Vorig jaar was met Bettina Köster een grote artieste te zien op het Gothic Festival. Je was ofwel voor ofwel tegen, zoals het betaamd bij grote artiesten. Samen met Gudrun Gut starten ze in 1979 de new wave winkel Eisengrau op en ze beginnen de groep Mania D. Köster en Gut richten in 1981 de cultgroep Malaria! op. Ze was en is nog steeds geobsedeerd door de saxofoon dat voor haar een tweede stem is. Twee jaar geleden kwam haar eerste soloplaat uit en bij deze zijn we dus schromelijk te laat. Maar dat is uiteindelijk toch beter dan nooit.

Het is een erg gevarieerde en eigenzinnige plaat geworden met veel verschillende stijlen. Die zigzag beweging in de muziek is de rode draad door heel het album. Enkele invloeden van haar krijgen een coverversie, The Beatles met het voor die tijd enorm luidruchtige Helter Skelter, ze maakt er een minimaal maar toch chaotisch klinkend verknipt verhaal van. De volgende cover is het quasi acoustische Femme Fatale (Lou Reed) en de vergelijking met Nico is snel gemaakt. Crime Don't Pay combineert een catchy discoritme met flarden rock en geestdriftige vocalen die alweer wat weg hebben van de smachtende stem van Nico. Soms is het wel wat vermoeiend, rare kronkels als Fianc' a Fianco, Regina en Via Pasolini eisen toch veel van je gestel. Zeker omdat de meeste nummers veel spanning in zich hebben, ze is nog steeds een wild om zich heen slaande punk...

Een rustpauze is Ocean Drive, een downtempo cabaresque vakantiekiekje, doch zwart omrand door de melancholische saxofoon. Experimenteler is het in film noir setting gestileerde Confession dat me hierdoor doet denken aan het Advantage album van Clock DVA. En Holy Water heeft echt iets sacraal om zich heen met de fluisterende stemmen, bellen en pauken. Het eindigt in een helse kakafonie van simbalen en stemmen in loop. Als je nu denkt dat het album te zwaar om volgen wordt, geen nood want haar half verhalende stem is de cement die alles bij mekaar houdt.

Verleiding horen we in Grab Me, de zwoele Franse downtempo toets en de tango gitaarmelodie maken het nog warmbloediger. Naar het einde toe neemt de tristesse de bovenhand, Pity Me en Thar She Blows zijn ingetogen en weemoedige singer songwriter nummers met piano en harmonica. Het leven is voor haar duidelijk een heftige rit geweest maar je krijgt een eerlijke kijk op haar psyche. Hierdoor blijft ze in elk geval relevanter dan pakweg een Patti Smith. Op deze Queen Of Noise houdt ze ternauwernood haar steigerende creativiteit in de hand en levert zo een intens en uitdagend album af. Durf jij?

Bettina Köster

Asinella Records

Chris Konings
19/07/2011