krijgen we een mooi synthpopplaatje voorgeschoteld, maar een parel is het niet. Als je heel eerlijk vergelijkt met oude goden in het genre, zou dit in de jaren ’80 wellicht een gewaardeerde B-kant zijn geweest van een groep als propaganda, niet meer, niet minder.

After effect is ingetogen, maar leidt mogelijk een beetje onder het klankgebruik. Alles lijkt wat te verdrinken terwijl dit een puntige productie zou kunnen hebben.

Een heel mooi nummer is Quarantaine. Client gebruikt hier een drukkend geluidenspectrum en weet een aparte donkere sfeer neer te poten. Je zou bijna wensen dat een genie als Dirk Ivens hadden uitgenodigd voor een tweede stem. Knap werk.

Nocturnal eyes voert ons terug naar de tijd van de maxisingles. Zomaar even 9 minuten lang mag u dit nummer doorstaan. U krijgt daarvoor wel één van de meest psychotrope breaks uit de recente synthpopgeschiedenis in ruil. Ik vermoed dat ik zelfs ergens een Aleister Crowley hoor. (U mag me corrigeren.) Dat men daarna gewoon terugkeert naar de hoofdmelodie pleit echter niet voor Client. Voor mij had het echt duister mogen eindigen. Maar ja… we zijn dan ook redacteur bij Dark Entries.

Singles

Refuge en You can dance

Peter De Koning
15/06/2014