Brutter is een duo dat bestaat uit de Noorse jazzpianist Christian Wallumrød en zijn broer, percussionist Fredrik. We zijn bijzonder blij met hun album. Na een overdaad aan releases die zichzelf experimenteel noemen maar feitelijk dezelfde ambient- en noisetechnieken herkauwen die we al 60 jaar kennen, komt Brutter eindelijk nog eens op de proppen met iets wat we zouden omschrijven als echt experiment, als een eigen geluid. Desondanks klinkt dit allesbehalve willekeurig. Integendeel, we zijn ervan overtuigd dat de heren bijna elke bizarre twist doordacht hebben.

Deze Reveal and rise profileert zich als anti-techno. Het is een feit dat een gemiddelde Chirofuiver spontaan spasmen zou krijgen wanneer je dit tussen twee Regi’s zou moffelen maar ook wie relatief complexe vormen van elektronische muziek zoals IDM of breakcore gewoon is, mag zich verwachten aan een vette kluif. Ze laten zich inspireren door filosoof Theodor Adorno die in de jaren 50, kort door de bocht, de vermeende vernieuwing in jazz en hedendaags klassiek relativeerde omdat er nog altijd het korset van de beat was.

Natuurlijk is alles al eens gedaan en ook hier vinden we geen compleet nieuwe elementen, maar de erfenissen uit het verleden worden wel op bijzonder mooie wijze gecombineerd. Eerst en vooral is er een sterke invloed van de polyritmiek. De ritmes die Brutter hanteert zijn zeer onvoorspelbaar maar voelen toch natuurlijk aan. Af en toe kunnen ze het niet laten om een ritme toch even te laten kloppen, het is telkens weer een kleine opluchting voor onze door 4-on-the-floor vergiftigde hersenen. We horen echo’s van funk, dub, rock, techno… We horen alles, maar ook niks: alsof reguliere muziek een post-apocalyptische behandeling heeft gekregen door hellehonden.
Ook het klankdesign van deze release is bijzonder. Zeer kille klanken paren met 80s drumcomputers, machinaal geweld en bizarre galmeffecten. Dat alles wordt op een chaotisch hoopje gegooid en we verdenken de broers ervan vervolgens het geheel te hebben afgespeeld door een kapotte basgitaarversterker.

Bizar genoeg, en dat is ongetwijfeld onbedoeld, sluit de sfeer van deze plaat nog het meest van al aan bij de industrial uit de late jaren 70, vroege jaren 80. We zouden dit spontaan in een afspeellijst zetten Test Department, oude Esplendor Geometrico (bewerkt met een kettingzaag) en Monte Cazazza en stiekem horen we Genesis P-Orridge Slug Bate kwijlen over een track zoals Fallfinish.

Voor de durvers…

Peter De Koning
22/08/2017