Voor mij begon het allemaal eind jaren 80 met het Nederlandse muziekblad OOR. De interviews en de recensies van albums en concerten voedden mijn nieuwsgierigheid en verbeelding, hongerend om meer te weten te komen over de artiesten die mijn goedkeuring kregen. Zowel het tijdschrift als de Popencyclopedie waren als dusdanig rechtstreeks verantwoordelijk voor de bezorgdheid van mijn ouders (veel spaarcentjes die aan albums besteed werden), mijn verdieping in muziek (liever dan het oppervlakkig beluisteren ervan) en uiteindelijk het feit dat u deze recensie (en vele andere op deze site) kunt lezen. Net als bij u tijdens het bezoeken van ons webzine wekten de recensies van OOR afwisselend mijn goedkeuring, soms mijn verontwaardiging (over bv. Fields of the Nephilim) en niet zelden mijn nieuwsgierigheid naar onontgonnen terrein. Diezelfde nieuwsgierigheid naar onontgonnen terrein werd gewekt door het boek ‘1001 ALBUMS you must hear before you die’…
Hier voor mij ligt de herziene editie van de Benelux versie, netjes vertaald naar het nederlands en inhoud netjes aangepast naar de popcultuur van de lage landen. Zo ook zijn pakweg Doe Maar en Raymond Van Het Groenewoud bij de gelukkige 1001. Het deed plezier te merken dat deze Benelux editie aangepast werd door de redactie van OOR, zodat er nu voor mij een cirkel rond is…

Uiteraard zou het voor een muziekjournalist een ware heksentoer zijn om de ‘1001 meest spraakmakende albums’ van de afgelopen 50 jaar op te zoeken (tussen het overaanbod), grondig te beluisteren en bij elke plaat een diepgaande recensie te schrijven. Daarom werkten niet minder dan 90 muziekjournalisten mee aan het album. Enige commerciële bevooroordeeldheid is dan niet echt van de lucht en ‘Kill your darlings’ werd niet altijd even objectief gehanteert.. Vaak zitten er minder bekende pareltjes tussen, maar evengoed krijgen we van sommige meer bekende artiesten een waar overaanbod. Kon men echt geen betere selectie maken uit het materiaal van Bob Dylan (7), The Beatles (7), The Rolling Stones (6), David Bowie (6), Morrissey + The Smiths (samen 7), Sonic Youth (5), of Nick Cave (4)? Ook lijdt het boek (da’s subjectief, hoor) aan een teveel aan R.E.M., Pixies, Iggy Pop + Stooges en Led Zeppelin. Ook teleurstellend is slechts één vermelding voor Nina Simone, Sinéad O’Connor en Portishead. Kula Shaker is één van de bands die minstens één legendarisch album op naam staan heeft, doch jammerlijk ontbreekt. Ook het invloedrijke ‘First Utterance’ van Comus (grote invloed op zowat alles van acidfolk dat erna kwam, Current 93 inclusief) schittert door afwezigheid. En het blijft raar om tot de conclusie te komen dat ‘The Feeding of the 5000’ van CRASS volgens 90 muziekjournalisten nu ook weer niet zo invloedrijk was…
Indien men wat gesnoeid had in de persoonlijke ‘darlings’, dan had men een plaatsje kunnen reserveren voor ‘It’ll End In Tears’ van This Mortal Coil, ‘If I Die, I Die’ van de Virgin Prunes, ‘Dreams Less Sweet’ van Psychic TV, ‘Only Theatre of Pain’ of ‘Catastrophe Ballet’ van Christian Death, ‘Into The Labyrinth’ van Dead Can Dance, ‘A Chance Meeting…’ van Nurse With Wound, ‘Swastika’s for Noddy’ of ‘Thunder Perfect Mind’ van Current 93, ‘Scatology’ of ‘Horse Rotorvator’ van Coil en ‘Seven Songs’ van 23 Skidoo.
Niet dat dit boek ons geliefde genre ( van punk tot industriële rock) écht stiefmoederlijk behandeld heeft. Zo vind je een of meerdere recensies terug van albums van Einstürzende Neubauten, Siouxsie and the Banshees, Sisters of Mercy, Cure, Cocteau Twins, Nine Inch Nails, Ministry, Bauhaus, Joy Division, The Fall, Echo and the Bunnymen, Jesus and the Marychain, X-Ray Spex, Marilyn Manson, Antony and the Johnsons, Throbbing Gristle, Gang of Four, The Slits, Public Image Ltd en nog verscheidene andere… Ook is men oude voorlopers zoals Can, Neu!, Faust, King Crimson (‘In the Court of the Crimson King’), Kraftwerk, Suicide en uiteraard The Velvet Underground niet vergeten. Ons aller Tantetje Dood Nico staat er ook in, vreemd genoeg niet met ‘The Marble Index’ maar met het meer toegankelijke ‘Chelsea Girls’.

Zoals u het kunt raden wekt dit boek enige verdeeldheid op, maar hé: het is een gouden regel dat een recensie subjectief mag zijn, zodat de lezer/luisteraar genoopt wordt om haar/zijn eigen mening te ontwikkelen!
Op zich is dit boek dus zeker het aanschaffen waard en ben ik ervan overtuigd dat u na het (al dan niet selectief) lezen ervan nog tal van albums zult ontdekken waarvan u het bestaan niet eens vermoedde! En oh ja: ik ben er zeker van dat in een volgende editie plaats vrijgemaakt zal zijn voor ‘Primary Colours’ van The Horrors, ‘Lovetune for Vacuum’ van Soap&Skin en het nog te verschijnen debuutalbum van The Big Pink…

Enjoy this Trip… Enjoy this Trip…
And it is a Trip..! And it is a Trip..!

[JD]

Librero

Jan Denolet
01/07/2009