|
|||||||||||||
Sinds het in 2015 verschenen debuutalbum ‘Exit’ is er wel wat gewijzigd voor het Zweedse A Projection. Voornamelijk dan in hun bandbezetting. Bassist Charles Karlajainen en gitarist Amos Pagin hebben inmiddels de band verlaten om plaats te ruimen voor Mattias Ruejas Jonson die zich noodgedwongen diende toe te leggen op het experimenteren van het keyboard. Want het tweede album Framework heeft in tegenstelling tot hun voorganger een laagje elektronica toegevoegd aan het geheel. Maar toch is deze Framework een logisch vervolg op debuut Exit. De sound van A Projection vindt zijn inspiraties nog steeds in de gure mistige en vooral donkere jaren 80. Denk daarbij vooral aan wat een Joy Division of een vroegere Cure zoal voortbracht. Hetgeen A Projection dan ook doet, is zeker niet nieuw. Beinvloed worden door genoemde bands werd al door velen gedaan, het is wel wat je er mee doet dat het verschil kan maken. En wat A Projection op deze Framework doet, is er een vooral catchy verhaal van te maken. Iets meezingbaar, iets dat blijft hangen. Denk vooral oldschool Postpunk geïmmigreerd richting 2017 met opener Hands, maar vooral het pakkende Dark City en Transition. Willen of niet, dit blijft nog wel even nazinderen. Maar laten we daar vooral geen moeite mee hebben. Het onderliggende thema van Framework is deze van het persoonlijke weerspiegelen uit het dagelijkse leven van Stockholm, waar vreugde en vertwijfeling zich paradoxaal opstellen tussen desoriëntatie en de uitputting. Zanger Isak Eriksson klinkt in Sensible Ends dan ook al een herrezen Ian Curtis. Stockholm als het verlengde van Manchester. En zo zijn er wel meer tracks terug te vinden, zoals Scattered en het vooral koude I’m Not Here. Het licht zien met het licht uit onderstreept de donkere gedachte in No Light, terwijl Next Time de meezinger is die grenst aan het geluid dat bijvoorbeeld ook een Editors voortbrengen. Het is dan ook geen geheim dat zo’n Editors zijn mosterd ook wel eens ging halen in Manchester. Waardoor A Projection zijn geluid dan ook weet te projecteren richting indie die zich ergens begeeft in de schemerzone, met als soundtrack For Another Day. Zonder scha en schande en zonder verraad te plagen klinkt Betrayal dan weer als een nummer dat Joy Division had kunnen gemaakt hebben mochten ze in 2017 niet nog enkel tot de verbeelding spreken. Postpunk kent vele gedaanten, de grens met Indie Rock is nooit veraf, het zijn vooral tracks als Hollow Eyes en Breach die zich net wat over deze grens begeven. Afsluiter Listen To The Dark doet voor deze Framework definitief het licht uit. Met dit tweede album weet A Projection zichzelf in te kaderen in de herbeleving van de donkere jaren 80. Het Framework van de nostalgie, koud en donker maar net zo goed weldoordacht en catchy. En zo hebben we het graag.
Danny Quetin |
Tapete RecordsVolgende besprekingen
Ding An Sich - .7. तत् त्वम् असि .23.
Ultra Arcanum - The Silence Inside
Masquerade - Ritual
Tragic Black - Nostalgia
Astari Nite - Until The End of The Moon
Verzamelaar - From Vienna With Love
Verzamelaar - TSOB -The Sound Of Belgium Vol.3
QDOR - I. (Devote/Superior Edition)
White Sea - Tropical Odds / TWI 1233
MONO - Requiem For Hell
Andere besprekingen van A PROJECTION
A Projection - Exit
In hetzelfde genre: POST PUNK
M!R!M - Its Not Enough Anymore
The Bent Moustache - Pastures New Seasons Turn
The Rope - The Rope ep
Plankton - Banana Spleen ep
Lovegrenade - Lovegrenade
Mirror Face - Slouse
Sad Lovers And Giants - Headland (2011)
Verzamelaar - Darkness Before Dawn vol 3
The New Jacobin Club - This Treason
Electric Press Kit - Torsions
Wie de nieuwe single van Morgan King hoort zal, misschien niet meteen horen dat hij ooit één van de meest succesvolle houseproducers ter wereld was. Zijn wortels had hij evenwel in de new wave, en na zich in de jaren 90 een tijdje teruggetrokken te hebben uit de muziekwereld, is hij meer experimentele elektronische muziek beginnen ...
Theatre of Hate maakte begin jaren 80 furore met maatschappijkritische post-punk, destijds werd ook wel eens de term 'positive punk' gebruikt, maar die is wat in onbruik geraakt. Hoe dan ook, de groep bestaat nog steeds en Kirk Brandon en de zijnen treden - zeker sinds de uitgave van 'Kinshi' in 2016 - weer regelmatig op. Verleden ...
Theodor Bastard heeft de lange weg van zwaarmoedige darkwave naar sjamanistische wereldmuziek afgelegd, en in elk stadium van hun oeuvre konden ze mooie resultaten voorleggen. In 2015 gaf de groep rond Yana Veva en Fedor Svolotch een reeks kamerconcerten onder de noemer 'Unusual Concerts Tour'. Het heeft blijkbaar veel voeten in de ...
Het verhaal van hoe een eenmansband zich weet te integreren in de hedendaagse wereld van de postpunk. En daarbij vooral weet samen te werken met goeie vrienden. Antipole kwam voor het eerst in ons vizier door het album Northern Flux dat werd uitgebracht via het Franse Unknown Pleasures-label. Een album dat donkerheid met lichtheid wist ...
Yep, het W-festival is thans nog maar een maand van ons verwijderd. Van 15 tot 19 augustus is het zo ver: het feestje voor liefhebbers van zwarte en eightiesmuziek gaat van start in Amougies. We geven nog een allerlaatste keer twee vrijkaarten voor het festival weg. Daarvoor moet u wel een prijsvraag oplossen. Over één van de ...
Autumn Tears stond in hun prille beginjaren - ze bestaan sinds 1995 - garant voor zuiver misantropische neoklassieke duisternis. Alles evolueert evenwel, en gaandeweg sloop er heel wat schoonheid in de neoklassieke composities van de Amerikanen. Met als hoogtepunt het prachtige 'The Hallowing' uit 2007. Het was bedoeld als de laatste ...
Theatre of Hate heeft met 'Westworld' muziekgeschiedenis geschreven. Ze maakten postpunk met grauwe, rauwe nummers die niet bepaald overvloeiden van optimisme. De groep leefde een kort maar krachtig bestaan tot de groep overging in Spear of Destiny in 1982. Vandaag is het evenwel Theatre of Hate dat terug van zich laat horen. In 2016 ...
The Cure bestaat 40 jaar, en dat werd verleden zaterdag met veel poeha gevierd in Londen. Fans van over de hele wereld hebben zich verzameld in Hyde Park om optredens te zien Editors, Goldfrapp, Interpol en nog wat andere namen, maar toch vooral om het twee uur durende concert mee te maken van het feestvarken zelf.
Robert Smith had aangekondigd ...
Het meest exclusieve concert waarover u op onze pagina’s lezen kunt, zal hoogstwaarschijnlijk de review zijn waar uw ogen momenteel over glijden.
Een tijdje terug ontving ondergetekende namelijk op Facebook een privé bericht van Michael Tellbach, beter gekend als Art Abscons. Hij nodigde me uit voor een privé evenement ...
