#2 van de 5 Out Of Line-promo's die op de laatste redactievergadering aan mij werden toebedeeld, heb ik bij wijze van spreken net niet uit de handen van onze promo-manager gegrist. Accessory is een band die al een eeuwigheid (nu ja, sinds 1996) meegaat en wiens releases ik altijd al onweerstaanbaar heb gevonden, ook al schiet er van de originele bezetting bijna niemand meer over en is de muziek door de jaren heen zwaar geëvolueerd. Wie oud genoeg is, herinnert zich misschien nog dat Accessory begonnen is als old-school electro-/EBM-band. Gaandeweg begon de groep zich toe te leggen op dansbare club electro en futurepop, wat resulteerde in klassiekers als 'Deadline', 'Secret Culture' en 'I Say Go'. De laatste jaren experimenteren Dirk Steyer en zijn huidige partner-in-crime Mike Koenigsberger met elektronische stijlen die niet meer strikt "scene"-gebonden zijn en die - om nu even een vies woord te gebruiken - vrij commercieel klinken. Je kunt ervan gruwen of je kunt het net geweldig vinden, maar je kunt Accessory in elk geval niet verwijten dat ze niet innovatief zijn.

Zoals alle Accessory-releases van de laatste jaren werd ook 'Resurrection' uitgebracht als een dubbel-album. In Accessory's geval is de 2de CD nooit uitsluitend gereserveerd voor remixes door andere artiesten, maar wordt de schrijfruimte ook benut voor nog meer Accessory-tracks, alsook alternatieve versies enzovoort. Maar laten we ons eerst focussen op CD 1 van 'Resurrection', die ik persoonlijk zou bestempelen als het "hardere" gedeelte van het album.

Met "hard" bedoel ik in dit geval dat CD 1 nagenoeg volledig in het teken staat van bass, beats & melody, met de nadruk op de eerste 2 zaken. Accessory mag dan wel een reputatie opgebouwd hebben als electro-/futurepopband (zelf noemen ze hun stijl "modern EBM" en "uplifting electronic music"), maar hun muziek klinkt hoe langer hoe meer trancey/dancey, waardoor ik soms onwillekeurig moet denken aan populaire mainstream-acts als DJ Tiësto en David Guetta. Niet dat dat mij stoort, maar het is wel even schrikken als je hun huidige stijl vergelijkt met hun ouder werk. Het is nog harder schrikken wanneer je opeens dubstep-invloeden (!) hoort in meerdere van de tracks. Desondanks is CD 1 zo onweerstaanbaar catchy dat ik er meteen voor gezwicht ben. Van het ultra-trancey/futurepoppy 'Squeeze My Heart' en 'Outrun The Gun' tot het opzwepende 'False Hope (Let's Get Dirty Mix)' en extreem dansbare 'Stand Up And Fight' en 'Hate’s Gonna F*** You'. De laatste is meteen ook mijn grote favoriet en wat mij betreft gewaagd aan de ultieme Accessory-anthem 'I Say Go V4.0' uit 2003. Op CD 1 staan ook enkele rustigere tracks zoals 'Nemesis' (m.i. klassieke electro/futurepop-Accessory) en de hypnotische afsluiter 'Deeper On The Floor'. Leuk detail: Dirk Steyer spreekt nog steeds veel Engelse woorden verkeerd uit (of hij legt de klemtoon op de verkeerde lettergrepen, zoals duidelijk te horen in 'Outrun The Gun'), maar het is hem vergeven. Laten we niet vergeten dat dit een Duitse groep is.

CD 2 is over het algemeen softer en leunt eerder aan bij traditionele futurepop dan bij de hyperkinetische trance/dance op CD 1. Dit geldt zowel voor de extra Accessory-tracks als voor de remixes door andere artiesten. Heel leuk is de originele futurepopversie van 'False Hope', waarvan een extreme make-over staat op CD 1. Ik vind beide versies elk op hun manier top. De aanstekelijke TBM-track 'Bang Like A Kick Drum' heeft iets weg van oude (en dus goeie) Combichrist. 'Stand Up And Fight' werd in een hardstyle-jasje gestoken en alhoewel ik geen fan ben van deze stijl, moet ik toegeven dat het zeer goed gedaan is. En afsluiter 'Dropout' begint als een dubstep-track om vervolgens uit te monden in een catchy futurepop-nummer met een uitermate beminnelijke beat. Het enige minpunt aan CD 2 zijn de remixes door andere artiesten (o.a. Electrovot, Cephalgy en davaNtage mochten een track onder handen nemen), die maar van een middelmatig niveau zijn. Maar laat dat de pret niet bederven, want dit Accessory-album is wederom absoluut de moeite van het aanschaffen waard. Een welverdiende 9/10 voor één van de meest catchy club electro-releases uit het najaar van 2013!

Tracklist

Homepage

Facebook

Marjolein Laenen
16/03/2014