Wie pakweg de laatste dertig jaar al een TV van dichtbij gezien heeft, en het ding godbetert heeft aangezet kan niet om de persoon Marcel Vanthilt heen.

Ofwel ben je ervoor, al zullen er in het kleinburgerlijke kamp wel een heleboel tegenstanders zitten die dit eigenzinnige baasje liever niet zien, maar zullen er ook tussen de genrepuristen een deel mensen zitten die dit zien als uitverkoop... Ik wijs even op het brood op de plank, en bij mij heeft deze gouwgenoot (Limburgers onder elkaar zijnde) altijd sympathie weten op te wekken middels zijn eigenzinnige, anarchistische karakter dat hij de mainstream media wist binnen te loodsen, en er daarenboven nog prima mee wist weg te komen.

Dat Vanthilt zanger is bij Arbeid Adelt! speelt hierbij uiteraard ook in zijn voordeel, want van alle Belgische bands uit het new wave genre, behoorden zij bij de meest succesvolle, en dan nog wel in de moerstaal!

Begin jaren 80 lieten deze ‘jonge helden’ voor het eerst van zich horen, het was ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen’ en wavend België ging massaal voor de bijl. Arbeid Adelt!, toen nog een duo (Vanthilt en Jan Vanroelen), mocht voor hun eerste concert in 1981 al meteen het voorprogramma verzorgen van Fad Gadget. Het werden niet eens de spreekwoordelijke ‘fifteen minutes of fame’, want dit concert duurde welgeteld 7 minuten (2 nummers: de A- & B-kant van de 1ste single ‘Ik Sta Scherp’).

De nieuwsgierigheid bij het publiek was meteen aangewakkerd, en toen na de release van ‘De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen’ de nationale bekendheid niet snel op zich liet wachten, nam T.C. Matic het duo vaak mee op sleeptouw als voorprogramma.

Duivel-doet-al Luc Van Acker, voegt zich in 1983 bij de rangen, maar vertrekt een jaar later naar Engeland om bij Shriekback te gaan spelen.

Vervangers werden gevonden in de gedaantes van Willy Willy (later The Scabs) en Dani Klein (later Vaya Con Dios).

Arbeid Adelt! blijft intens optreden tot en met 1986, waarna Marcel ook de overstap naar Londen maakt, om te gaan werken bij MTV.

Arbeid Adelt! wordt bij de terugkeer van Vanthilt, in 1990 terug nieuw leven ingeblazen, en brengt zowaar nog een nieuw album uit: Des Duivels Oorkussen. Los van het feit dat er wel heel wat mensen blij waren dat deze leuke anarchisten terug in actie waren geschoten, bleef de erkenning voor deze comeback toch een beetje uit, en werd er geen vervolg aan gebreid.

Tot het jaar 2010, toen de stilte doorbroken werd en Arbeid Adelt! te zien was op het Sinners Day Festival, en met een Rewind Concert in de Brusselse AB. Het trio stond nog even scherp als in de beginjaren, ondanks dat we nu eerder van krasse knarren in plaats van jonge helden mogen spreken.

Desalniettemin leek de vlam weer in de pan geslagen te zijn, want in 2014 bracht Warner Music een driedelige best of CD-box uit, en komen ze anno 2015 zelfs piepen met een nagelnieuwe plaat: Slik!

We wanen ons even terug in de koude jaren 80, middels de ijskoude bries die ook een Geography (Front 242) in zich herbergt, en hoewel de teksten naast anarchistisch nog steeds erg absurd zijn te noemen, springt ook de heersende schizofrenie van deze hedendaagse tijden er uit. (‘Stemmen’); en moeten we helaas vaststellen dat angst van alle tijden is.

Als een hedendaagse Paul Van Ostaijen (wat Vanthilt altijd geweest is), valt er aan de teksten vaak geen touw vast te knopen, al zal de vinylliefhebber wel kunnen vermoeden dat ‘Popcornmario’ gaat over Mario Margodt, en diens platenwinkel Popcorn Music te Roeselare, het walhalla voor de platenkopende mens. ‘Navardauskas’ zou gaan over een wielrenner uit Litouwen, maar dat weten we ook maar omdat we dat zelf opgezocht hebben.

Verder ontwaren we op ‘Niemandsland’ een drive die heel erg doet denken op deze waar ‘Ghostrider’ (Suicide) ook op drijft.

Eerste single ‘50000 Hi-Hats’ weet een perfecte balans te vinden tussen toegankelijkheid en improvisatie.

Voor improvisatie is er trouwens veel plaats op deze plaat, Van Acker gaat helemaal loos met gitaarnoise, terwijl Vanroelen hetzelfde doet op de synths, zonder zich te verliezen in moeilijkdoenerij.

De drie heren zeggen zelf dat ze met Slik terug willen keren naar de kern: bitse ritmes, pompende grooves, geslepen gitaren, snerpende sax en puntige teksten.

En daarmee is meteen ook bijna alles gezegd, wij vullen met graagte hierbij aan dat Slik een essentiële plaat geworden is voor alle Belpop/wave/electro/minimal liefhebbers, van een zodanig hoog niveau, zoals ik de laatste jaren niet vaak gehoord heb van albums van eigen bodem.

‘Bedankt En Tot Ziens’ handelt over de vergankelijkheid van artiesten, maar met een Slik onder de arm, blijft die ster nog wel een tijdje flakkeren, Marcel, daar moet je je absoluut geen zorgen over maken!

Arbeid Adelt!

Dimi Brands
02/02/2016