Despair is reeds het tiende album voor Westwind. Had men ons verteld dat het hier om een debuut ging, hadden we dit net zozeer voor waar aangenomen. De reden hiervoor is dat we her en der schoonheidsfoutjes zien opduiken die eerder gelijkstaan aan het ongebreidelde fanatisme van een nieuweling dan van een geroutineerde rot in het vak.

Het begint nochtans zonder een wolkje aan de lucht. Het eerste van de 8 (de lp versie telt er 6, kies je voor de editie met cd dan krijg je hierop nog 2 extra nummers) titelloze nummers brengt het soort elektronisch aangedreven martial die het vooral moet hebben van een opbouwende sfeer, zoals we dat ook bij Der Blaue Reiter terughoren.

Despair, de titel zegt het natuurlijk al, schildert zoals binnen het genre wel vaker het geval is (om niet te zeggen altijd) een deprimerend beeld van wereld in verval waarbij een ramp om iedere hoek staat te loeren.

De volgende release van Westwind staat reeds op de planning bij Steelwork Maschine en zal dan ook weinig verrassend Disaster heten.

Maar voorlopig moeten we het dus nog doen met Despair, waarvan het schrijven aan de nummers reeds in 2013 een aanvang nam en de voltooiing zich situeerde in 2018. Toch duurde het dus nog drie jaar alvorens ze daadwerkelijk uit te brengen. Je kan er dan van uitgaan dat men een soort van rijpingsproces afwachtte, al durven we met een stoute mond ook de vraag laten vallen of Kris G. (Christophe Gales), de man achter dit project, zelf wel 100% tevreden was met dit materiaal.

Slecht is het zeker niet, begrijp ons niet verkeerd. Wij zijn überhaupt nog blij om tegenwoordig nog wat martial te mogen verwelkomen. Toch hebben we meer moeite met Despair dan met eerdere albums van Westwind. Ligt het misschien aan de tijdsgeest, en hebben we er ons bij neergelegd dat het martial genre an sich anno 2021 haast niets meer voorstelt?

Het is perfect mogelijk. Toch tracht Westwind door expliciet synthklanken doorheen de bombast te blazen het op sterven na dode genre alsnog een tweede leven te gunnen. Bij momenten lukt dit aardig, zoals op het reeds vernoemde eerste nummer, maar ook het derde (dat echter vooral erg old school klinkt) kan op onze goedkeuring rekenen.

Wanneer de synths zich iets te prominent in het debat roeren (nummer 5) komt het allemaal nogal potsierlijk over. De vraag stellen of er iemand zit te wachten op een kruising tussen Tangerine Dream en een willekeurige Cold Meat act is ze ons inziens reeds beantwoorden. Indien uw nieuwsgierigheid naar dit bastaardkind wel gewekt is, weet u wat u te doen staat. De allergrootste struikelblok ervaren wij de lengte van de nummers. Deze durven meermaals rond de tien minuten af te klokken, en wanneer het over instrumentale muziek gaat die daarenboven vrij eenvoudig van invulling is, dan weet u meteen wat we bedoelen met de beginnersfoutjes waarover sprake in de inleiding.

Wanneer je het woord ‘despair’ en het neofolk genre met elkaar verbindt, dan kom je als vanzelf bij het gelijknamige Death In June nummer terecht. Oorspronkelijk terug te vinden op Take Care And Control! (1998), het in mijn ogen ondergewaardeerde album dat Douglas Pearce in samenwerking met Albin Julius (The Moon Lay Hidden Beneath A Cloud, Der Blutharsch) maakte. Waar we dus van Westwind een coverversie te horen krijgen. Een versie die volledig trouw blijft aan het geheel en dus weinig verrassing teweegbrengt. Wel klinken de drums hier het krachtigst en krijgen we voor het eerst (en laatst) ook zang te horen. Meteen wordt ook duidelijk waarom Kris zich op instrumentale muziek toegelegd heeft, want het charisma dat Douglas’ stem bezit is hier in geen velden of wegen te bespeuren.

Van de twee bonusnummers (die -en dat zagen we dus niet aankomen- de noisekaart uitspelen) onthouden we het laatste (nummer 8), met samples van de Amerikaanse kunstenaar Joe Coleman. Binnenkort dus in de vorm van Disaster meer nieuws van Westwind, al hopen we dat het album zijn titel niet al te letterlijk zal nemen.

Westwind

Dimi Brands
28/04/2021