|
|||||||||||||
Ik krijg veel goede dingen uit Frankrijk tegenwoordig. En uit veel verschillende genres: gothic, drone, post rock, … Dus vergeet Etienne Daho, Indochine, Mylene Farmer etc . Frankrijk heeft op muzikaal vlak meer te bieden dan eerstgenoemden… Celluloide komt uit Marseille en is een electro/synthpop project. Ik moet bekennen dat ze mij niet bekend waren. Dit trio brengt al sedert 2002 geregeld materiaal uit. Ik schrok toen ik hun discografie zag: naast een flink aantal EP’s is dit reeds hun 8ste full album. Het album doet qua geluid en zang wat aan o.a. Kraftwerk denken. Tekstueel gaat het vooral over relaties en liefde. De invalshoeken zijn soms wel origineel gevonden. Daarnaast een, met zorg ontworpen, witte hoes met enkele minimalistische tekens op. Een beetje in de stijl van New Order. Wanneer je deze band hoort, dan hoor je een zeer afgemeten stem met effect en veel elektronisch gebliep en analoge klanken. Je zou dan denken: verveelt dat gebliep dan niet na enkele beluisteringen? Het antwoord is neen, want de blieps zijn functioneel en essentieel voor de nummers en niet zomaar toegevoegd om interessant te klinken. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het openingsnummer “Le baiser Géométrique”. Deze song is ritmisch, heeft een interessante tekst en muzikaal staat het voor wat je van het hele album kan verwachten. Ook zo voor “Art Plastique”. Deze song stond ook al op een EP dat eerder dit jaar uitkwam. Bij “Asymétrie” is de zang eerder ingetogen en het is muzikaal iets zachter dan op veel andere nummers. Tekstueel gaat het over de tegenstelling tussen 2 personen in een relatie. Een mooi en gevoelig nummer. “Le salon noir” ligt wat in het verlengde van Asymétrie maar is net iets minder sterk. Ook “La guerre de cent ans” is eerder ingetogen en behandeld het actuele thema van de oorlog. “L’ Amour est Clair” gaat erover dat de liefde de zorgen en de sleur van het dagelijkse leven, als is het maar voor even, kan doen vergeten. Het nummer bouwt mooi op en breekt dan, naar het einde toe, als het ware open. Dit album ligt in het verlengde van de vorige releases en is misschien iets ingetogener en minder dansbaar dan de vorige. Maar muzikaal minstens even sterk. Een prettige ontdekking.
Wim Guillemyn |
Volgende besprekingen
Westwind - Survivalism
Piiptsjilling - Moarntiids
thisquietarmy - Altar Of Drone
Phasenmensch - Entschleunigungsprozesse [Vernunft und Leidenschaft]
16Pad Noise Terrorist - Zeit
Schonwald - Dream For The Fall
American Heritage - Prolapse
Christine Plays Viola - Vacua
Cervello elettronico - Dance Meccanica
Rapoon & Promute - Machine River
Andere besprekingen van CELLULOIDE
Celluloide - Hexagonal
Celluloide - Naphtaline