Met de release van Tenth Region Of The Night van Argryre Planitia worden de gelijkenissen tussen het Nederlandse dark ambient label Winter-Light en de Amerikaanse rots in de branding Cryo Chamber nog maar eens erg duidelijk.

Eenzelfde nadruk op het cinematografische aspect van dark ambient horen we immers bij beide labels in het kwadraat terug.

Niets op tegen natuurlijk, want weidse klanken die in staat zijn bijhorende beelden op het netvlies te projecteren, het is en blijft een gouden combinatie.

Argyre Planitia is het nog relatief jonge project van Duitser Stefan Voß. De man neemt ons mee in de fascinerende wereld van de nacht (een omgeving die hij eerder ook zeer minutieus bestudeerde op het album Beyond The Wall Of Sleep (2015)) en laat ons kennismaken met de demoon Apophis. In de Egyptische mythologie is dit een reusachtige slangendemon en gold als tegenspeler van de zonnegoden Aton en Ra, en was als zodanig symbool van de donkere machten. Apophis probeerde bij zonsopkomst en zonsondergang de zonnegod op te slokken die ‘s nachts door de onderwereld reisde. Als Apophis daar in zou slagen kwam de zon niet meer op en dan zou de wereld levenloos worden. Gelukkig beschermde Ra de zonnegod en verjoeg het monster. Het bloed van de gewonde demon kleurde de hemel rood als bewijs van de overwinning van Aton.

Achter de ogen die ‘s nachts gesloten zijn spelen zich de meest wonderbaarlijke avonturen af, zo ontmoeten we Osiris (‘The Gate Of Osiris’) en komt op het einde alles goed (‘Apophis Defeated’). Dat soortgelijke klanken erg beroep doen op het invullingsvermogen van de luisteraar heeft Voß begrepen. Hij houdt het dan ook vrij sober en dat blijkt al vrij snel de meest wenselijke benadering, omdat alzo de luisteraar kan schitteren door mee de hoofdrol te spelen op dit muzikale avontuur.

Voß zegt beïnvloed te zijn door tal van muzikale genres. Naast dark ambient gaat het dan over post punk, de Berlijnse school en klassieke rockartiesten zoals de vroege Pink Floyd. Vanuit dat gegeven ga je plots toch anders luisteren naar de klanken die hij onder de naam Argryre Planitia produceert. De dark ambient die we aanvankelijk hoorde op Tenth Region Of The Night mocht dan wel van hoogstaande kwaliteit zijn, de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we binnen dit genre maandelijks een karrenvracht aan releases over ons heen gekieperd krijgen, waardoor het niet altijd even makkelijk is om je als artiest te laten opmerken.

Maar wanneer we ons oor nader te luister leggen met in het achterhoofd de aangehaalde buitenstaande genres, krijgt het album plots een heel anders kleurenpalet. Eentje van het nog rijkere soort dan we eerst vermoedden.

Dimi Brands
10/01/2021