|
|||
| Een stuk nostalgie. Na een resem geslaagde reünieconcerten, in twee fasen, besloten de oervaders van de gothic bewegen nog een allerlaatste keer een nieuw studioalbum te releasen. Immers, tussen de verplaatsingen van reünie naar reünie had men wat mogen jammen en waren tal van nieuwe ideeën ontstaan. Waarom dan geen orgelpunt met een allerlaatste levensteken? 'The bats have left the belltower'… voor het laatst want als we Peter Murphy mogen geloven komt er na deze “Go Away White” niks meer. Niet eens een toer om het nieuwe studioalbum te promoten. Niks, nada, rien,… “Go Away White” wil afscheid nemen, goed 25 jaar na “Burning From The Inside” tot voor kort het laatste officiële studioalbum van Peter Murphy, David J, Kevin Haskins en Daniel Ash, in schoonheid en stijl. Want het oeuvre van Bauhaus blijft sowieso onsterfelijk en de groep moest, had en heeft niets meer te bewijzen. Maar toch kijkt elke gothic rock liefhebber uiteraard met argusogen naar deze release… dus ook ik. “Go Away White” is Bauhaus zoveel is zeker. Er is natuurlijk Peter Murphy’s theatrale falset, maar ook de eens brommende dan weer holle bassen, die typische zenuwachtige gejaagdheid die ook de meer rustige composities overmeesterd, scheurende en ijle gitaren als mistgordijen,... maar deze “Go Away White“ houdt zich ver van de grote Bauhaus klassiekers, daartoe is het geluid te rijp en te volwassen geworden doch 'Go Away White” weet me na een aantal luisterbeurten meer en meer te overtuigen als een coherent en sterk testament, niet altijd even makkelijk verteerbaar, maar lekker eigenzinnig en toch weer typisch. In de afgelopen 25 jaar is Bauhaus z’n eigen muzikale erfenis trouw gebleven, het enige wat op deze “Go Away White” ontbreekt is ene instant hit, iets tussen de magie van “Bella Lugosi” of de kracht van een “Dark Entries”. Doch laat dit gebrek geen beletstel zijn, neen, een sterk album rijpt luisterbeurt na luisterbeurt en haalt 10 jaar (en zelfs 25 jaar) na releasedatum nog altijd de cd-speler. Dit is met het oude Bauhaus materiaal het geval en zal bij deze “Go Away White” niet anders zijn. Ga er dus even rustig bij zitten en… “come with this darkness and go away white…” [KI] Kurt Ingels |
Volgende besprekingen
FOD - Synthesizer Tanzmusik
Jack Or Jive - Kakugo
Caprice - Kywitt! Kywitt!
Fear Falls Burning - Frenzy Of The Absolute
We Insist! - OH! Things Are So Corruptible
Dead Sexy Inc. - Kamikaze
Dead Sexy Inc. - Spam Me
Hocico - Memorias Atràs
Reaper - The Devil Is Female
XP8 - The Art Of Revenge
Andere besprekingen van BAUHAUS
Bauhaus - Shadow of Light - Archive dvd
Wie de nieuwe single van Morgan King hoort zal, misschien niet meteen horen dat hij ooit één van de meest succesvolle houseproducers ter wereld was. Zijn wortels had hij evenwel in de new wave, en na zich in de jaren 90 een tijdje teruggetrokken te hebben uit de muziekwereld, is hij meer experimentele elektronische muziek beginnen ...
Theatre of Hate maakte begin jaren 80 furore met maatschappijkritische post-punk, destijds werd ook wel eens de term 'positive punk' gebruikt, maar die is wat in onbruik geraakt. Hoe dan ook, de groep bestaat nog steeds en Kirk Brandon en de zijnen treden - zeker sinds de uitgave van 'Kinshi' in 2016 - weer regelmatig op. Verleden ...
Theodor Bastard heeft de lange weg van zwaarmoedige darkwave naar sjamanistische wereldmuziek afgelegd, en in elk stadium van hun oeuvre konden ze mooie resultaten voorleggen. In 2015 gaf de groep rond Yana Veva en Fedor Svolotch een reeks kamerconcerten onder de noemer 'Unusual Concerts Tour'. Het heeft blijkbaar veel voeten in de ...
Het verhaal van hoe een eenmansband zich weet te integreren in de hedendaagse wereld van de postpunk. En daarbij vooral weet samen te werken met goeie vrienden. Antipole kwam voor het eerst in ons vizier door het album Northern Flux dat werd uitgebracht via het Franse Unknown Pleasures-label. Een album dat donkerheid met lichtheid wist ...
Yep, het W-festival is thans nog maar een maand van ons verwijderd. Van 15 tot 19 augustus is het zo ver: het feestje voor liefhebbers van zwarte en eightiesmuziek gaat van start in Amougies. We geven nog een allerlaatste keer twee vrijkaarten voor het festival weg. Daarvoor moet u wel een prijsvraag oplossen. Over één van de ...
Autumn Tears stond in hun prille beginjaren - ze bestaan sinds 1995 - garant voor zuiver misantropische neoklassieke duisternis. Alles evolueert evenwel, en gaandeweg sloop er heel wat schoonheid in de neoklassieke composities van de Amerikanen. Met als hoogtepunt het prachtige 'The Hallowing' uit 2007. Het was bedoeld als de laatste ...
Theatre of Hate heeft met 'Westworld' muziekgeschiedenis geschreven. Ze maakten postpunk met grauwe, rauwe nummers die niet bepaald overvloeiden van optimisme. De groep leefde een kort maar krachtig bestaan tot de groep overging in Spear of Destiny in 1982. Vandaag is het evenwel Theatre of Hate dat terug van zich laat horen. In 2016 ...
The Cure bestaat 40 jaar, en dat werd verleden zaterdag met veel poeha gevierd in Londen. Fans van over de hele wereld hebben zich verzameld in Hyde Park om optredens te zien Editors, Goldfrapp, Interpol en nog wat andere namen, maar toch vooral om het twee uur durende concert mee te maken van het feestvarken zelf.
Robert Smith had aangekondigd ...
Het meest exclusieve concert waarover u op onze pagina’s lezen kunt, zal hoogstwaarschijnlijk de review zijn waar uw ogen momenteel over glijden.
Een tijdje terug ontving ondergetekende namelijk op Facebook een privé bericht van Michael Tellbach, beter gekend als Art Abscons. Hij nodigde me uit voor een privé evenement ...
