Na een hele reeks releases waar we warm noch koud van kregen schiet Village Green met Ben Chatwins The Hum bij ons wél raak.

The Hum is Chatwins zesde soloalbum met experimentele elektronische muziek onder zijn eigen naam en zijn elfde album in totaal (voorheen was hij actief onder de naam Talvihorros). Het versterkt de verborgen frequenties die de hele tijd onzichtbaar om ons heen wervelen, maar die de meesten van ons nooit horen. Inclusief het 50 Hz gezoem van het elektriciteitsnet dat producers maar al te goed zullen kennen van de studio, maar dat bijna niet waarneembaar is voor het menselijk oor.

The Hum is Chatwins poging om de vele geluiden om ons heen die lager en hoger zijn dan we kunnen horen hoorbaar te maken.

Geïnspireerd door de fysieke klankwerelden van Mika Vainio en de meeslepende soundtracks van Jóhann Jóhannson, vormden de emotionele opeenhopingen en bijtende texturen van The Hum dichte strata’s met strijkers en analoge synths die worden gebruikt als melodische ankerpunten tussen elektrische stormen van pulserend geluid.

Nog concreter qua inspiratie was toen hij zijn Moog-synthesizer thuis op een dag op het lichtnet had aangesloten en tot zijn verbazing opmerkte dat de elektriciteit in huis vaag begon te zingen. Zijn huis werd gebouwd in de 19de eeuw, en waar hij naar luisterde was het natuurlijke gebrom van het gebouw. Hij verhoogde het volume en het idee voor The Hum kreeg alzo gestalte.

Nadat hij deze drone van zijn huis ontdekt had, begon hij zoveel mogelijk spookfrequenties uit andere bronnen te extraheren en te versterken om zodoende nummers voor het album te maken. ‘Interference’ omvat communicatie met vliegtuigen die uit de lucht werd getrokken; ‘War Of The Ants’ herneemt lang vervlogen echo’s van eerder gewiste opnames op een blanco tape. Op een gegeven moment ontdekte hij wat klonk als een menselijk klinkend refrein in de signalen. Niemand anders kon het horen, dus betrok hij ook zangeres Kirsten Norrie (McGillivray) bij de opnames en begroef haar stem in de mix tussen de signalen op de nummers ‘Creep Strain’ en ‘Snow Crash’.

Chatwin vermeed het gebruik van de computer als geluidsbron en het grootste deel van The Dum is volledig analoog: het werd live gemixt en op tape gemasterd. Deze plaat markeert een technologische en texturele sprong in zijn muziek, als een album dat zowel gemaakt is als gaat over de verborgen geluiden van buizen, tape en de lucht tussen ons allemaal.

Het spel dat Chatwin met deze omgevingsgeluiden speelt is behoorlijk indrukwekkend te noemen. Even belangrijk is het feit dat ook naast deze technische spielerei The Hum aangename IDM/ambient bevat die aangenaam om luisteren is.

Ben Chatwin

Dimi Brands
06/02/2021