Hackedepicciotto is een samentrekking van de twee artiesten Alexander Hacke en Danielle De Picciotto. Twee muzikale legendes mogen we wel stellen. Hacke kennen we natuurlijk als origineel lid van Einstürzende Neubauten alwaar hij de bassnaren beroert. Tevens kennen we hem van de uitstekende documentaire Crossing The Bridge (2005) alwaar hij een licht liet schijnen op de uiterst opwindende muziekscene in Istanbul.

De Picciotto verhuisde van New York naar Berlijn in 1987, werd toen zangeres van de band Space Cowboys, was mede-oprichtster van de Love Parade en nam deel aan de Ocean Club, het project van Gudrun Gut.

Hacke en De Picciotto zijn niet alleen muzikaal maar ook relationeel aan elkaar gebonden, en zijn ondertussen al ruim tien jaar met elkaar getrouwd.

Beiden heten ons welkom in hun denkbeeldige huis (het koppel verliet thuishaven Berlijn in 2010 en zijn ondertussen ononderbroken op tournee over heel de wereld). Het geeft de dreampop van opener ‘All Are Welcome’ een ietwat melancholische bijklank, wanneer Danielle voor ons de deuren van haar huis en haar hart wagenwijd openzet.

Nog meer dromerige klanken op ‘Dreamcatcher’, hoe kan het ook met zo een titel. Dat Hacke een staaltje keelzang naar voren kan brengen valt hier ten huize in goede aarde, maar ook zijn we erg te spreken over het contrast tussen zijn diepe en Danielle’s ijlere klanken.

Naast keelzang vind je op Menetekel (dat zoveel betekent als het begrip “the writing on the wall”) ook minder conventionele instrumenten zoals hurdy hurdy, autoharp en kemençhe (een snaarinstrument dat populair is in de Pontus, in het noordoosten van Turkije).

Trompetgeschal kondigt ‘Jericho’ aan, eveneens toepasselijk. Uit de Bijbel weten we immers dat de muren van deze stad verwoest zijn nadat er op sjofars (ramshoorns) geblazen werd en het volk zou juichen. Rond de muren van de stad werd zes dagen lang, eenmaal per dag, een ronde gelopen door de belegeraars, al blazend op de zeven ramsbazuinen, zo lezen we in het boek Jozua. Op de zevende dag liep het volk Israël zevenmaal rond de stad; daarna werden de ramsbazuinen geblazen en tegelijkertijd juichte het volk. De muren stortten in en de belegeraars kwamen probleemloos in de stad, waarna zij alle bewoners doodden. Daarna werd door Jozua en het volk een vloek over de man uitgesproken die Jericho zou herbouwen: hij zou haar fundering leggen ten koste van zijn eerstgeboren zoon en haar poorten oprichten ten koste van zijn jongste zoon. Later in de geschiedenis toen het volk Israël was afgeweken van de Heere, ging deze vervloeking in vervulling.

Qua duisternis is het Oude Testament wat boeken betreft onovertroffen, en diezelfde dreiging vinden we terug in dit instrumentale nummer, dat met zijn ongebruikelijke instrumenten meteen de aandacht opeist.

In ‘Nosce Te Ipsum’ (Latijns voor ‘Ken uzelf’) houdt De Picciotto ons een spiegel voor, en vraagt ons wie we zien wanneer we er in kijken: zien we onszelf of zien we haar? Alles is perceptie, en het beeld dat we van onszelf hebben, is dat niet louter het beeld dat anderen van ons hebben. Deze laatste bedenking kwam ik tegen in het boek ‘Onsterfelijkheid’ van Milan Kundera, eveneens een artiest die bedreven is in dit soort filosofische kwesties.

Spoken word en experimentele klanken gaan bijna negen minuten in de clinch met elkaar, en geven de slogan nog meer kracht door steeds steviger van jetje te geven.

‘Pilgrim’ ook van toepassing op het duo (zie hierboven), is donker en melancholisch, maar dan op een manier zoals we die kennen van zigeunermuziek.

Oosterse en westerse klanken komen als een wervelwind samen in het dreigende ‘Prophecy’. Steeds sneller beweegt dit nummer zich naar de ultieme climax: het overgaan in de magistrale afsluiter van Menetekel: ‘Crossroad’. Een na al deze toeters en bellen, eerder minimalistische song met wederom een glansrol voor het samengaan van De Picciotto’s spoken word en Hacke’s keelzang.

De titels van Menetekel zijn veelzeggend, en de symbolische en spirituele vragen die ze impliciet als expliciet stellen geven Menetekel een ongebruikelijke diepte, en geven de luisteraar op zijn menselijke zoektocht een uur lang een universeel en zeer aangrijpende pad.

Ga je voor de dubbele vinylversie dan krijg je er op de D-kant nog het 20 minuten lange ‘The House Of Shadows With The Sound Of Light’ er bovenop. Een geluidsinstallatie die het duo maakte in een oude Oostenrijkse kerk. Hun opzet was om de kerk te beschouwen zoals een kind dat zou doen. Dus zonder vooropgezette gedachten of antwoorden, maar deze ruimte te behandelen als zijnde het vreemde huis van een reus die even niet thuis was. Hoe dit klinkt zal u zelf moeten uitmaken, want wij kregen de CD versie in handen.

Het duo projecteert onze collectieve wanhoop over wat er tegenwoordig op onze aardbol gebeurt en dit in een monumentale geluidssymfonie. Door een voortdurend wroeten en draaien komt men met een resultaat dat niet gespeend is van bijbelse razenij. Het leek bij momenten zelfs of Jarboe zich weer aan de zijde van Michael Gira genesteld had, en we naar een Swans plaat van een uitermate hoog niveau aan het luisteren waren.

Alexander Hacke

Danielle De Picciotto

Dimi Brands
14/01/2018