Een dubbele cd op Infrastition met het verzamelde werk van de redelijk obscure Franse band Begin Says. De groep werd in 1983 opgericht door vier Parijzenaars. In het prille begin hadden ze ook nog een drummer, maar toen deze de band verliet, opteerde men om hem te vervangen door een drumcomputer. Waar de naam Begin Says juist vandaan komt blijft onduidelijk, maar de naam zou iets te maken hebben met het oude suikerpakhuis waar ze repeteerden.

Begin Says staan voor licht experimentele, vrij minimalistische en repetitieve new wave en postpunk met een primitieve drumcomputer (die het minimalistisch-repetitieve karakter benadrukt), gitaar, bas en heel speciaal: viool. Ook – maar minder frekwent dan de viool die haast in elk nummer weerklinkt - wordt gebruik gemaakt van jazzy klarinet. Mede door het instrumentarium heeft het soms wel iets van Tuxedomoon of van Minimal Compact (luister maar eens naar de song “Rock Star”).

Op het eerste schijfje (21 tracks) staan de vier tracks van hun eerste geplande EP, die nooit uitkwam, maar drie van deze in 1983 opgenomen tracks, “The Begin”, “Arbeit” en “Lenine Said” kwamen uiteindelijk wel terecht op de compilatie LP “Essai”, die in 1988 verscheen (en voorts materiaal bevatte van Martin Dupont, Men For Ben en L’Enfance Eternelle). Het beste nummer hiervan is ontegensprekelijk “Arbeit”, een song in een grappige variant van het Duits over het arbeidersleven in de fabriek ‘Ok, das ist der Geschichte eines Mannes die zein Leben mit Arbeit verbracht hat’ kondigt de zanger aan bij het begin van het nummer, waarna het troosteloze levenslange fabrieksleven beschreven wordt in een song met afgemeten drumcomputerbeats en klagerige vioolklanken. Mede door de taal is dit een heel erg naar NDW lonkende compositie van deze Franse band. Als je het accent wegdenkt had het iets van Fehlfarben of van Mittagspause kunnen zijn. Maar dan met jankende vioolklanken erover.

De tweede brok op het eerste schijfje zijn de 12 songs van het album “Under The Palm Trees” dat na wat strubbelingen uiteindelijk in november 1989 verscheen bij Off The Track/Polydor, maar wel onder de bandnaam B. Says omdat het label een probleem had met de bandnaam Begin Says. Ik vermoed dat de controversiële Israëlische politicus Menachem Begin daar voor iets tussen zat. Het is maar een gedacht…

Helemaal weg ben ik van het nummer “LSD” waarmee dit schijfje opent en dat heel duidelijk refereert naar de song “Lucy In The Sky With Diamonds” van The Beatles (op hun “Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band” album van 1967). ‘Lucy In The Sky With Diamonds’ wordt herhaaldelijk gezongen (het is zelfs de enige lyric van de song), maar de song is géén Beatles cover maar een totaal nieuw nummer.

“Viva Los GI’s” is ook een opmerkelijk nummer, een soort rockabilly/blues nummer dat veel weg heeft van iets van Nick Cave, maar halverwege ontaardt in een complete jazz/blues pastiche met fake negroïde zang. Een flinke portie humor was Begin Says zeker ook niet vreemd, in weerwil van de vrij sombere muziek.

“Incarnazionne” is zo’n song met klarinet, gezongen in het Italiaans. Nog een taal die ze beheersen bij Begin Says, naast Duits en naast het Engels van het merendeel van de songs. Frans komt vreemd genoeg nergens aan bod. “Sado’s Way Of Live” is weer een song - in Engels met Frans haar op - over een troosteloos 9 to 5 arbeidersleven van een proleet die zich na de fabriekstaak bezighoudt met drugs en met hangen voor de tv. Een ander intrigerende song op dit eerste schijfje is “Medical Obsession” en ook “Mother-The Earth” mag niet onvermeld blijven.

En dan staan er tot slot nog 4 interessante demotracks op het eerste schijfje, eentje van de song “Medical Obsession” (een demo uit 1987), en drie die we nog niet kenden. “Hi, We Are Begin Says (demo 1983)” zou wel eens hun eerste song geweest kunnen zijn en zo klinkt dit ook, rauw en primitief en juist daardoor erg charmant. Bij “The Hell (demo 1983)” valt mij de gelijkenis met onze eigenste Red Zebra op. Het was mij al eerder opgevallen, maar nergens zo uitgesproken als hier. “Pièce Électronique #2 (demo 1985)” is een minimal wave instrumentaaltje waarbij we nog een naam moeten laten vallen van een - eveneens Franse - band waar ik al meermaals aan moest denken: Trisomie 21.

Begin Says waren ook gedurende gans hun carrière bezig met film en toneel. Getuige daarvan de korte voorlaatste instrumentale track “Leçon de Choses #1 (1987)” opgenomen voor de gelijknamige film uit het aangegeven jaar en het machtige “Lagardère #6 (1989)”, een creepy instrumental waarbij Trisomie 21 andermaal niet ver weg is en dat ze componeerden voor de voorstelling “Lagardère” van Marie-Hélène Janin.

Op het tweede schijfje “The Lost Album” (14 tracks) staan vooral een aantal demo opnames voor wat een nooit verschenen tweede album had moeten worden. Polyglotten als ze zijn zingen ze zich hier wederom een weg in Engels, Duits en Italiaans. Voor hun stemmige en overwegend rustige soundtrackachtige postpunk dringt de klarinet zich hier naast de viool veel meer op de voorgrond als op het eerste schijfje en het neigt weer behoorlijk naar het meer cinematografische werk van Tuxedomoon.

Hier staan ook een paar heel goede nummers op: opener “Nekro” en het erg stemmige en met spectaculair vioolspel opgewaardeerde “Verfolgung”. “The Zoo” (hier gaat het ietwat richting Echo & The Bunnymen) is ook best een leuke. Toch vind ik het materiaal gemiddeld een stuk minder sterk dan op de eerste schijf. Voor de rest staat hier ook nog een song te blinken die reeds op de compilatie “Un Peu, Beaucoup, Passionnement, A La Folie” verscheen (“Fiore Di Gioventu”, ook nog een erg sterke en ietwat Oosters aandoende en in het Italiaans gezongen song) en een song (“Hidalgo”), die in het jaar 2000 verscheen op “Bunkoman”, een solo album van Begin Says zanger - gitarist - klarinetspeler Ben Ritter.

Henk Vereecken
21/10/2015