|
|||||||||||||
Italië komt dezer dagen zeer ongelukkig in het nieuws en vecht met alle macht tegen de coronadreiging. Laat dit zuiderse land nu niet voor eeuwig het land van kwelling en zorg zijn. Het Italiaanse Astralium kan mogelijks even voor een verpozing gedurende je quarantaine zorgen. Dit symphonic metal gezelschap schaart zich rond bezielster en zangeres Roberta Pappalardo (heerlijke achternaam!). De heuristiek rond deze band brengt ons terug tot 2014, toen nog onder de naam Black Roses. Na enkele line-up wissels, stabiliseerde Astralium tot een kwartet. Wist-je-datje: bassist Guiseppe Pappalardo is de vader van de Roberta. Neem het van mij aan: het is zeer fijn om met je vader en/of zoon samen te musiceren. ‘Land of Eternal Dreams’, een conceptalbum over dromen en innerlijke fantasieën, debuteert in een metal-verzadigde wereld. Hoe kan je hierin opvallen? Stel dat je Lacuna Coil, Kamelot en Xandria in een blender jaagt, zou je wel eens Astralium kunnen aftappen. In ieder geval, Astralium veegt er haar zwarte laars aan en doet gewoon haar ding: metal met veel symfonische en barokachtige passages, epische koorgezangen, hier en daar een knipoog naar heavy metal en dan natuurlijk ook de glasheldere zang van Roberta. Her en der is er wat plaats voor extraatjes en gastmuzikanten. Zo hoor je onder andere wat grunts van Tommy Johanssen (Sabaton) tijdens de song ‘Rising Waves From the Ocean’, Adam Cook zorgt voor wat peper tijdens het uptempo ‘Seven Seas, Seven Winds’. Een ballad ontbreekt niet (‘Breath of my Soul’) en het experimentele ‘Ethereal Voices from the Forest’ zoekt het wat meer in folk/Keltische sferen. ‘Land of Eternal Dreams’ blijkt een prima debuutalbum te zijn met een rijk gedocumenteerd booklet (ook niet onbelangrijk) dat even de miserie, daar in de bakermat van de Renaissance kan doen vergeten.
Gerry Croon |