Het gezoem van vliegen mag de deur openen voor een flink uur instrumentale muziek van de hand van Italiaan Carlo Baja Guarienti, die sommigen onder jullie misschien kennen van de Italiaanse dark folk band Albireon. Hier staat hij voornamelijk achter de toetsen (keyboards en piano), op deze soloplaat lijkt hij volop de kaart van de gitaar te trekken.

Zowel versterkt elektrisch (met dezelfde soort distortion zoals we horen bij Rosa Crvx) als lieflijk akoestisch (het heerlijke ‘Io Non Peso Più Di Un Filo is om duimen en vingers af te likken voor de folk fans.) baant hij zich een weg doorheen deze als een soundtrack klinkende plaat.

Argo 1943 betreft dan ook wel degelijk een soundtrack, voor een theaterstuk van Sartre’s Les Mouches meer bepaald, wat meteen de openingsgeluiden verklaart.

Les Mouches is het eerste toneelstuk van Jean-Paul Sartre, geschreven in 1943 en datzelfde jaar nog op de planken gezet in het Théâtre de la Ville. Het is een bewerking van de mythe van Elektra zoals ze eerder door de Griekse toneelschrijvers Sophocles, Aeschylus en Euripides werd gedramatiseerd. De drieakter vertelt het verhaal van Orestes en zijn zuster Elektra die de dood van hun vader Agamemnon, koning van Argos, willen wreken door het doden van hun moeder Clytaemnestra en haar echtgenoot Aegisthus, die hun vader had afgezet en vermoord. In het stuk van Sartre keert Reinaud samen met zijn Goeroe terug naar zijn geboorteplaats Morbovia nadat hij recent heeft ontdekt dat zijn ouders Emanuelle en Sopromus zijn. Sinds de moord op Sopromus door Emanuelle’s minaar Boerges heerst er een vloek over Morbovia en moet het volk boeten voor de gepleegde zonde in de stad. Om de ellende nog erger te maken heeft Hydra een zwerm vliegen op Morbovia laten neerdalen om het in de ongelukkige stad ondraaglijk te maken. Bij aankomst in de stad ontmoet Reinaud zijn zuster Isa, die van een broer droomde die hun vader zal wreken door hun moeder en haar minnaar te doden.

Gaandeweg komen we deze gevleugelde diertjes nog tegen, een duet tussen gonzende vliegen en orgelmuziek, dat aanvangt als een lieflijk kinderliedje: ‘Tempo di Uccidere: Le Mosche’ bewijst dat het kan.

De enige stemmen die we horen fluisteren en hijgen als in een wirwar door elkaar zoals bijvoorbeeld tijdens ‘Sotto Un Cielo Di Fuoco’, dat zich verder bevindt op het kruispunt waar ambient, neo-klassiek en (post)rock elkaar ontmoeten en dit maar liefst 10 minuten lang, zonder maar een seconde te vervelen.

Deze kruisbestuiving laat zich immers het hele album gelden, en onze vooroordelen ten opzichte van instrumentale muziek krijgen dankzij de heer Guarienti een flinke deuk! Bij het beluisteren van Argo 1943 hebben we immers zelden, om niet te zeggen nooit, een gemis aan een zangstem ervaren.

Het bloedmooie neoklassieke ‘Danza di Elettra’ doet ons dan weer denken aan de soundtrack van Twin Peaks, en dat is altijd een goede zaak. Zo ook ‘Da Centomila Anni Danzo Davanti Agli Uomini’ dat wel heel erg lijkt op het thema van de Amerikaanse televisieserie.

Eveneens precies 10 minuten (conform ‘Sotto Un Cielo Di Fuoco’) is ‘Noi Saremo Gli Occhi Fissi Delle Case’, een sterk staaltje van elektronische, psychedelische neofolk. Zowel in deze lange als in de kortere nummers houdt Guarienti het enorm spannend, en weet hij het ene na het andere muzikale hoogtepunt aan elkaar te rijgen.

Carlo Baja Guarienti

Dimi Brands
19/05/2017