|
|||||||||||||
In de ondertussen al langdurige levenswandel van een band als White Lies heeft altijd al wel een soort van paradox gezeten. De somberheid van het bestaan in alle eerlijkheid weergeven via gestroomlijnde en weldoordachte songs waar het woord catchy geen verdere synoniemen nodig heeft. White Lies wist zichzelf al van in den beginne op de globale menukaart te zetten, mede door een debuutplaat die ondertussen een anthem wist op te leveren dat nu, zowat 13 jaren later, op de grote podia de factor meezingbaarheid evenaart : Farewell To The Fairground. Getekend door het Fiction-label, allicht met de bedoeling om er een tweede Cure van te maken. Drie albums heeft het standgehouden. White Lies werd grootser maar geen Cure. Echt rouwig hoeven we er niet om te zijn, zij zelf ook niet. White Lies bleef hun ding doen, met afwisselende euhm, moodswings. Een straffe debuutplaat evenaren is nu eenmaal een moeilijke opgave. Inwisselbare albums die nog enkel de ware fans kon bekoren. Daar komt nu verandering in, want met het zesde album As I Try Not To Fall Apart wordt teruggegrepen naar de sound van het eerste album To Lose My Life. De paradox dus, inhoudelijke zwaarmoedigheid uit het leven gegrepen op de aanstekelijke ritmiek van songs die wedijveren tussen geslaagde popsongs en fascinerende indie/postpunk-tracks. Melodieusheid hoeft niet langer een vies woord te zijn. As I Try Not To Fall Apart is zonder uitzondering een variabel album. Waar de geest van Bowie in durft rondzweven (Am I Really Going To Die en wat licht verborgen in Ragworm), waar leentjebuur wordt gespeeld met The Chameleons (Blue Drift), Ultravox (There’s No Cure For It) tot zelfs Simple Minds (Breathe). Durf het daarom geen kopieën te noemen, integendeel. White Lies voert op een onnavolgbare manier zijn eigen regels in. Variabel ook in de vorm van de nieuwe disco in Step Outside en het licht bombastisch aanvoelende The End waar dan weer invloeden opvallen van een Tears For Fears. Het geeft enkel maar aan in welke richting de zangpatronen evolueren. De titeltrack, Roll December en I Don’t Want To Go To Mars dragen de overduidelijke White Lies-handtekening. Met As I Try Not To Fall Apart keert White Lies terug naar waar het ooit begon. Met straffe, knap opbouwende songs die een grote aaibaarheid kunnen verdragen. Voldoende afwisselend om vooral heel boeiend te blijven.
Danny Quetin |
PIASVolgende besprekingen
Jesus Lives In Vegas - Jesus Lives In Vegas Maxi Single
The Me In You - How Does It Feel To Be Wrong All The Time
Killthelogo - Reset
Silver Dust - Lullabies
Anderes Holz - Continuo
C.H. District - Live at XIX Wrocław Industrial Festival
Silent Runners - Statues & Ornaments
Jarl - Phonophobia
Thanateros - On fragile Wings
Ultra Sunn - Night Is Mine ep (Vorwärts edition)
Andere besprekingen van WHITE LIES
White Lies - Ritual
Het is nu echt aftellen geblazen. Over exact een week start in Leipzig het Wave-Gotik-Treffen, het grootste zwarte festival ter wereld. Na twee jaar afwezigheid om redenen die u intussen wel kent, is de 29ste editie een feit. Er worden niet minder dan 184 artiesten aangekondigd. Dat zijn er wat minder dan gewoonlijk, maar als je weet dat je ...
In 2019 waren we laaiend enthousiast over 'Veel te lang beleefd geweest', het officiële debuut van de Leuvense anarchowavers Donder, Hel & Hagel. Het heeft even geduurd vooraleer er een opvolger aangekondigd werd, want in tussentijd is er uiteraard veel gebeurd. Een wereldwijde pandemie waarbij mensen opgesloten werden en ...
U zal het nog vaak horen: Gert brengt in augustus een nieuwe plaat uit getiteld 'Alles is nog niet verloren'. Wat u kan verwachten? 18 protestliedjes waarin onderwerpen als ongelijkheid, oorlog, corona, migratie en mentaal welzijn de revue passeren. Om u alvast te doen uitkijken naar die plaat, die volgens ingewijdenen de beste Gert-plaat ...
Het voelt aan alsof het terug 2016 is > The Rapture all over again...
Deze keer was het de beurt aan Andrew Fletcher, die de legendarische band Depeche Mode als bass- en keyboardspeler mee in de steigers zette.
Samen met schoolkameraad Vince Clarke (later Yazoo en Erasure) was er eerst No Romance In China en na latere kennismaking ...
België is sedert de jaren 80 altijd al een notoire leverancier geweest van alternatieve muziek. Muziek die vaak wereldwijd op erkenning kon rekenen maar nooit echt sant in eigen land was. Enige erkenning volgt in het beste geval pas jaren of decennia later als de feiten het inzicht van de zeldzame professionele muziek journalist wel tot ...
Indien de naam Feralia Planitia, soloproject van Simona Dellamorte, u nog niks zegt dan verwijs ik u graag door naar de recensie van diens debuut EP (uitgebracht in 2021 door Desert Island Music) op deze site. Na dit dubbelinterview met Das Auge, soloproject van Hans Plasma, zal ze voor u nadien alvast geen onbekende meer zijn. Samen met de ...
Pussy Riot is vandaag weer razend relevant. Sinds hun ontstaan voert Pussy Riot een kruistocht tegen Poetin, waardoor ze ook op de harde wijze konden kennismaken met het Russische repressieapparaat. Nu Rusland een ‘speciale militaire operatie’ begonnen is in Oekraïne, is de repressie tegenover andersdenkenden nog toegenomen. ...
Pussy Riot haalt weer het wereldnieuws. Maria Oljochina - een van de leden van Pussy Riot die in 2012 tot twee jaar werkkamp veroordeeld werd na een subversief optreden in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou - is samen met haar vriendin in het geniep uit Rusland gevlucht. Dit betekent ook dat ze kan deelnemen aan de huidige tournee, ...
Het was geleden van in 2005 dat ondergetekende Dead Can Dance nog in levende lijve had gezien. De doortocht in 2013, in Vorst ‘Galmpaleis’ Nationaal -prima livealbum, dat wel- had ik immers gemist, evenals het concert in Cirque Royal in 2019... Ook deze keer scheelde het niet veel, doordat DCD wegens de Covid-pandemie zich genoodzaakt ...