Het project van de Fransman Mathis Kolkoz heeft sedert 2016, het jaar van oprichting, reeds heel wat wapenfeiten op diverse labels op zijn actief. Maar deze “Chimères” is, na een pakketje singels en ep’s, pas het tweede, echte album. De groep lijkt hiermee het synth wave pad te verlaten en resoluut voor een meer stevig een gitaargerichte post punk benadering op Franse leest te kiezen.

Hiermee bedoel ik dat er ook een zweem cold wave in te bespeuren valt en de elektronica die nog altijd present is, hier meer in een noisy en geïntegreerde benadering wordt ingezet ipv de hoofdvogel af te schieten. Het resultaat is in Frankrijk nu al een cultplaat, bij liefhebbers van de oude post punk sound uit de jaren 80 maar evenzeer bij een nieuwe, ietwat verloren generatie lockdown jongeren. En hoewel kort van stof, amper acht korte nummer voor een dikke 20 minuten muziek, opgevuld is met post punk hymnes en nog meer post punk hymnes, steevast in de Franse taal.

Wat vooral opvalt is dat deze jongens, ondertussen zijn ze nog met zijn twee, de nummers ook best fris en in zekere zin hip kunnen laten klinken. Zoals het donkere “Tu Vois Le Monde” bijvoorbeeld waarop ze worden bijgestaan door ene Marius Mermet en Paulie Jan en dat zich helemaal achteraan de tracklist bevindt. Beginnen doen we immers met het mooie baslijntje van “Elle”, dat het korte rokje ongetwijfeld ietwat doet opwaaien. Strak, een beetje rockend en één beetje mysterieus. Van dan af weet je al dat het goed zit.

“Cigarette”, hoewel ongezond, kan wel een keer smaken en werd reeds als vooraf singel clipgewijs in de wereld gegooid. Iets meer ingehouden, met her en der een snijdende synth en een geluid dat de link legt naar vorige releases, een aarzelende gitaar is een beetje als het teer van de sigaret, ‘t blijft lekker hangen.

“Sinistrose” met hulp van een zekere Cathedrale doet zelfs een beetje punky aan, terwijl “Tes Lèvres” dromerig en melancholisch in een lange zwarte regenjas door de boxen waait. Een beetje de film noir van deze “Chimères”, maar wel boeiend. “Mourir Seul” pikt een beetje in op deze ietwat mistroostige sfeer, maar voegt er weer wat meer tempo en synths aan toe om open te barsten in een heerlijke, jawel, post punk hymne.

Het pittige “Outrage” met effecten op de vocalen en een stevige hartslag is zeker één van mijn favorieten, strak ritmisch en quasi een bevel tot dansen. “Noire” met de hulp van Girls Sweat, dompelt zich onder in de existentiële leegte waarin de elektronica wordt ingezet om een ietwat bevreemdende sfeer te scheppen. Kortom deze “Chimères” hoewel coherent kent toch genoeg variatie om een album lang te blijven boeien en toont ons een groep die weet hoe je een rijke muzikale erfenis met een eigentijds gevoel van onbehagen en wanhoop combineert. Zoals ik al zei, reeds vult in Frankrijk, nu nog bij ons!

Blind Delon (facebook)

Kurt Ingels
10/02/2021