Het eerste solo album van een artiest waar ik nog nooit van gehoord had. Alex McKechnie is een experimenteel artiest en lector in Digital Arts aan het Weymouth College in Dorset, Zuid-Engeland. Van 1989 tot 2012 maakte hij deel uit van het elektronische duo Barbed dat een soort donkere en eigenzinnige elektronische collages creëerde met reel-to-reel tapes, samplers en synthesizers. Ze slaagden erin om niet gereviewd te worden in The Wire omdat men daar niet wist hoe ze te categoriseren. Gelukkig hebben we bij Dark Entries in zo’n geval het label ‘unclassifiable’. Uiteindelijk kregen ze wel airplay van o.a. John Peel.

Nu zijn we zoveel jaar later en brengt Alex McKechnie zijn eerste solo album uit. Het is een cdr al zou je het niet direct zeggen wegens de zeer professionele uitgave in een digipack en met bedrukking op de rug van het schijfje.

Alex McKechnie blijkt evenzeer een programmeur te zijn als een muzikant. Hij leerde programmeren in 1983 op een ZX Spectrum en was als tiener apetrots toen zijn eerste game werd gepubliceerd door Sinclair User magazine als centrespread. Later werkte hij als programmeur en hij doceerde ook jarenlang programmeren naast zijn muzikaal werk. Zijn favorieten als achtergrondmuziek bij zijn programmeerwerk waren Steve Reich en Laurie Spiegel. Hij zocht naar andere soortgelijke muziek en stelde verbaasd vast dat er zo erg weinig bestond en wat hij vond was ofwel te kosmisch ofwel te algoritmisch.

Hij besloot dus zelf dergelijke muziek te gaan maken en zijn eerste poging was een dure excursie in modulaire synthesizers maar de resultaten werkten niet voor hem want voor hij het wist zat hij Tangerine Dream pastiches te creëren en dat was wel fun maar dus niet wat hij wou.

Hij besliste dan over te stappen op een ander methode en te gaan componeren op het niveau van de programmeercodes. Over deze manier van werken voor dit album zegt hij het volgende: ‘Computercode schrijven is gewoon een andere manier om ideeën uit te drukken. Het startpunt voor elk nummer op dit album was een computerprogramma geschreven in C ++. Mensen beschouwen programmeurs vaak als mensen die tools maken. In mijn geval gebruik ik programmeren om muziek te componeren. Voor elk nummer ga ik terug naar het programma en herschrijf secties, afhankelijk van wat ik probeer te bereiken. De output van het programma wordt afgespeeld via traditionele elektronische apparaten. Ik vind muzieknotatie moeilijk en moeilijk te controleren. Code is veel directer en intuïtiever. Het eindresultaat is vrijwel hetzelfde - men produceert een reeks noten, rustpauzes en instructies om te spelen en te luisteren.’

Wat hij hier maakt op zijn solo debuutalbum “Degrees Of Latitude” (9 tracks, 47 minuten speelduur) doet me vooral hard denken aan het minimaal neoklassiek van een Philip Glass (denk aan “Koyaanisqatsi”) of in de tweede plaats aan Asmus Tietchens en (inderdaad) de computermuziek van Laurie Spiegel (de track “Laurie’s Beagle” verwijst ook naar haar, daar durf ik mijn hoed op te verwedden). Een andere referentie is de kosmische krautrock van Tangerine Dream of Klaus Schulze maar dan in zijn meest minimalistische vorm en hij zal deze vergelijking waarschijnlijk niet al te graag horen. Regelmatig duiken er trouwens ook geluidjes op die me aan Kraftwerk doen denken.

Mijn favoriete tracks zijn opener “Whirligig” en het reeds genoemde “Laurie’s Beagle”, de twee tracks die (sorry Alex) toch wel een tikkeltje kosmisch klinken. “Laurie’s Beagle” doet me denken aan Tangerine Dream meets Kraftwerk en “Whirligig” aan Tangerine Dream meets Philip Glass.

Voor fans van minimale ambient en computermuziek!

Website

Bandcamp

Henk Vereecken
27/01/2020