|
|||||||||||||
Er gaat heel wat schuil in de hoofden der mensheid. Het gros der deelnemers aan de maatschappij gaat gebukt onder een traumatiserend gedachtegoed. Gedachten die op het einde der tijden, op het sterfbed, zichzelf de vrije loop laten. Gevuld met het trauma van het leven, waar demonische angst als vast onderdeel fungeert. Het is de achterliggende gedachte bij het derde album van het Italiaanse Christine Plays Viola. Met Spooky Obsessions maken ze een vervolg op Innocent Awareness uit 2011 en Vacua van 2 jaar geleden. Spooky Obsessions mag je zeker een veelzijdig album noemen, ergens teruggrijpend naar hun gekende sound van de gothic, maar net zo veel beïnvloedt door de darkwave en postpunk en met songs die qua tempo dan weer zwaarmoedig zijn, dan weer eerder rustiek tot zelfs dreigend en dreunend. Dreunend is zeker opener Obsessione, volledig gehuld in hun moedertaal. Postpunk op het ritme van een bulldozer, respiri profondi als laatste diepe ademzucht. Krachtdadig door de drummachine op kruissnelheid klinkt Midnight Trauma als de nachtmerrie gehuld in het gordijn der duisterheid waar het brein wordt gekidnapt en het wakker worden doet verlangen naar een nieuwe start in het Heil des Levens. De eerste tempowissel neigt naar coldwave met een postpunkgitaargeluid in Behind A Wicked Mind. Dit album beluister je dan ook best stap voor stap en niet als een samenhangend geheel. Elke song heeft wel iets te vertellen, met toch steeds eenzelfde onderliggende gedachte. Die van het trauma en wat het teweeg kan brengen. Voorzien van een heerlijke melodie en ritmiek zorgt Nefarious voor een eerste hoogtepunt. Heerlijke darkwave met een synthgeluid als leidraad waardoor het geheel een bijzonder dansbaar geheel krijgt. Tekstueel is het één en al donkerheid, Poles Apart is een perfect huwelijk tussen postpunk en darkwave op Italiaanse wijze, met een slagkracht die ingetogen klinkt met toch een zekere dansbaarheid. Here Now, I Watch You Die. Om maar even te duiden dat het niet allemaal zo rooskleurig is. Het blijkt wetenschappelijk bewezen te zijn dat ouderen in hun einde der dagen al dementerend hun teergeliefde durven te vermoorden. Laten we maar beter eeuwig jong blijven. Murderous Dementia heeft niets meer te verliezen en klinkt op dit album al even meedogenloos maar wel ijzersterk. De hongerigen spijzen zou iets barmhartigs kunnen zijn, het einde door verhongering vergt echter geen begraafplaatsen. Zelfs de aasgieren komen er niet van proeven. Unneeded Burial klinkt met zijn strakke baslijn en piano-synth als de soundtrack voor de dood in pure armoede. Waar Christine Plays Viola in vroegere tijden meer onder de vlag van gothicrock vertoefde laten ze bij deze Spooky Obsessions duidelijk horen hun toevlucht ook te willen zoeken onder de grote verzamelnaam Postpunk, met N.D.E. (Life Beyond Life) als groot bewijsstuk. De rode draad doorheen het hele album is perfect samen te vatten in Slow Sinking In Gloom, een sterk staaltje van gothic meets darkwave. Evil, terror, obsession, demons all are into my head. Laat de thematiek duidelijk zijn. Een beter afscheid voor dit album zou niet mogelijk zijn zonder The Last Sacrifice. Het mysterie van het heengaan. Meer dan 6 minuten afscheid zonder tranen. Spooky Obsessions van Christine Plays Viola toont dit Italiaanse vijftal in een veelzijdig album. Ritmisch vakkundig ondersteund, dan weer met meer ingetogenheid. Morbide, beangstigend maar ook net zo veel realistisch. Christine Plays Viola speelt op 3 februari 2017 samen met Das Ich in De Kreun te Kortrijk.
Danny Quetin |
Manic DepressionVolgende besprekingen
Enzo Kreft - Turning Point
Verzamelaar - Killed By Deathrock Vol 2
Virgin In Veil - Deviances
Baby Fire - Gold
Miel Noir - Honey-Beat
Terminal Gods - Wave / Form
Dark Poem - The Fire Lives Inside
Tranquil Eyes - Fact & Fiction
Larrnakh - Necrofolk -Like The Silken Shrouds Of Death
Blægger - Fokswild (Mixtape)
Andere besprekingen van CHRISTINE PLAYS VIOLA
Christine Plays Viola - Fading
Christine Plays Viola - Vacua
Christine Plays Viola - Innocent Awareness
En dat is niets om ook maar een klein greintje schaamte voor te kennen, want schaamte is de schaduw van de liefde. Vaselyne, het buiten proporties aanstekelijke duo met Yvette Winkler en Frank Weyzig bereidt zich voor op een album dat er tegen 3 juni staat aan te komen. The Sea Says mag alvast iets zijn om naar uit te kijken. Getuige daarvan ...
The Sisters Of Mercy zijn ongetwijfeld een van de meest invloedrijke bands van de zwarte scene. Nu verschijnt "Black Planet", een nieuw boek over de opkomst van de band. Weeral een boek hoor ik je zetten? Klopt, dit is zeker niet het eerste. Deze ‘Black Planet’ staat bol met interviews die een nieuw licht werpen op de ...
We zijn nog niet bekomen van de dood van Klaus Schulze en daar legt een andere grondlegger van de synthesizermuziek het loodje.
De Griek Evángelos Odysséas Papathanassíou (Vangelis) werd geboren op 29 maart 1943.
Vangelis was een autodidact die amper noten kon lezen. In zijn twintiger jaren raakte hij al enorm ...
Wellicht was u reeds op de hoogte van de hospitalisatie van Front 242 zanger Jean-Luc De Meyer. Een aantal concerten van Front 242 werden hierdoor reeds geannuleerd en ook de geplande passage op Sinner’s Day van vrijdag 24 juni aanstaande verdwijnt nu van de agenda. Het concert werd verschoven naar de wintereditie van Sinner’s ...
20 mei is een speciale dag voor Gert, ook bekend als Gert Kleinpunk of Gertje Anarchie. Gert is dan namelijk exact drie jaar gestopt met drinken. Dat viert hij uiteraard met muziek. Gert heeft namelijk net een nieuwe plaat ingeblikt die in augustus zal verschijnen. Het is naar de mening van al wie hem al heeft gehoord de beste Gert-plaat aller ...
Pussy Riot haalt weer het wereldnieuws. Maria Oljochina - een van de leden van Pussy Riot die in 2012 tot twee jaar werkkamp veroordeeld werd na een subversief optreden in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou - is samen met haar vriendin in het geniep uit Rusland gevlucht. Dit betekent ook dat ze kan deelnemen aan de huidige tournee, ...
Op zaterdag 20 mei spreken we weer af in het Leuvense Depot voor Breaking Barriers, het jaarlijks terugkerende punkfestival. Hägar The Womb zal er optreden, samen met Pussy Riot en Hetze. Hägar The Womb bestaat reeds sinds 1981. In 1987 gaven ze er de brui aan, maar in 2011 besloten ze de groep terug op te richten met enkel originele ...
Het was geleden van in 2005 dat ondergetekende Dead Can Dance nog in levende lijve had gezien. De doortocht in 2013, in Vorst ‘Galmpaleis’ Nationaal -prima livealbum, dat wel- had ik immers gemist, evenals het concert in Cirque Royal in 2019... Ook deze keer scheelde het niet veel, doordat DCD wegens de Covid-pandemie zich genoodzaakt ...