Twaalf jaar zit er zowat tussen deze “Poems Of An Extinct Species” en het vorige album, “Silent Green” (AF Music / Danse Macabre, 2009) van het Duitse Art Noir. Daar heeft het levensverhaal van bezieler en filmcomponist Jan Weber veel mee te maken. In 2015 werd bij hem de chronische ziekte Amyotrofische Laterale Sclerose (ALS) vastgesteld. Om dit album afgewerkt te krijgen, in 2015 was hij net aan het schrijven begonnen, moest Jan Weber assistentie krijgen van moderne apparatuur die mits oogbewegingen kon vastleggen welke noot, welke break, welk arrangement op weke plaats moest worden ingezet.

Vijf jaar lang werkte Jan Weber aan dit album, en hoewel zijn Art Noir als een ambient project staat geboekstaafd is deze nieuwe worp veeleer aan dream pop album geworden. De mooie en dromerige vocalen zijn als vanouds van Nadine Stelzer (ook bekend van In Strict Confidence) die maakt dat het album tijd en ruimte weet te overstijgen en je als luisteraar mee wordt gezogen in een dromerige, melancholieke trip van meer dan één uur.

Dat het album filmisch klinkt mag niet verwonderen gezien de professionele achtergrond van Jan Weber, al wordt er ook een injectie electro pop, zoals in “All They Left Behind” bijvoorbeeld, aan het totaalgeluid toe gevoegd. Wat dan weer contrasteert met de vluchtigheid van een instrumental als “Time And Eternity” of een “Gloomy Sunday”, een nummer waarbij je je nog eens omkeert in het zachte dons van je nest.

“Moving Sky” is het enige nummer dat hier in wee versies opduikt, er is helemaal achteraan op het album immers ook een ‘wasted life remix’. Alsof Jan Weber terugkijkt op zijn te korte leven in de hoop dat het niet allemaal voor niets is geweest. De aarde geeft en neemt, de ene cirkel is eerder rond dan de andere. De dromen op deze “Poems Of An Extinct Species”, men zou ze in een ruimtesonde in een baan rond mars kunnen schieten, zetten ons met nummer als “The Imagined World” of “The End Of Illusion” wel met beide voetjes op de grond.

Dream pop, met af en toe en heavenly voices aspiratie en de soundscape voor een pijnloze apocalyptische sci-fi. In die zin doet mij dit ietwat aan een meer gloomy en poppy Kirlian Camera ten tijde van “Invisible Front. 2005” en “Coroner’s Sun” denken. Of hoe een schijnbaar mooie droom ook best akelig kan zijn.

Art Noir

Kurt Ingels
28/02/2021