Bi-Ki ? De geur van degoutante hamburgers walmt door je neus vanaf het moment dat iemand het woord uitspreekt. De weinig mystieke bandnaam doet gelukkig zijn naam niet al te veel eer aan. We ruiken geen verschaald bier en met bewaarmiddel geïnfuseerd vlees maar raken wel verslingerd aan de geur van salmiak en hars.

Bi-Ki ? is een duo dat bestaat uit twee altsaxofonisten: Sakina Abdou en Jean-Baptiste Rubin. De opname en mix, in het geval van deze cd uiterst belangrijk, werd enkel gedaan door de niet onbekende Jean-Luc Guionnet.

Haakt u vooral niet af bij het woord saxofoon, dit is allerminst traditionele jazz! Termen als noise, industrial en musique concrète zijn meer op hun plaats om deze cd te beschrijven. Alvast een tip: de muziek laat zich het best genieten door een goede hoofdtelefoon.

De titel van de eerste track laat het al raden Sib (Église) is één track in Sib, althans in altsaxstemming. En hoe heet zo'n uitgerekte uitgewerkte noot in vakjargon? Juist, een drone! Sakina en Jean-Baptiste putten zich uit om zoveel mogelijk variatie te stoppen in deze ene langerekte noot. Het lijkt wel een duel in slow-motion, al is wordt het gevecht onderbroken door warme knuffels. We horen knappe stereoeffecten, mooie effecten en een intrigerend klankenspel dat voor ons gerust nog twee minuten langer had mogen duren. Niet enkel op technisch vlak is dit werk interessant, het prikkelt ook sterk de fantasie.

Tweede compositie Diabétiques s'abstenir (Marché) laat meteen een ander geluid horen: dat van genadeloze field recordings. De geluiden zijn zeer frontaal gemixt en komen bij momenten zeer dicht bij je hersengolven. De sfeer is behoorlijk intiem maar tegelijkertijd ronduit akelig.

Van zeer frontaal gaat de muzikaal radicaal naar zeer veraf in derde track Minuscule (Église / Hôtel de Ville). Hoofdrolspelers, rekwisieten en decor krijgen hier steeds opnieuw een wisselende rol. Stemmen op de achtergrond worden plots protagonisten, hardere saxklanken sterven bruusk weg en duiken dan weer op). Zeer experimenteel allemaal maar ook relatief makkelijk om naar te luisteren vanwege het sterk verhalende karakter.

De eerste drie nummers zijn een blauwdruk voor de rest van de cd. Het is de mixer die bepaalt welke elementen op de voorgrond komen te staan en welk plaatsje elke muzikant krijgt in de mix. De woorden tussen haakjes naast de titel geven ons een inzicht in de herkomst van de field recordings.

Jean-Luc Guionnet toont zich een zeer bekwame sound designer die sterke sferen kan oproepen. Hij slaagt er bovendien in om ons geregeld op het verkeerde been te zetten of onze hersenen een loer te draaien. Gestalt-psychologie voor gevorderden dus.

De rest van de cd kabbelt even filmisch voort als het begin. Omdat de geluiden tegelijkertijd zeer concreet maar vaak toch ook compleet onherkenbaar zijn, kan iedereen zijn eigen verhaal beleven tijdens de beluistering. Dit plaatje voelt als opium voor de oren. Aanrader!

Als uitsmijter willen we toch ook even de passende hoes vermelden van Alessio Orrù.

Peter De Koning
02/07/2016