|
|||||||||||||
Eerst het slechte nieuws, bij het label Progress Productions is dit op 500 exemplaren gelimiteerde album reeds uitverkocht. Met andere woorden kunt u er nog eentje via mailorder of in de betere cd zaak op de kop tikken aarzel niet. En wel hierom. Portion Control deed in 1980 voor het eerst van zich spreken, tot op vandaag -we zijn 40 jaar verder - en John Whybrew en Dean Piavanni spreken nog altijd een electro taal tussen industrial en techno, tussen ebm en dark electro, een eigenzinnig geluid dat in hun carrière steevast kenmerkend was en waardoor ze nooit de populariteit genoten van pakweg een groep als onze eigen Front 242. Maar, zoals de snelheid waarmee deze release de labelstal verliet bewijst, cult bij liefhebbers van electro zonder hipster allures of enige trend gevoeligheid. Rauw, dreigend, donker als techno mutanten ten strijde tegen de populistische dansvloer. En dan moet u bedenken dat het aanvankelijk de bedoeling was om deze “Head Buried”, het eerste album sedert het in 2012 verschenen “Pure From”, enkel digitaal te laten verschijnen. Er werden er 500 op een cd’tje geperst en eentje waait hier ten huize (ki) door de boxen. Ik hoor electro die knipoogt naar de Canadese school, matuur en zonder compromissen, een beetje gestoord en vol overgave. Dwepend en kritisch, en zelfs soms zonder schroom dansbaar zoals “Regulation” dat voort huppelt op een ebm ritme zonder standaard ebm te zijn. “Head Buried” (zie clip) mocht de debatten openen met geagiteerde dark electro die niet alleen op lijf en leden maar ook op het verstand mikt, lekker rauw ook in “Claw And Scrape”. “DROP01” klinkt dan weer meer experimenteel, techno indus terwijl “Rise Up” zich vermomd als een vettige electro industrial rap uit één of andere Amerikaanse Oxicontin getto. “Ninth Child” rochelt vol in het aanzicht van the American dream (al is Portion control uiteraard een Britse band) ik hoor Dive de liefde bedrijven met The Prodigy. U krijgt ook nog een “Drop02” dat bijna ambient aandoet en ontaardt in de noise van de lokale staalplaatslagerij alsook het industriële “Drop03”, de laatste netjes opgesplitst in een kort A en langer, meer dreigend B stuk. “Cock” is kort (sic) maar krachtig terwijl “Telekinesis”, waarmee het album afsluit, een meer toegankelijke maar daarom niet minder enerverende electro riedel ten gehore brengt. Skinny Puppy vogelt met FLA of omgekeerd. Kortom, dit is unieke electro / industrial die Portion Control al decennia typeert en die hen sinds jaar en dag geen grote maar vooral een trouwe schare fans oplevert. Met deze “Head Buried” zal daar weinig of niets aan veranderen, nu al cult.
Kurt Ingels |
Volgende besprekingen
Ънавь - Отчёт Из Интерзоны/Among The Edges
Suture / Macronympha - Suture / Macronympha
Field Works - Ultrasonic
Kœnig - Messing
Erik Griswold - All's Grist That Comes To The Mill
FUJI||||||||||TA - iki
von Zachinsky - Treny I Inne Piésni
Lowered - Music For Empty Rooms
Various Artists - Electropop 17
Goethes Erben - Flüchtige Küsse
Andere besprekingen van PORTION CONTROL
Portion Control - Crop